3voor12Utrecht/Radio, 21 januari 2014
Toen ik op een dag besloot dat al dat gejengel achter mijn piano misschien beter ingekort kon worden tot 3,5 minuut, en iemand daar lucht van kreeg en me eenmalig 3,5 minuut op een podium zette, was ik opeens een “liedjesschrijver”. Niet lang daarna werd ik op allerlei plekken (van veredelde wc’s tot modderige festivalletjes) gevraagd om deze zogenaamde “liedjes” te laten horen.
De Volkskrant, 20 januari 2014
Ik ben een vrouw die een stuk gaat schrijven ten faveure van feministen. Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf daarmee in de ogen van veel mensen in het hokje plaats van mannenhatende, okselhaarkwekende truckchauffeuses vol zelfmedelijden. De inhoud van een aantal artikelen over vrouwenemancipatie die afgelopen week verschenen en met name de comments eronder bewijzen dat dat stereotype beeld van “de” feminist nog altijd springlevend is. Dat is precies het probleem van het emancipatiedebat, én de reden dat dit debat nooit klaar is.
Toen ik dertien was zat het er opeens, een donzig pluisje dat er eerst nog niet was. Ik wist direct hoe laat het was: kwart over okselhaar. Een paar weken later hadden we schoolfeest. Het was half mei en loeiwarm. Ik had van mijn moeder geld gekregen om een nieuw truitje te kopen en had, heel nineties, een prachtig lila halterexemplaar met indianenprint gekocht.
Paul Hekkens neemt in zijn stuk “Huwelijkse trouw moet serieus genomen worden” uitgebreid de tijd om te betogen waarom hij zijns inziens geen homofoob is, en niet discrimineert. Ironisch genoeg laat hij zich in dit tweede stuk over het homohuwelijk misschien nog wel meer kennen als conservatief moralist dan in zijn eerste stuk, “Onno Hoes bewijst het homohuwelijk geen goede dienst”, waar half opiniërend Nederland al over viel.
Ik had dus een album gemaakt met een titel die veel ondefinieerbaar vlees in rode saus bij google images oplevert (CHIN.IND.SPEC.REST.) en ik wilde gaan touren. Ik belde eerst de bazen van Mojo, de Arena en het Eurovisie Songfestival, maar die hadden het te druk met het overhalen van Gordon om toch weer met de Toppers mee te doen. Dus besloot ik het over een andere boeg te gooien…
Ik stapte met een paar dozen cd’s mijn Toyota Starlet in en bezocht Elke Platenzaak Die Nog Bestaat in NL. Ik dropte mijn albums en vroeg de simpele vraag: “mag ik komen spelen?” Zo hosselde ik een instoretour, en al snel volgden andere toffe gigs, sommige zelfs op heuse poppodia.
Deze week is de aftrap. Ik besloot te beginnen waar het ooit begon:
17 januari: Plato, Utrecht (waar ik verder ging met opgroeien)
18 januari: Waaghals, Nijmegen (waar ik begon met opgroeien)
en dan vervolgens:
23 januari: Sugarfactory (met Kris Berry & Perquisite)(dat vond ik gewoon te vet om niet te vermelden)
…AND MANY MORE.
De rest van de tourdata staat hierzo, en wordt nog altijd aangevuld.
De posters zijn gedrukt (kijk maar), de olie van mijn Starlet is ververst, en er staan extra dozen glitterconfetti achterin: ik kom naar jullie toe.
Bel/mail/app/tweet me voor: interviews, recensie-exemplaren, plekken op een gastenlijst, of gewoon voor een gesprek. Vind ik ook leuk!
Cheers & tot snel,
Aafke
PS. Volgende week kom ik met nieuws over een project met de titel “Zoveel Mogelijk Videoclips Bij Elk Nummer Op Mijn Plaat”, maar daarover verklap ik nu verder nog niks.
