Steeds weer komen nieuwe cijfers naar buiten over seksueel misbruik. Dat veel vrouwen er een keer mee te maken krijgen, en dat weinigen erover praten of aangifte doen. Elke keer is er weer discussie, met als onvermijdelijke conclusie: “Maar verkrachting is heel erg! En het is heel naar dat meisjes daar niet over durven te praten! Ze hoeven zich nergens over te schamen!” Ja, waarom is dat eigenlijk, dat vrouwen (of beter gezegd: slachtoffers) er niet over praten? Hier voor eens en voor altijd een antwoord.
Gisteravond deed Anke Laterveer haar verhaal in de uitzending van Pauw. Ze vertelde over haar aanranding, haar PTSS en de lauwe reactie van de politie (korte samenvatting: ‘jouw woord tegen het zijne’). Een moedige geste, belangrijk ook. Normaal gezien ben je als vrouw, “slachtoffer”, bang voor wat mensen van zo’n verhaal denken. Gelukkig is er nu twitter, dat al dat denken ongefilterd blootlegt. De reacties op Ankes verhaal zijn een perfect adequate samenvatting van alle onredelijke, onjuiste, seksistische en schadelijke tegenwerpingen die je krijgt wanneer je als slachtoffer je verhaal doet. Lees en huiver.
Tegenwerping 1: ‘Jij, verkracht? Daar ben je veel te lelijk voor!’
Verkrachting is een voorrecht dat alleen is weggelegd voor Miss Universe. Mocht je echter heel knap zijn, dan is het alsnog je eigen schuld, want dan heb je erom gevraagd. Dat je het maar even weet.
Tegenwerping 2: “Je hebt de man in kwestie zelf binnengelaten/een drankje aangeboden/aangesproken op straat? Nou, dan ben gewoon een dom, naïef gansje.”
Klopt. Mannen zijn nou eenmaal rasverkrachters. Kunnen ze niks aan doen. De enige manier om verkrachting te voorkomen is nooit meer te praten met mannen. Negeer ze. Als ze bellen: hang op. Als ze langskomen om je afvoer te fixen: hou de deur resoluut dicht. Spreekt een mannelijke collega je aan op de werkvloer: melding maken bij de vertrouwenspersoon. Mannen zijn aasgieren, wanneer je ze in de ogen kijkt geef je ze feitelijk al toestemming om je zonder pardon uit te wonen.
Tegenwerping 3: “Had je gedronken? Dan telt het niet.”
Iedereen weet dat dronken mensen de waarheid spreken. Ja, behalve dan wanneer je ze vraagt of het ok is dat je je piemel even in hun lichaamsholtes poneert. In dat geval geldt: zegt ze ja, dan spreekt ze de waarheid. Zegt ze nee, dan is ze gewoon te dronken om de waarheid te spreken.
Tegenwerping 4: “Hoeveel mannen heb jij in je leven geneukt? Meer dan vier? Dan telt het niet.”
Verkrachting en aanranding tellen alleen wanneer je een onschuldige, onbevlekte maagd bent. Als je meer dan vier mannen in je bedje hebt gehad dan ben je blijkbaar een op seks beluste slet, en dan vraag je erom. En trouwens: je vindt seks toch leuk? Niet zeiken, dan!
Tegenwerping 5: “Je had hem toch gewoon een trap in z’n ballen kunnen geven?”
Klopt, had gekund. Maar als slachtoffer ben je doodsbang. Wat doe je na die trap in z’n ballen? Naakt de straat op rennen? En dan? Bij willekeurige mensen aanbellen? Wat als hij terugslaat? Nee. Je probeert de situatie/nacht door te komen met zo min mogelijk kleerscheuren, en dan heel zachtjes weg te sluipen. Dat is hoe een bang overlevingsinstinct werkt.
Tegenwerping 6: “Je bent alleen slachtoffer als je in een hoekje zit te huilen en zielig kijkt.”
