Soms gaat het gewoon even flink mis. Ik heb een heleboel ontzettend mooie projecten in de steigers staan, waar ik veel over deel. Maar twee weken geleden maakte ik een misstap bij het boulderen. Mijn voet en onderbeen bleven staan, de rest van mijn lichaam draaide weg, ik hoorde een enorme knak en knal, en ik wist meteen: mijn knie is kapot.
En dat bleek ook. 1 klein stapje, maar mijn knie is maximaal stuk: kruisband doorgescheurd, buitenste knieband gescheurd, en mijn meniscus (waarschijnlijk) dubbelgeklapt. In een seconde ging ik van fitter dan ooit naar: niks kunnen. Nu kan ik heel voorzichtig een paar stappen zetten met krukken en een brace, en wacht ik tot mijn operatie gepland kan worden. Het revalidatietraject gaat een jaar duren.
Nou wil het stomme toeval dat ik net een maand geleden uit mijn broodfonds gestapt ben, omdat er zo veel mensen langdurig ziek waren dat het geld wat ik spaarde helemaal opgegeten was en het fonds leegliep. Dan kan ik beter voor mezelf sparen, dacht ik. Ik wilde de komende maanden de tijd nemen om me te verdiepen in sparen, beleggen en verzekeren. Nou, karma heeft me ingehaald: mijn eerste blessure ooit is meteen de volle bingokaart.
In het voorjaar van 2011 had ik net in een aantal huiskamers mijn eerste solo-optredens gegeven toen ik plotseling gebeld werd door de programmeur van De Effenaar in Eindhoven, of ik misschien het voorprogramma van Gorki wilde verzorgen. Mijn mond viel open van dat verzoek, want ik had nog nooit solo in een echte popzaal gestaan, en Luc de Vos was een groot voorbeeld voor mij. Zijn teksten zijn zo raak en toch poëtisch, zijn songs zwaar en stuwend, als tiener al pasten ze perfect bij hoe ik me voelde en wat ik zelf zou willen maken.
Die show in 2011 was bijzonder om veel redenen. Het was mijn eerste clubshow, en om de zenuwen wat te temperen besloot ik mijn zusje Anneke mee te nemen. Zij is klassiek trompettist, en als kind begeleidde ik haar optredens wel eens op piano, maar dit was voor haar ook de eerste keer dat ze op een poppodium stond. Vooraf waren we zo nerveus dat ik niet eens op Luc af durfde te stappen om me voor te stellen, achteraf heb ik daar enorm spijt van natuurlijk.
Toen ik gevraagd werd voor dit project rondom Luc de Vos was ik wederom vereerd. Ik heb de song We zijn zo jong gekozen omdat het precies de weemoed en zwaarte heeft waar ik zo van hou in Gorki-songs. Het gaat over ouder worden, toch maar blijven volhouden als het even niet lekker gaat, en tegen jezelf blijven zeggen dat er nog alle tijd van de wereld is. Ik heb het samen met Alex Callier omgewerkt tot een versie die echt mijn geluid heeft, maar – hopelijk – recht doet aan de thematiek en de grootsheid van het origineel.
Ik schreef de songtekst voor het nieuwe klimaatlied. Wie zie ik op 31 mei tijdens de Klimaatmars op de Zuidas? Dan gaan we het samen zingen!
Samen met Bram maakte ik voor KRO-NCRV en NPO Luister de podcast Monsters In Het Bos. Ik ben supertrots op dit eerste project waarin we echt gezamenlijk te werk zijn gegaan. We kwamen een jaar geleden per toeval terecht op een verlaten begraafplaats in de bossen bij Rekem. Toen we uit nieuwsgierigheid begonnen te googlen, bleek die te horen bij een psychiatrisch ziekenhuis dat even verderop in een kasteel was gevestigd. We proberen de verhalen van een aantal bewoners van de instelling te reconstrueren, en dat leverde een spannende maar tragische podcast op. Nu te beluisteren op alle podcastkanalen!
Mijn langste en uitgebreidste tour OOIT komt in mei na bijna 3 jaar tot een (voorlopig) eind: na tientallen culturele centra en poppodia in België te hebben mogen bezoeken spelen we de laatste twee shows, in Aarschot en Sint Niklaas. Ik heb er heel veel zin in, en speciaal voor de laatste shows hebben we een aantal nieuwe nummers om te laten horen. Ik zou het onwijs gezellig vinden als je erbij bent om nog 1 keer te dansen!
2 mei / Het Gasthuis / Aarschot / tickets
16 mei / Museum Theater / Sint Niklaas / tickets
Het was een vreemde week. Zondagochtend stierf oma. Ze was, zoals ze zeggen, versleten, en net 89 geworden. De week ervoor was ik nog bij haar. Ik heb twee uur zitten kletsen met mijn nichtjes en neef aan haar eettafel terwijl ze lag te slapen. Ze werd niet wakker, wij lieten haar. Poes (die eigenlijk “Poes 2” heet, de eerste Poes is al een tijdje dood) hield haar nauwlettend in de gaten. Ze kwam bij ons kopjes halen, maar als oma even onregelmatig ademhaalde, sprintte ze naar het bed, sprong bovenop oma en besnuffelde bezorgd haar hele gezicht, tot ze gerustgesteld vaststelde dat oma nog steeds ademhaalde. De dag ervoor was oma nog naar rolstoeldansen geweest. Nu was ze moe, vertelde de verpleging ons. We dronken kopjes thee en aaiden oma af en toe over haar haren.