Er gebeurt van alles, ondertussen. Ooit wel eens geprobeerd drie tentamens te halen, drie gymnasiumklassen iets te vertellen over beeldspraak en tegelijkertijd te tweeten over nieuwe tourdata? Ik deed het deze week (en nee, ik weet nog niet of ik die tentamens gehaald heb…). Met één hand.
Ondertussen ook verscheen vorige week mijn eerste opiniestuk in de Volkskrant. Ik maak me wel vaker boos over dingen (mensen die me op twitter volgen weten dat uit ervaring), maar nu besloot ik om dat eens in meer dan 140 tekens op te schrijven, en tot mijn verbazing werd het meteen gepubliceerd! Leuke bijkomstigheid: veel mensen die er lieve dingen over zeggen, én een horde nieuwe haters die me dagenlang aan het lachen hebben gemaakt met hun domme comments. Nice.
Het is niet allemaal shine: soms word ik wakker uit angstdromen over mijn “muziekcarrière”. Het is en blijft een onzeker ding… wat als mijn liedjes in de vergetelheid raken? Wat als ik nooit gevraagd ga worden voor #dwdd? Wat als die clubtour en die festivalpodia er nooit komen? Soms grijpt het me aan en begin ik te twijfelen, maar gelukkig duurt het nooit heel lang. Ik lees alle lieve @mentions of de eerste recensies die binnen zijn – en die gelukkig heel positief zijn. Dat relativeert alle onzekerheid wel een beetje. Hartjes daarvoor.
En verder? Verder zijn er elke week nieuwe tourdata, de lijst begint er al behoorlijk profi uit te zien zo. En had ik al gezegd dat er posters zijn? Er zijn posters. Binnenkort bij u in de buurt. Koop ze via mijn webshop, of mail me met een goede reden om je er eentje toe te sturen, dan doe ik dat natuurlijk. 🙂
Een superfijn 2014 met sambal gewenst, comrades! En zoals ik beloofd had begin ik het nieuwe jaar met het bekendmaken van de eerste tourdata. We beginnen het land door te trekken vanaf 17 januari, en de eerste weken zijn we hier te vinden:
Wauw. Mijn album is dus gereleased. Het was een feestje. Ik schreef al een kort sfeerverslag voor mijn vriendinnen van Pannenkoekers. Daarnaast is er al een superlieve en positieve recensie met beeldmateriaal van 3voor12. En vanavond vertel ik ook nog het één en ander bij Radio Mortale.
Mijn album is nu ook te beluisteren via Spotify, en te bestellen via iTunes én via mijn webshop.
Ondertussen continues the love. Dat vind ik superfijn en dat wil ik graag met jullie delen. De afgelopen dagen ben ik in verschillende jaarlijstjes terechtgekomen, en heb ik veel lovende woorden gekregen. Daar word ik verlegen van en ik heb er weinig aan toe te voegen. Lees mee.
Dank, dank dank!!!
Nog een kleine ps: vorige week werd ik wakker en was Voorbeeldfunctie opeens gespeeld op 3FM. Whaaaa, supervet!!! Het leverde me meteen mijn eerste haattweets op. En je weet: je stelt pas iets voor als je gehaat wordt. Dus: ook dank daarvoor!
Het album is dood. 15 december, aanstaande zondag, presenteer ik mijn nieuwe album: CHIN. IND. SPEC. REST.
Ik sprak met mezelf af dat ik alleen nog een album mocht uitbrengen als:
1) alle 12 nummers nodig zijn om één verhaal te vertellen, en
2) ik mezelf onherkenbaar transformeer.
Dus besloot ik om niet langer als singer-songwritermeisje door het leven te gaan, maar een rozeglitterend electroalbum te maken. In het Nederlands. Voor het eerst met band en synths op te treden. Én een flinke hoeveelheid verf op mijn smoel te smeren voor de persfoto’s en de albumcover.
Het verhaal dat ik vertel gaat over de snelwegen om mijn huis (A2-A12-A50), semi-automatische wapens, een niet-bestaand broertje, en vooral ook over de smerige automaatkoffie in de lerarenkamer van de school waar ik lesgeef. Somehow hebben die dingen met elkaar te maken.