Godzijdank zijn slachtoffers altijd te herkennen aan hun betraande ogen en hun treurige gezichtsuitdrukking. Zie je een slachtoffer dat sterk, welbespraakt en/of zelfs opgewekt overkomt? Dan weet je dat je met een oplichter te maken hebt.
Tegenwerping 7: “Jij, bang? Bewijs dat maar eens!”
Als je zegt bang te zijn na seksueel misbruik dan moet je wel even laten zien dat het menens is hè. Even een paar maandjes de deur niet meer uit, de telefoon niet meer opnemen, en vooral je mond houden over wat er gebeurd is. Want zwijgzaamheid, dat toont pas écht dat je bang bent.
Tegenwerping 8: “Je mag jezelf alleen slachtoffer noemen als je op acht manieren bruut verkracht bent, liefst door een familielid.”
Dus… je bent alleen maar in je kruis gegrepen in de kroeg? Iemand kneep in je tieten terwijl je daar niet om had gevraagd? Jammer dan, niet huilen. En noem jezelf zeker geen “slachtoffer”, want die term mag je alleen toevoegen aan je cv als je driemaal schriftelijk een verzoek hebt ingediend bij de Commissie Van Mensen Die Bepalen Wie Zichzelf Slachtoffer Mag Noemen.
Tegenwerping 9: “Je vertelt je verhaal alleen maar omdat je op aandacht geilt.”
En als je dan als slachtoffer je verhaal doet, dan is het nog niet goed. Want het is verdacht: waarom zou je in het openbaar over dit soort ongezellige onderwerpen praten? Dat kan maar één ding betekenen: je bent uit op aandacht. Nou moet gezegd, als “pratend slachtoffer” krijg je aandacht. Veel zelfs. En het zijn ook louter supergezellige reacties die je krijgt, van mensen die met je meeleven en je een hart onder de riem steken. Zie vooral bovenstaande twitterberichten.
Zoals je ziet hebben we nog een lange, lange weg te gaan. Mocht je nu nog niet snappen waarom meisjes/vrouwen/jongens/mannen hun mond houden over seksueel misbruik, dan raad ik je aan dit stuk nog een keer te lezen. Wie weet valt het kwartje uiteindelijk.
Waarom een slachtoffer haar verhaal niet met de hele wereld zou willen delen is duidelijk, maar waarom zou je op basis van bovenstaande redenen geen aangifte doen?
“Ze vertelde over haar aanranding, haar PTSS en de lauwe reactie van de politie (korte samenvatting: ‘jouw woord tegen het zijne’)”
Bij aanranding is er vaak geen bewijs als er geen getuigen zijn, dus dan het is jouw woord tegen het woord van de aanrander. Zelfs bij verkrachting is het lastig om de verkrachter veroordeeld te krijgen, dit kost veel tijd en moeite, dit kan voor het slachtoffer ook te veel worden. Als je te lang wacht is er geen bewijs, als je eerst doucht is er minder/geen bewijs. Als je geen blauwe plekken hebt is er geen bewijs, want wie zegt dat je geforceerd werd?
Dus jij beweert dat de meeste slachtoffers geen aangifte doen, omdat ze weten dat de pakkans heel klein is? Ik betwijfel dat slachtoffers deze afweging maken, dan wel zouden moeten maken. De mevrouw bij Pauw leek dat in ieder geval niet te hebben gedaan, anders begrijp ik niet goed waarom ze überhaupt aangifte deed.
Dit heeft overigens niets te maken met het feit dat tegenwerping 1 t/m 9 over vreemden op het internet gaat en niets te maken heeft met dat slachtoffers hun verhaal niet kwijt kunnen bij anderen. (vrienden, politie, hulpverleners) Dit stuk onderbouwt de ‘cijfers’, waar in de eerste zin over wordt gesproken dan ook niet.
De politie voert zelfs een ontmoedigingsbeleid bij aangifte van aanranding. Dat zal ook slaan op de ‘lauwe reactie’ die in het stuk genoemd wordt.