Een week later was ze dood. In alle vroegte reden we van Belgisch Limburg naar Brabant, en daar zag ik haar nog net voordat de begrafenisondernemer haar kwam halen. Haar ogen waren nog open, haar blik vreemd leeg. Haar rimpels waren verdwenen, en onder het laken leek haar lichaam gekrompen tot het formaat van een kind. Toen we vier dagen later de kist sloten, leek een deel van die initiële ontspanning alweer verdwenen. Alsof de achterblijfselen van de geest gedurende de eerste dagen na de dood nog zichtbaar zijn, maar uiteindelijk ook vertrekken, en het lichaam nog leger achterlaten dan het al was.
We mochten als allereersten een nummer spelen in de nieuwe VRT-studio van De Zevende Dag. We speelden de nieuwe single Ultraviolet. Stream ‘m vooral! <3
Goede reis
Je bent al om de hoek
Maar wij staan nog te zwaaien
Soms denk ik je te zien
Heel in de verte
Boven de horizon misschien
Bestaat er daar ook missen
Voelt het net als hier
Als ruis onder je ribben
Als warm en koud tegelijk
Laat me even weten
Ook al heb je geen bereik
Als dit een regenboog is
Dan ben jij ultraviolet
En als ik mijn ogen samenknijp
Dan zie ik je nog net
Het is vreemd
Om hier zonder jou te zijn
Maar ik bleef leven
En god, wat doet dat pijn
Het is wat het is
Is wat jij dan vaak zei
En ik denk dat het je troostte
Maar dat geldt niet voor mij
Als dit een regenboog is
Dan ben jij ultraviolet
En als ik mijn ogen samenknijp
Dan zie ik je nog net
Auteur Aafke Romeijn en uitgeverij De Arbeiderspers maken vandaag bekend dat producent Valerie Bos de filmrechten van 7B heeft verworven.
7B (2021) is een speculatief, fictief verhaal waar in het weidse landschap bij Groningen in 2040 een nieuwe stad is verrezen. Een enorm gebouwencomplex, genaamd 7B, biedt huisvesting aan militairen die trainen voor een eindeloze grondstoffenoorlog.
In deze gemeenschap worstelt een oorlogsveteraan met dromen over zijn beste vriend die tijdens een missie op mysterieuze wijze is verdwenen, terwijl een infiltrant van de Europese geheime dienst probeert te achterhalen wie in het complex staatsgeheimen lekt.
De film schetst een toekomst die dichterbij lijkt dan ooit. Hoe verhoudt een samenleving zich tot de steeds groter wordende maatschappelijke uitdagingen en welke rol speelt de overheid in het beschermen van haar burgers?
Aafke Romeijn (1986) is schrijver en muzikant. Van haar hand verschenen twee scifi-romans (Concept M (2018) en 7B (2021)), een dichtbundel (Leegstand, 2020) en een non-fictiewerk over depressie (Ga Gewoon Wat Leuks Doen, 2022). Concept M werd genomineerd voor de prijs voor Beste Boek voor Jongeren (CPNB). Romeijn bracht daarnaast vijf albums uit met Nederlandstalige electropop, waarmee ze diverse Top40-noteringen behaalde.
Romeijn: ‘7B heeft zich tot nu toe volledig in mijn hoofd afgespeeld, ik ben ontzettend benieuwd hoe de stad van de toekomst eruit komt te zien op het scherm. Als schrijver van sciencefictionverhalen is het toch je grootste droom dat je verhaal op beeld tot leven komt.’
Producent Valerie Bos (1994) werkte de afgelopen 10 jaar aan verschillende media producties. Met haar bureau Van Loof ontwikkelt zij podcasts, festivals en werkt o.a aan het verbeteren van imago-vraagstukken. ‘Het Science Fiction genre is onterecht onpopulair en verdient veel meer credits voor haar agenderende en activerende functie’. Het is haar missie om met 7B te laten zien dat SciFi niet over een enge onbereikbare toekomst gaat maar juist het gesprek opent over de wereld die we met elkaar vormgeven.
Samen met Charlotte Wessels schreef ik een song over het vervelende gevoel dat je soms bekruipt als je in je eentje ‘s avonds laat naar huis loopt. Vrijdag kwam het nummer uit, vandaag de bijbehorende video, waar ik heel trots op ben. Video is niet het meest vanzelfsprekende medium – het is duur, kost veel tijd en ik ben niet supergoed met beeld. Het enige dat ik goed kan is outfits uitzoeken, daar heb ik dus ook mijn best op gedaan.
Dank aan iedereen die meewerkte aan de song en de video – uitgebreide credits staan op Youtube!
