Dit artikel verscheen op Joop.
Ik reed naar de studio en luisterde naar Radio 1. Het ritje duurde precies een kwartier, maar in die 15 minuten hoorde ik zoveel boosmakende onzin verkondigd worden dat ik de rest van de dag heb zitten broeden op een stukje. Niks nieuws onder de zon so far. Ik ga proberen genuanceerd te zijn (dat schijnt in de aard van de vrouw te zitten), maar vergeef me als dat hier en daar niet helemaal lukt.
Dit wordt een beetje een lang verhaal – sorry daarvoor – maar ik ga het hebben over één van de belangrijkste en meest rigoureuze keuzes die ik ooit gemaakt heb. En ook één van de beste keuzes, trouwens. Stoppen met werken, that is.
Toen ik jong was had ik een vrij duidelijk beeld van wat ik wilde: schrijven en muziek maken. Of liever: ik wilde “schrijfster” worden, of “dirigent”. Plus: ik wilde voor mijn dertigste mijn schaapjes op het droge hebben. Daarmee bedoelde ik dat ik tegen die tijd een droomhuis wilde hebben, en genoeg geld wilde verdienen met schrijven en muziek maken om van te kunnen leven. Maar toen ik ging studeren raakte ik dat beeld al snel kwijt: ik struikelde van baantje naar baantje, van stufi naar stufi en van onbetaalde gig naar bijna onbetaalde gig. Ik had geen idee waar ik moest beginnen om mijn plannen uit te voeren. Tuurlijk: ik maakte muziek – veel zelfs – maar dat deed ik tussen het werken en studeren door. Ik kon muziek maken niet echt serieus nemen, ik had mijn conservatorium immers niet af en verdiende er nauwelijks centjes mee.
Lieve mensen!
Naast dat ik deze zomer een aantal festivals ga spelen, ben ik bezig een nieuwe plaat te maken. Ik zou vanaf mei heel graag een aantal huiskamerconcerten geven, om mijn nieuwe nummers live en in kleine setting uit te proberen voordat ik het album uitbreng… mocht je het leuk vinden om mij op te laten treden in je huiskamer (/kerk/buurtsuper/dorpshuis), mail me dan even op info@aafkeromeijn.nl.
Dj St. Paul schreef vandaag deze hilarische blog over gesprekjes die hij wekelijks voert met verzoekjesmensen aan de draaitafel. Superherkenbaar, alleen ben ik geen dj, maar heb ik een andere chronische ziekte: Siso. Daarom noteerde ik de zeven gesprekken die ik steeds weer voer met bezoekers van concerten. Daar gaan we!
1.
Hij komt in de pauze van het huiskamerconcert met een biertje in z’n hand naar me toe.
Hij: ’Knap hoor, die liedjes.’
Ik: ‘Dankje.’
Hij: ‘Echt knap. Dat je dan zo piano speelt en tegelijkertijd zingt enzo.’
Ik: ‘Dankje.’
Hij: ‘Heb je daar lang voor moeten oefenen?’
Ik: ‘Nou, ik heb wel pianolessen gehad, ja.’
Hij: ‘En die liedjes, schrijf je die allemaal zelf?’
Ik: ‘Ja.’
Hij: ‘Echt knap hoor. Echt knap.’
Ik: ‘Dankje.’
Hij: ‘Heb ik altijd heel veel respect voor, mensen die dingen kunnen.’
Ik: ‘…’
Hij blijft met z’n biertje rond me dralen tot ik weer begin met spelen.
Mijn album is alweer twee maandjes uit, dus bij dezen: een greep uit de recensies van CHIN. IND. SPEC. REST.:
“Gewaagder en veel interessanter dan ander Nederlandstalig repertoire” (De Telegraaf)
“Het Nederlandse antwoord op Charli XCX: ****” (Festivalinfo)
“Heftig en beeldschoon” (OOR)
“Exceptioneel: *****” (Haarlems Dagblad)
“Een bijzonder talent” (PlatoMania)
“Onderscheidend en experimenteel” (The Post Online)
De afgelopen week was ik een beetje all over the place, qua media-aandacht. Het begon allemaal met mijn verhaal over de lerarenopleiding in Vrij Nederland, waar de redactie besloot dat ik net zo goed ook maar met mijn smoel op de cover kon staan. Zo gezegd, zo gedaan.