Zie bijvoorbeeld: http://www.volkskrant.nl/binnenland/onbegrip-over-verplichte-bedenktijd-bij-aangifte-aanranding~a4110234/
In dat stuk hameren ze vooral op een zogenaamde ‘verplichte’ bedenktijd, maar als je het beleid echt bekijkt dan zie je dat dit gewoon onzin is. Dus ik snap het ontmoedigingsbeleid waarover gesproken wordt niet echt.
https://www.om.nl/onderwerpen/seksueel-geweld/vraag-antwoord-zeden/
Zie: Moet een slachtoffer altijd gebruik maken van een bedenktijd na aangifte van een zedendelict?
Die tegenwerpingen maken echt niet alleen vreemden op het internet.
Nee maar zij worden wel als voorbeeld gebruikt om iets anders te bewijzen. Die vlieger gaat voor mij niet op
Slachtoffers die een nare ervaring hebben gehad en dan vervolgens nogmaals een nare ervaring moeten hebben want hun hele lichaam moet worden gestofzuigd voor bewijs, ik kan me goed voorstellen dat iemand die nog geen dag geleden verkracht is daar nogal tegenop ziet. Daar komt bij dat aangifte niet direct het eerste is waar je aan denkt. Het eerste wat je denkt is hoe kom ik veilig thuis, en dan ik voel me goor ik wil me wassen ik wil dit vergeten en er nooit meer aan hoeven denken. Maar dat kan niet. En dan kom je bij de politie, en dan is de reactie, ja maar je hebt geen blauwe plekken en het is al 2 dagen geleden. Ja, dan kan je eigenlijk geen bewijs meer vinden, dus daar hebben we niks aan. Weet je trouwens zeker dat het een verkrachting was? Je bent tenslotte heel lelijk. En bovendien heb je al een keer eerder sex gehad, en tja, dan vind je het leuk. Dus dan kan het geen verkrachting zijn. Waarom heb je eigenlijk niet harder gevochten?Je was bang? Ja, dan krijg je dat toch ook. Nou laat dan maar. Als je je dat écht niet kan voorstellen, dan is er wellicht wat mis met je
Wat wil je van mensen als er geen bewijs is. Je kunt mensen niet op hun woord geloven want er zijn genoeg gevallen waar vrouwen claimen verkracht te zijn maar dat blijkt gewoon niet waar te zijn. Hoe kom je er achter of het echt is gebeurt of niet zonder bewijs? Niet.
Ik denk dat als je je eigen reactie even goed doorleest dat je zelf ook wel begrijpt dat dit (met name de laatste paar regels) natuurlijk onzin is. Je vergelijkt de reacties van mensen op Twitter met die van de politie. Denk eerst na voordat je iets zegt.
Je kunt verder ook niet van de politie verwachten dat ze iemands zaak kunnen oplossen zonder bewijs. Stel je eens voor dat iemand opgepakt zou worden op basis van één iemands verklaring en het blijkt niet te kloppen. Ik neem aan dat je dat ook niet wilt?
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je ertegen opziet om aangifte te doen, maar mijn punt was dit niets met de tegenwerpingen te maken heeft.
Gewone mensen werken ook bij de politie, en anderen die zo reageren zullen een aangifte niet bevorderen. Als de hele samenleving zo reageert dan is het niet raar om aan te nemen dat de politie geen uitzondering is. Dat is een grote drempel. En als de politie dan niet zo reageert dan heb je je “vrienden” nog.
Dat is het nou juist. Niet de hele samenleving reageert zo. Dit is een samenvatting van een aantal gekke mensen op Twitter. Zullen vast een hoop mensen zijn, maar zeker geen weerspiegeling van de maatschappij. Jij bent niet zo? Ik ben zeker niet zo. Heb wat vertrouwen dat de meerderheid van de maatschappij ook niet zo is. Zeker niet de politie, wiens werk het is hiermee om te gaan.
