Steeds weer komen nieuwe cijfers naar buiten over seksueel misbruik. Dat veel vrouwen er een keer mee te maken krijgen, en dat weinigen erover praten of aangifte doen. Elke keer is er weer discussie, met als onvermijdelijke conclusie: “Maar verkrachting is heel erg! En het is heel naar dat meisjes daar niet over durven te praten! Ze hoeven zich nergens over te schamen!” Ja, waarom is dat eigenlijk, dat vrouwen (of beter gezegd: slachtoffers) er niet over praten? Hier voor eens en voor altijd een antwoord.
Yes! Eindelijk mag het gezegd! Wat? Nou dit:
Ik heb eindelijk een boeker gevonden!
Al tijden was ik op zoek naar een goede boeker. Iemand die voor mij regelt dat ik in toffe zalen kan spelen, dat er een tour geboekt wordt, dat de juiste spullen aanwezig zijn, en dat ik op tour niet elke avond babi pangang voorgeschoteld krijg. Een boeker dus. Nou zijn die er best een aantal in Nederland, maar ik vond de juiste maar niet. De één deed geen Nederlandstalige muziek, de ander was enthousiast maar had het te druk met Grote Internationale Namen… afijn: het afgelopen halfjaar heb ik een hoop gesprekken gevoerd, maar er kwam niks uit.
Principes heb ik niet in overvloed, maar ik heb er wel een paar waar ik veel waarde aan hecht. De belangrijkste is dat ik probeer mensen open tegemoet te treden, met interesse en belangstelling, en zonder oordeel. Iedereen verdient een kans. Het dwingt me om mezelf steeds weer te verbeteren, en dat vind ik mooi.
Zo kan ik me herinneren dat ik een jaar of vijf geleden een aankondiging zag van de eerste aflevering van Adieu God, het programma waarin Thijs van den Brink mensen interviewt die van hun geloof zijn gevallen. Ik weet nog dat ik iets tweette in de trant van: “OMG, die christenaap van Knevel en Van den Brink gaat solo. Nein!” – of misschien was het nog wel onaardiger. Nog geen minuut later antwoordde Thijs zelf: “Ha Aafke, ik ben benieuwd of je naar mijn programma gaat kijken. Laat me weten wat je ervan vindt!”
Al een paar winters heb ik een winterjas nodig. Steeds ga ik in oktober shoppen, en kom ik tot de conclusie dat mijn lievelingsjas onbetaalbaar is, en ik in januari in de uitverkoop maar eens terug moet komen. Om dat vervolgens niet te doen. Dus! Dit jaar heb ik echt een nieuwe winterjas nodig, en het nieuwe winter-shopseizoen is begonnen. SHOPPING SPREE! Ik ben als vanouds weer al mijn favoriete webshops en magazines aan het doorspitten. Fijne bijvangst: de bizarste/onhandigste/lelijkste trends van dit winterseizoen. Ik zet ze hier even voor je op een rijtje.
Zo. Anderhalf jaar touren met Chin. Ind. Spec. Rest. zijn voorbij. Nu een half jaartje radiostilte, en dan een nieuw album, en een nieuwe tour (maar daarover later meer). Tijd om de grappigste en bizarste dialogen die ik de afgelopen jaren voerde met geluidsmannen (ik wil hier heel geëmancipeerd “geluidsvrouwen” aan toe willen voegen, maar jammer genoeg ben ik precies NUL vrouwen achter de knoppentafels tegengekomen) op te tekenen. Speciaal voor jullie!
Geluidsman: “Met z’n hoevelen zijn jullie? Zes?”
Ik: “Nee, met z’n drieën.”
Geluidsman: “Huh? Maar er staan zes instrumenten op jullie rider?”
Joehoe, nieuws! Of ja, eigenlijk is het al een tijdje geen nieuws meer, maar toch hier een officiële bekendmaking. Ik heb een stichting opgericht: Stichting Babi Pangang Producties. De stichting heeft als doel het bevorderen en uitvoeren van (tour)producties van Aafke Romeijn, ikzelf dus. Het bestuur bestaat uit de awesome Patricia Kuiper en Ellen Bijsterbosch.
Met de stichting werven we fondsen voor mijn tourproducties en behere
n we geld dat bedoeld is voor tours (o.a. voor aankleding, licht/geluid, artwork, etc.). De zakelijke, artistieke en dagelijkse leiding ligt in mijn handen. Mocht je dus vragen hebben: mail me gerust.
Toen ik in maart als zelfstandige begon heb ik mezelf één belangrijk doel gesteld: binnen een jaar net zoveel verdienen als dat ik verdiende als leraar. Goed nieuws! Inmiddels is het augustus, en verdien ik al meer dan ik ooit verdiend heb. Te gek! Natuurlijk moet ik iets apart zetten voor het grote zwarte belasting-gat, maar dan nog heb ik een riant salaris.
Dat wil zeggen: in theorie.
Als je werk voor een groot deel bestaat uit typen, typen, en typen, dan komt er een moment dat je je eigen keukentafel een beetje zat begint te worden. Niet omdat het thuis niet gezellig is, maar omdat het lastig is om je te concentreren als de afwas naar je staart. En de kat miauwt, de tv lonkt, en er een bed roept om een middagdutje. Het was – kortom – tijd voor een volgende stap in mijn zzp-carrière.
Ik werd geïnterviewd voor de september-issue van Elle. De vraag: “Wat is je droombaan?” Ik hoefde niet lang na te denken. “Ik ben fulltime muzikant en journalist, dus mijn droombaan heb ik al.” En dat is ook zo. Ik sta iedere dag met plezier op (en wie me ook maar een beetje kent weet dat dat niet altijd zo geweest is…), en heb elke dag zin om aan de slag te gaan. Ik voel me bevoorrecht, want ik doe precies waar ik zin in heb.
Nu ik bezig ben met het schrijven van mijn derde album, valt me opeens op dat ik tijdens schrijfprocessen steeds door dezelfde fases heen ga. Nou leek het me therapeutisch gezien wel interessant om eens te proberen om deze fases inzichtelijk te maken voor iedereen die nog nooit een album heeft geschreven (dat is een vrij groot percentage van de mensheid, volgens mij – singer-songwriters niet meegerekend). Bij dezen presenteer ik u: Het Schrijven Van Een Popalbum In 7 Stadia.
