Categorie: Geen categorie
Auteur Aafke Romeijn en uitgeverij De Arbeiderspers maken vandaag bekend dat producent Valerie Bos de filmrechten van 7B heeft verworven.
7B (2021) is een speculatief, fictief verhaal waar in het weidse landschap bij Groningen in 2040 een nieuwe stad is verrezen. Een enorm gebouwencomplex, genaamd 7B, biedt huisvesting aan militairen die trainen voor een eindeloze grondstoffenoorlog.
In deze gemeenschap worstelt een oorlogsveteraan met dromen over zijn beste vriend die tijdens een missie op mysterieuze wijze is verdwenen, terwijl een infiltrant van de Europese geheime dienst probeert te achterhalen wie in het complex staatsgeheimen lekt.
De film schetst een toekomst die dichterbij lijkt dan ooit. Hoe verhoudt een samenleving zich tot de steeds groter wordende maatschappelijke uitdagingen en welke rol speelt de overheid in het beschermen van haar burgers?
Aafke Romeijn (1986) is schrijver en muzikant. Van haar hand verschenen twee scifi-romans (Concept M (2018) en 7B (2021)), een dichtbundel (Leegstand, 2020) en een non-fictiewerk over depressie (Ga Gewoon Wat Leuks Doen, 2022). Concept M werd genomineerd voor de prijs voor Beste Boek voor Jongeren (CPNB). Romeijn bracht daarnaast vijf albums uit met Nederlandstalige electropop, waarmee ze diverse Top40-noteringen behaalde.
Romeijn: ‘7B heeft zich tot nu toe volledig in mijn hoofd afgespeeld, ik ben ontzettend benieuwd hoe de stad van de toekomst eruit komt te zien op het scherm. Als schrijver van sciencefictionverhalen is het toch je grootste droom dat je verhaal op beeld tot leven komt.’
Producent Valerie Bos (1994) werkte de afgelopen 10 jaar aan verschillende media producties. Met haar bureau Van Loof ontwikkelt zij podcasts, festivals en werkt o.a aan het verbeteren van imago-vraagstukken. ‘Het Science Fiction genre is onterecht onpopulair en verdient veel meer credits voor haar agenderende en activerende functie’. Het is haar missie om met 7B te laten zien dat SciFi niet over een enge onbereikbare toekomst gaat maar juist het gesprek opent over de wereld die we met elkaar vormgeven.
Voor MUST (NTR) mocht ik een kunstwerk uitlichten dat mij inspireert. En dat was de ultieme kans om tijdens de lockdown toch even het Kunstmuseum Den Haag in te sneaken om te gaan snuffelen aan de bizarre Nieuw Babylon-maquettes van kunstenaar Constant. Waarom die mij inspireren? Omdat de openingsscène van mijn nieuwe roman 7B zich precies in zo’n gek gebouw afspeelt. MUST is op 7 april op tv te zien, maar nu al op youtube.
De liefste Toeps bouwde mijn eerste echte eigenste webshop, hier op mijn site. Voortaan kun je mijn boek(en), cd’s en LP’s helemaal direct bij mij zelf bestellen. Wil je dat ik je goodies signeer? Zet het dan bij de bestelling, dan schrijf ik iets persoonlijks voor je.
Je vindt de webshop onder “shop” (duh), of klik hierrrrrr.
Sinds een paar maanden ben ik weer terug op het leestempo (en bijbehorend leesplezier, niet geheel onbelangrijke) van voordat ik Nederlands ging studeren (da’s alweer 14 jaar geleden, ik word bejaard) en mijn casual leesplezier voor een groot deel verloor. Het is nog steeds elke dag een cadeautje dat ik mijn grootste hobby weer heb terugveroverd, en ik vind niks zo leuk om met jullie te delen wat ik gelezen heb. Deze vakantie las ik iedere week 1 of 2 boeken, en dit waren de uitschieters.
The Black Dahlia – James Ellroy
Een donkere misdaadroman voor liefhebbers van de klassieke whodunnit, maar ook voor liefhebbers van psychologisch-historische romans. Gaat over een agent in L.A. in de jaren veertig, die geobsedeerd raakt door een moordzaak die hij niet opgelost krijgt. Ellroy’s stijl is briljant: korte zinnen, strak belijnd, en hij heeft zich het historische agentenjargon perfect eigen gemaakt. Heel indrukwekkend boek.
Toen mijn boek uitkwam werd ik geïnterviewd voor het Parool door Marjolijn de Cocq. Dat was ontzettend gezellig (en ze schreef een mooi stuk, waarvoor dank), en een paar dagen later kreeg ik een mailtje. Of ik een paar dagen wilde verblijven in haar tuinhuis op Nieuw Vredelust. Ik had nog nooit van die plek gehoord, en was meteen nieuwsgierig.
Wat bleek? Midden in Amsterdam, op een stuk grond tussen de Arena, de A2 en het spoor, ligt een tuin. Niet zomaar een tuin, maar een plek waar tientallen Amsterdammers een huisje hebben gebouwd om ‘s zomers te verblijven. Zonder elektriciteit of riolering. Helemaal zelfvoorzienend dus: de meeste huisjes hebben zonnepanelen en een septic tank (zo’n ding dat ze bij Ik Vertrek ook allemaal onder hun sjambredoot hebben liggen).
De tuintjes zijn allemaal verschillend, even divers als de bewoners. Sommige zijn helemaal piekfijn aangeharkt en gesnoeid met een nagelschaartje, andere zijn ruig en wild. Het huisje van Marjolijn ligt in een echte natuurtuin vol wilde rozen en bosaardbeien. In het huisje is dus geen elektriciteit, warm water stook je met een geiser met gasfles, en licht maak je met olielampen en waxinelichtjes. Een soort kamperen 2.0 dus.
Binnen is alles wat je nodig hebt: een bank met kussens en dekentjes, eettafeltje, aanrecht, tweepersoonsbedstee en hoogslaper. De tuin die het huisje omringt is door alle regen en hitte compleet ontploft, waardoor je het gevoel hebt in een soort groen nestje te zitten. ‘s Ochtends vroeg trippelen vogels over het dak, de rest van de dag ruisen ze zingend van de ene naar de andere tuin. En dat midden in de stad!
Ik zit hier niet zomaar: de gemeente Amsterdam wil de volkstuinen graag platmaaien om er een woonwijk met hotels en parkeerplaatsen voor touringcars te bouwen. Heel functioneel allemaal, maar doodzonde als je het mij vraagt. Juist een totaal door toeristen verstopte stad als Amsterdam heeft plekken zoals Vredelust nodig, waar geen plan is en bewoners eigen verantwoordelijkheid dragen om iets moois te maken. Daarnaast dienen volkstuinen als groene longen van de stad, waar vogels, vlinders, en – belangrijk – bijen hun plek vinden. Het houdt de stad kortom in meerder opzichten levendig.
In het verleden waren er al veel schrijvers die op Vredelust een retraite zochten om te schrijven, waaronder Adriaan van Dis en Rudy Kousbroek. In navolging van die traditie nodigen de tuiniers van Vredelust deze zomer een aantal schrijvers uit om op hun land te verblijven en iets te schrijven. De komende week werk ik aan een stuk over het belang van “rommel” in de stad, dat binnenkort verschijnt.