Ik ben zelf aangerand op mijn 13e. De rede dat ik nooit aangifte heb gedaan is omdat ik op dat moment heel bang was dat andere er achter zouden komen. Meerder mensen hadden mij al gewaarschuwd voor deze jongens. En ik durf echt wel toe te geven dat ik als 13 jarig meisje stom genoeg was om juiat te doen wat van mijn ouders niet mocht.
Als ik aangifte zou doen zou ik het aan mijn ouders moeten vertellen. Het gevoel dat ik mijn ouders kapot zou maken als ik het zou vertellen won. Dus besloten niks te vertellen en dus ook geen aangifte te doen. Zeker ook uit angst om deze jongens weer te moeten zien. Achteraf heb ik hier erg spijt van. Mijn ouders weten het ondertussen en nemen het zichzelf nu juist kwalijk dat ik niks durfde te zeggen.
Ik wordt een beetje verdrietig van alle reacties die ik Iees. Of het nou bij de dame in kwestie wel of niet gebeurd is… er zijn genoeg mensen die wel iets soortgelijks hebben meegemaakt. Mensen die elke dag opnieuw zo vrolijk mogelijk de dag door willen komen. Niet omdat ze vrolijk zijn maar omdat ze de angst niet willen laten winnen. Door dit soort opmerkingen kunnen sommige van ons weer compleet overnieuw beginnen met uit die diepe put te komen. Ik hoop dat jullie je willen vedenken dat jullie niet èèn iemand compleet de grond in boren maar iedereen die ooit zo iets heeft meegemaakt.
Dat is een verschrikkelijk verhaal, maar ik weet even niet wat dat met mijn reactie te maken heeft? Overigens vindt er vooraf dat je aangifte doet een intake gesprek plaats, waar de politie je uitlegt wat je allemaal te wachten staat en wat de pakkans is. Vervolgens krijg je (optioneel) bedenktijd of je wel echt aangifte wilt doen. Het is dus nooit zinloos om naar de politie te gaan om je verhaal te vertellen.
Dit is zo sterk. Als ‘slachtoffer’ krijg ik zo vaak te horen wat wel of niet verkrachting zou moeten zijn en dat het feit dat ik dronken was en een panty aan had betekent dat ik er eigenlijk wel van genoten heb. Mensen moeten eens gaan begrijpen dat het verkrachting is op het moment dat je als slachtoffer voelt dat je verkracht bent, en niet pas wanneer je aan 10.000 verschillende eisen voldoet. Bah bah bah.
Het zou me niks verbazen als die mensen van die tweets het hardst schreeuwen over verkrachtende asielzoekers.
Irrelevante onzin. Maar u moest toch even dat morele doelpunt scoren, hè? Wat bent u toch een humanitaire held.
Oei, volgens voelt iemand zich aangesproken..
Volgens mij instinct ben Jij er self een zoals Jij een heel groep probeert neer te zetten
Ik kan me vinden in alle punten in deze blogpost en ik vind het verschrikkelijk dat ik mensen uit mijn omgeving ken die zoiets hebben meegemaakt, inclusief mijzelf. Het verhaal van Anke leek alsof het over mij geschreven is, toen ik het verhaal aan sommige vriendinnen vertelde reageerde ze bijna “shaming”. “Ja maar tegenwoordig doe je zulke dingen gewoon sneller, dus ik snap wel waarom hij dat dacht..” of “Neeeeeeeee niet X, zelfs ik had je kunnen vertellen dat hij zo’n ontzettende randebiel is”
Dus het was mijn schuld?! Mijn schuld omdat a la 2015 ‘iedereen’ op date nummer 2 seks heeft? Mijn schuld, omdat ik zo dom was om te denken dat ik iemand kon vertrouwen die ik van mijn vereniging ken en zijn hele jaarclub? Mijn schuld, omdat ik er nog niet ‘klaar’ voor was op date nummer 2. Excuse me?!
