Als je werk voor een groot deel bestaat uit typen, typen, en typen, dan komt er een moment dat je je eigen keukentafel een beetje zat begint te worden. Niet omdat het thuis niet gezellig is, maar omdat het lastig is om je te concentreren als de afwas naar je staart. En de kat miauwt, de tv lonkt, en er een bed roept om een middagdutje. Het was – kortom – tijd voor een volgende stap in mijn zzp-carrière.
Ik werd geïnterviewd voor de september-issue van Elle. De vraag: “Wat is je droombaan?” Ik hoefde niet lang na te denken. “Ik ben fulltime muzikant en journalist, dus mijn droombaan heb ik al.” En dat is ook zo. Ik sta iedere dag met plezier op (en wie me ook maar een beetje kent weet dat dat niet altijd zo geweest is…), en heb elke dag zin om aan de slag te gaan. Ik voel me bevoorrecht, want ik doe precies waar ik zin in heb.
Nu ik bezig ben met het schrijven van mijn derde album, valt me opeens op dat ik tijdens schrijfprocessen steeds door dezelfde fases heen ga. Nou leek het me therapeutisch gezien wel interessant om eens te proberen om deze fases inzichtelijk te maken voor iedereen die nog nooit een album heeft geschreven (dat is een vrij groot percentage van de mensheid, volgens mij – singer-songwriters niet meegerekend). Bij dezen presenteer ik u: Het Schrijven Van Een Popalbum In 7 Stadia.
Dit artikel verscheen op Joop.
Ik reed naar de studio en luisterde naar Radio 1. Het ritje duurde precies een kwartier, maar in die 15 minuten hoorde ik zoveel boosmakende onzin verkondigd worden dat ik de rest van de dag heb zitten broeden op een stukje. Niks nieuws onder de zon so far. Ik ga proberen genuanceerd te zijn (dat schijnt in de aard van de vrouw te zitten), maar vergeef me als dat hier en daar niet helemaal lukt.
Dit wordt een beetje een lang verhaal – sorry daarvoor – maar ik ga het hebben over één van de belangrijkste en meest rigoureuze keuzes die ik ooit gemaakt heb. En ook één van de beste keuzes, trouwens. Stoppen met werken, that is.
Toen ik jong was had ik een vrij duidelijk beeld van wat ik wilde: schrijven en muziek maken. Of liever: ik wilde “schrijfster” worden, of “dirigent”. Plus: ik wilde voor mijn dertigste mijn schaapjes op het droge hebben. Daarmee bedoelde ik dat ik tegen die tijd een droomhuis wilde hebben, en genoeg geld wilde verdienen met schrijven en muziek maken om van te kunnen leven. Maar toen ik ging studeren raakte ik dat beeld al snel kwijt: ik struikelde van baantje naar baantje, van stufi naar stufi en van onbetaalde gig naar bijna onbetaalde gig. Ik had geen idee waar ik moest beginnen om mijn plannen uit te voeren. Tuurlijk: ik maakte muziek – veel zelfs – maar dat deed ik tussen het werken en studeren door. Ik kon muziek maken niet echt serieus nemen, ik had mijn conservatorium immers niet af en verdiende er nauwelijks centjes mee.
Lieve mensen!
Naast dat ik deze zomer een aantal festivals ga spelen, ben ik bezig een nieuwe plaat te maken. Ik zou vanaf mei heel graag een aantal huiskamerconcerten geven, om mijn nieuwe nummers live en in kleine setting uit te proberen voordat ik het album uitbreng… mocht je het leuk vinden om mij op te laten treden in je huiskamer (/kerk/buurtsuper/dorpshuis), mail me dan even op info@aafkeromeijn.nl.
Dj St. Paul schreef vandaag deze hilarische blog over gesprekjes die hij wekelijks voert met verzoekjesmensen aan de draaitafel. Superherkenbaar, alleen ben ik geen dj, maar heb ik een andere chronische ziekte: Siso. Daarom noteerde ik de zeven gesprekken die ik steeds weer voer met bezoekers van concerten. Daar gaan we!
1.
Hij komt in de pauze van het huiskamerconcert met een biertje in z’n hand naar me toe.
Hij: ’Knap hoor, die liedjes.’
Ik: ‘Dankje.’
Hij: ‘Echt knap. Dat je dan zo piano speelt en tegelijkertijd zingt enzo.’
Ik: ‘Dankje.’
Hij: ‘Heb je daar lang voor moeten oefenen?’
Ik: ‘Nou, ik heb wel pianolessen gehad, ja.’
Hij: ‘En die liedjes, schrijf je die allemaal zelf?’
Ik: ‘Ja.’
Hij: ‘Echt knap hoor. Echt knap.’
Ik: ‘Dankje.’
Hij: ‘Heb ik altijd heel veel respect voor, mensen die dingen kunnen.’
Ik: ‘…’
Hij blijft met z’n biertje rond me dralen tot ik weer begin met spelen.
Mijn album is alweer twee maandjes uit, dus bij dezen: een greep uit de recensies van CHIN. IND. SPEC. REST.:
“Gewaagder en veel interessanter dan ander Nederlandstalig repertoire” (De Telegraaf)
“Het Nederlandse antwoord op Charli XCX: ****” (Festivalinfo)
“Heftig en beeldschoon” (OOR)
“Exceptioneel: *****” (Haarlems Dagblad)
“Een bijzonder talent” (PlatoMania)
“Onderscheidend en experimenteel” (The Post Online)
De afgelopen week was ik een beetje all over the place, qua media-aandacht. Het begon allemaal met mijn verhaal over de lerarenopleiding in Vrij Nederland, waar de redactie besloot dat ik net zo goed ook maar met mijn smoel op de cover kon staan. Zo gezegd, zo gedaan.
Maar afgelopen week was ook de week dat CHIN.IND.SPEC.REST. opnieuw werd uitgebracht door V2 Records. Radio 1 (VPRO) maakte er een mooie reportage over, Trouw plaatste een paginagroot interview, Elsevier deed een duit in het zakje, en CJP Magazine interviewde me over chinees eten.
Genoeg? Neen! Ik heb een heleboel nieuwe shows staan (zie hier), ik begin vrijdag a.s. bij Serious Request in Haarlem, en 5 januari word ik een uur lang geïnterviewd bij Kunststof Radio (Radio1). En tot slot: mijn album is nu overal te krijgen. Score!
EINDELIJK mag het nieuws de wereld in: ik heb een platencontract getekend bij V2 Benelux! Over twee weken komt er een mooie deluxe editie van CHIN.IND.SPEC.REST. uit, met twee bonustracks, waaronder mijn cover van Huilend Naar De Club. De clip bij mijn single Karakter heeft vandaag een officiële première gekregen bij VEVO (I know, net als alle clips van Nicki Minaj, whoe!). Ik ben dus echt heel erg blij met deze club mensen die ontzettend hard werken om mijn muziek groter te maken. De officiële re-releaseshow van CHIN.IND.SPEC.REST. is 7 december in TivoliVredenburg.