Maar afgelopen week was ook de week dat CHIN.IND.SPEC.REST. opnieuw werd uitgebracht door V2 Records. Radio 1 (VPRO) maakte er een mooie reportage over, Trouw plaatste een paginagroot interview, Elsevier deed een duit in het zakje, en CJP Magazine interviewde me over chinees eten.
Genoeg? Neen! Ik heb een heleboel nieuwe shows staan (zie hier), ik begin vrijdag a.s. bij Serious Request in Haarlem, en 5 januari word ik een uur lang geïnterviewd bij Kunststof Radio (Radio1). En tot slot: mijn album is nu overal te krijgen. Score!
EINDELIJK mag het nieuws de wereld in: ik heb een platencontract getekend bij V2 Benelux! Over twee weken komt er een mooie deluxe editie van CHIN.IND.SPEC.REST. uit, met twee bonustracks, waaronder mijn cover van Huilend Naar De Club. De clip bij mijn single Karakter heeft vandaag een officiële première gekregen bij VEVO (I know, net als alle clips van Nicki Minaj, whoe!). Ik ben dus echt heel erg blij met deze club mensen die ontzettend hard werken om mijn muziek groter te maken. De officiële re-releaseshow van CHIN.IND.SPEC.REST. is 7 december in TivoliVredenburg.
Toen ik nog in Lunetten woonde fietste ik elke dag langs de bouwput die ooit station Vaartsche Rijn moet worden. Roald van Stijn maakt al drie jaar clips waarvoor hij materiaal schiet in diezelfde bouwput. Hij maakte een clip voor mijn nummer Verdwijn, waar ik heel erg blij mee ben. Treintjes, mist, hijskranen, bouwvakkers, wat wil een mens nog meer? Kijken dus!
De Volkskrant wilde mijn reactie op deze domme column van Renée Braams niet plaatsen. Dus zette ik ‘m op facebook en werd ‘ie alsnog als een malle gedeeld & geliked.
Toen ik vanochtend de column van Renée Braams over tatoeages las twijfelde ik of ik zou reageren. Tuurlijk: het ondoordachte gezwets van Braams heeft me weer eens tot razernij gebracht, maar toch… misschien maak ik mezelf onsterfelijk belachelijk wanneer straks blijkt dat ik in de grootste hoax uit de volkskrantgeschiedenis ben gestonken en Braams een typetje van De Speld blijkt te zijn. Toch schrijf ik dit stuk, want mocht “Renée Braams” een echt persoon zijn, een moeder die kinderen opvoedt en een columniste die in de Volkskrant de ruimte krijgt om haar intolerantie breed uit te meten, dan wil ik in ieder geval mijn zegje hebben gedaan.
Vorig jaar schreef ik een liedje over mijn vader. Hij was nog jong toen ik geboren werd, en nu ik zelf ouder word snap ik plotseling beter wat voor impact zo’n gebeurtenis moet hebben gehad. Ik speelde het nummer voor het eerst live tijdens Opium (Radio1). Mijn vader zat erbij, en een redacteur van het programma vroeg hem na afloop wat hij ervan vond dat ik een lied voor hem had geschreven. Zijn antwoord: ‘Ik weet niet hoor, van mij had het niet gehoeven.’ Hartjes voor mijn vader.
Grafisch ontwerper en animator Charlotte van der Wiel hoorde Karakter tijdens mijn instore-tour eerder dit jaar, en vroeg me of ze een animatieclip bij het nummer mocht maken. Het resultaat: een prachtige clip over een meisje en haar vader. Ik ben er onwijs blij mee en trots op. De clip ging in première op Cortonville.