Het is te triest voor woorden dat mensen zo denken over seksueel misbruik, je hoeft toch niet gemolesteerd te worden om door te hebben en te weten dat het niet okay is, lijkt me..
Heel herkenbaar. Zelfs slachtoffers onder elkaar zijn zo geindoctrineerd dat ook zij met minstens een van deze tegenwerpingen komen. Het vrijdenkende westen#yeahright
Een tegengeluidje.
Uit Amerikaans wetenschappelijk onderzoek blijkt 10 tot 15 % van de aangiftes van sexueel misbruik vals bleken te zijn.
Wat betekent dat 85 tot 90 % van alle gevaren waar is. En wat wil je nu zeggen? Dat we gewoon niet meer reageren, omdat er weleens mensen zijn die liegen? Bij de verzekering wordt 50% valse aangiftes gedaan, dat wordt wel onderzocht, of moeten we stoppen met verzekeren omdat er weleens iemand liegt? Bijna 60% liegt op hun CV, zullen we daar ook mee stoppen? enz.
Een valse aangifte is ook sexueel geweld. En ook hierbij wordt er bij de meeste valse beschuldigingen geen aangifte gedaan.
Als je een model tegen Komt raak je haar Ook niet Aan waarom wel een of ander bitch die beweert dat je haar hebt aangerand zou Er niet iets van aandacht of rancune Achter zitten tenzij je echt iemand Kwaads hebt aangedaan tegenwoordig is een compliment Geven al een sexueel misdaad dat gaat me te ver.mogen wij mannen Ook daarover klagen of mag alleen een vrouw misbruik maken van iets wat een ander niet als Kwaads opzet ziet in mij inziens is hallo vertellen tegen een medemens geen misdrijf tenzij je erover gaat klagen.dat klagen zie Ik als een misdaad.
Heeft iemand naar haar verhaal geluisterd? zo ongeloofwaardig en vol gaten. duidelijk iemand die aandacht zoekt. In plaats van dat ze iemand daar neerzetten die ECHT sexueel misbruikt is met een veroordeelde dader erbij zodat je zeker weet dat het waar is zetten ze een of andere tuthola neer die een beetje uit haar nek kletst.
Och jezus. Sherlock Holmes hier. Die weet wel wat er echt gebeurd is hoor. In plaats van je negatieve gelul hier te posten, kun je ook bij de kern van het verhaal blijven: te weinig mensen durven aangifte te doen. En jouw reactie is één van de vele redenen dat mannen en vrouwen dat niet durven. Omdat jij denkt intelligent genoeg te zijn om te bepalen of het wel of niet is gebeurd. Goed bezig! Hoop dat je ouders trots op je zijn.
Maakt het veel uit of haar verhaal waar is? Er zijn genoeg vrouwen EN mannen voor wie dit de waarheid is, en haar aanwezigheid is bedoeld om dit aan het licht te brengen. Misschien is ze inderdaad een actrice, maar dat maakt geen ZAK uit. Het gaat om een verhaal wat in ieder geval 1 op de 4 vrouwen (!) heeft meegemaakt.
“Maakt het veel uit of haar verhaal waar is?”
Ja.
Ja, moedige anonieme reageerder, ik heb het verhaal gezien en gehoord. Nee, ik vond het niet ongeloofwaardig, je wilt vast niet weten waarom, maar ik ga het je wel vertellen. Toen ik een aantal jaren geleden bedreigd werd tijdens mijn vrijwilligerswerk en ik 5 minuten later moest vertellen hoe die persoon er uit zag of wat hij aan had, wist ik de kleur van zijn haar niet eens meer, ik wist niets meer behalve dat ik bedreigd was. Blijkbaar had ze van jouw ‘tijdens’ het gebeuren een dagboek bij moeten houden, een camera aan moeten zetten en er een samenhangend verhaal over moeten schrijven? Zo gaat het niet als je doodsangsten uit staat en vecht voor je voortbestaan.
Deze vrouw is zo moedig het stilzwijgen te doorbreken en stelt zich daarmee ongelofelijk kwetsbaar op, niet anoniem en stoer van achter een toetsenbord zoals jij, maar live op nationale televisie. Wat jij doet, is vergelijkbaar met vragen ‘wat had je aan’ en zeggen ‘je had zelf gedronken dus het was je eigen schuld’. Jij bepaald niet wat er wel of niet met haar gebeur is vanuit jouw luie anonieme stoel. Jij bepaald niet wat ECHT seksueel misbruik is, want het is niet jouw lijf en jij was er niet bij. Mensen zoals jij maken zo`n prachtige en moedige vrouw nogmaals slachtoffer van jouw online haat en onwetendheid. Ik schaam me diep voor jouw reactie.
Na mijn aanranding in 1987 deed ik, op aandringen van vrienden, na een paar dagen toch aangifte. De dienstdoende agent was woest op de dader en naar mij toe heel begripvol. Ik ben een tijdje later terug naar het buro geweest voor een identificatie en ik kan me niet herinneren dat ze mij in de kou hebben laten staan. Doordat er geen social media was bereikte mijn verhaal maar een kleine selectieve groep mensen en die waren allemaal lief. Er was er slechts één die zei dat ik ‘ook niet midden in de nacht op straat had moeten lopen’. Helaas is ‘mijn’ aanrander, voor zover ik weet, nooit gepakt, maar ik heb dat de politie nooit verweten.
Wat ben ik blij dat er in ‘mijn tijd’ geen social media bestond. Nu dat er wel is, heb ik in de afgelopen jaren geleerd om de functie van FB en Twitter als uitlaatklep danig bij te stellen. Mensen zitten niet te wachten op anderman’s ellende, verdriet of trauma’s. Men keert je de rug toe of bekijkt je op een negatieve manier.
Ik had de uitzending van Pauw niet gezien en heb het na het lezen van dit blog en de (verschrikkelijke!) tweets pas teruggekeken. Heel wonderlijk hoe al die kortzichtige uitlatingen van idioten je ongewild een beeld van iemand doen vormen dat uiteindelijk zo ver van de werkelijkheid af staat. Dat gegeven op zich is al heel griezelig.
Commentaren zoals Anke over zich heen heeft gekregen zou ik destijds niet hebben overleefd. Verschrikkelijk dat het niet langer gaat over de kern van haar verhaal maar over haar eigen geloofwaardigheid.
De wereld is zo ontzettend aan het verharden door al het leed dat onze huiskamers binnenkomt, dat het lijkt alsof ons gevoel door de achterdeur naar buiten glipt. Het is alsof er alleen nog maar onnadenkende, niets voelende, onzin uitkramende, harteloze zombies zijn overgebleven. Heel beangstigend.
Gelukkig zijn er echter ook nog altijd mensen die voor elkaar op komen en door middel van dit soort blogs elkaar de ogen doen openen.
Thuiskomend na een poging to verkrachting en een nacht opgesloten te hebben gezeten tijdens een korte vakantie. Verhaal gedaan bij ‘beste’ vriendin. Haar reactie; “ja maar je ging toch zelf naar die chiropractors kantoor toe, wel een beetje naief he, een man die je niet goed kende. Niet dat het jouw schuld was hoor…”.
Het feit dat hij cocaine door mijn drankje had gedaan en met een bergbeklimhamer rondzwaaide werd voor het gemak even vergeten.
Geen aangifte gedaan, want: in het buitenland en alleen op reis. Ik voelde me erg kwetsbaar en het laatste wat ik wilde was in een ‘mannen-omgeving’ mijn verhaal moeten doen. Ik kon even geen man meer zien op dat moment en dacht dat ik me nooit meer veilig zou voelen.
Het superkleine aantal aangiften dat daadwerkelijk tot veroordeling leidt helpt niet.
Ook de flauwe tegenargumenten dat bijv 10% valse beweringen zouden zijn helpen niet met de discussie: wordt een serieus onderzoek van deze 10 % niet gerechtvaardigd door de overige 90% ? Het onderzoek zal dan vanzelf wel uitwijzen of een aangifte vals is.
Waarom worden zedendelicten anders behandeld dan andere misdrijven? Hebben we bij diefstal, inbraak, overval, geweldpleging ook een bedenktijd ? Gaan we bij die misdrijven ook eerst het slachtoffer bekritiseren en zijn/haar geloofwaardigheid in twijfel trekken?
“Het onderzoek zal dan vanzelf wel uitwijzen of een aangifte vals is.”
Dat is nog maar de vraag. Het forensisch bewijs in veel zedenzaken is flinterdun. In Engeland was er bijvoorbeeld een man die puur op basis van aantoonbaar onjuiste verklaringen maandenlang in de gevangenis heeft gezeten. Vervolgens heeft zijn vrouw zijn onschuld weten te bewijzen door aan te tonen dat (1) de getuigenverklaringen spraken over een winkel die al decennia daarvoor gesloten was en (2) de twee vrouwen die met de klacht kwamen, zijn uit het testament geschreven volwassen dochter en zijn uit het testament geschreven ex-vrouw, tegen de regels in tijdens de zaak elkaars verklaringen hadden opgenomen zodat hun verhaal intern consistent zou zijn.
En dat het slechts tien procent zou zijn, is nog maar de vraag. Verschillende onderzoeken geven aan dat het percentage ‘aantoonbaar onjuiste’ beschuldigingen (dat wil zeggen, niet alleen onbewezen misdrijven maar misdrijven waarvan aangetoond is dat ze niet hebben plaatsgevonden) ergens tussen de anderhalf en veertig procent schommelt.
Afschuwelijk. Dat er zoveel fatsoen uit onze samenleving is weg gegaan.
Beetje jammer dat deze mensen niet begrijpen waar dit verhaal echt over ging. Veel mannen en vrouwen durven geen aangifte doen, of doen dit vaak te laat. Een van de redenen daarvan? Bang dat mensen je niet geloven of de schuld in jouw schoenen schuiven. Totaal geen respect ook voor slachtoffers van misbruik. Dat blijkt maar weer uit de vele reacties. Misschien zegt dat ook wel wat over het intellect van deze mensen. Goed van Pauw om hier aandacht aan te besteden.
Gadverdamme, wat een vreselijke reacties!!! Je kunt niemand aanranding of verkrachting, ongeacht hoe iemand eruit ziet. Je zit gewoon niet aan iemand die dat niet wil. Alsof je als slachtoffer de hele dag moet huilen en iedereen het aan je kan zien…. En dat ze er zo goed over praat, waarschijnlijk heeft deze dame psychologische hulp gehad zodat je er nu beter over kan praten. Ik heb zelf ook PTSS gehad (maar dan door beroving) en kan er prima over praten nu na bezoek aan een psycholoog. Ik ben een slachtoffer, maar niemand die dat aan me kan zien. Bab bah die mensen uit de Tweets hierboven zouden zich moeten schamen, Heel diep!
Ik vind het mooi en moedig dat deze vrouw zo welbespraakt haar verhaal wist te doen bij Pauw, wat absoluut niet makkelijk geweest zal zijn.
Blijkbaar is er altijd een groep mensen die schreeuwend van achter het toetsenbord een mening heeft over alles en iedereen en onderweg geen enkel probleem heeft een ravage na te laten. Ze trappen op een vrouw haar ziel, zeggen dat ze liegt, niet mooi is en ga zo maar door. Het zijn deze mensen die een vrouw helemaal opnieuw tot slachtoffer maken van hun eigen online haat. Ontzettend goed en mooi dat je dat op dit blog met naam en toenaam laat zien!
Volgens mij maakt u een karikatuur van de bezwaren die wij weleens hebben wanneer een vrouw beweert aangerand of verkracht te zijn.
Neem de tweede tegenwerping. De kern van deze tegenwerping is juist dat vrouwen goed moeten selecteren met welke mannen ze omgaan, waar u vervolgens een onzinnige alles-of-nietskarikatuur van maakt. Wil je inbraak voorkomen, dan zorg je dat de deur ‘s nachts op slot zit, want er zijn nu eenmaal slechte mensen in deze wereld.
Platitudes zoals “leer mannen om vrouwen niet te verkrachten” klinken wel leuk, maar de enige mannen die naar zo’n les zouden luisteren zijn mannen zoals ik, die toch geen plannen hadden om vrouwen te verkrachten. Maar – en ik denk dat de meeste vrouwen in de westerse wereld dat besef niet eens hebben – er zijn ook veel slechte mannen in de wereld. En het kaf van het koren kunnen scheiden, dat is geen overbodige vaardigheid in een wereld die steeds mobieler en chaotischer wordt.
Boris, uit je reactie meen ik op te maken dat een verkrachter te herkennen zou zijn en dat een vrouw beter moet selecteren met wie ze moet omgaan. Uit ervaring weet ik dat je aanrander/ verkrachter niet zomaar herkent. Het zijn hele gewone mannen. Ondertussen heb ik een feilloze radar ontwikkelt voor welke mannen mogelijke misbruikers zijn. Maar dat komt doordat ik ze nu herken. Daar gingen wel 8 leer situaties aan vooraf. … kortom. Boris. Best pijnlijk om te lezen dat als ik beter had geselecteerd met wie ik in aanraking kwam het niet gebeurd zou zijn
Een verkrachter is waarschijnlijk niet op het eerste gezicht te herkennen als verkrachter. Maar door gezond verstand te gebruiken, kan het risico dat je in een kwetsbare positie terechtkomt wel verkleinen. Dat u die ‘radar’ zegt te hebben, is bewijs dat het in ieder geval mogelijk is om die kansen te verkleinen. Want op basis van die radar zult u bepaalde mensen vermijden.
Dus we moeten voorkomen in een kwetsbare positie te komen? Sorry hoor maar dan kunnen we ons beter maar opsluiten in huis waar de supermarkt onze boodschappen voor de deur aflevert, ook als er niemand open doet. Ja, sommige situaties zijn ‘gevaarlijker’ dan anderen. Betekend dat wij als vrouwen ons leven voorbij moeten laten gaan zonder na 5 uur s’avonds de deur uit te gaan? Of alleen nog maar in groepen over straat kunnen. Of liever, onze eigen bodyguard worden? Waarom moeten vrouwen hun gedrag aanpassen? Terwijl het de man is die zijn zaakje niet in bedwang kan houden! Laat me niet lachen. Kom op zeg, misschien moeten we voor vrouwen een verplichte aanrandingscursus beginnen. Bekende aanranders van de politie komen in een gym-zaaltje bij elkaar samen met een groep vrouwen en ‘niet-verkrachters’ om even een oefeningetje te doen. Is dat wat je in gedachten had? Dit is te idioot voor woorden.
“Dus we moeten voorkomen in een kwetsbare positie te komen?”
Ja, waar mogelijk wel. Als je in een samenleving woont waar een bepaald risico bestaat – of dat nu verkrachting of inbraak is – dan moet je daar rekening mee houden. Er zullen altijd slechte mensen zijn, en die luisteren toch niet als je zegt “niet slecht zijn”. Het is trouwens ook goed voor je gezondheid als je altijd bij zinnen blijft: je loopt minder snel met je dronken kop onder een tram.
“Betekend dat wij als vrouwen ons leven voorbij moeten laten gaan zonder na 5 uur s’avonds de deur uit te gaan? Of alleen nog maar in groepen over straat kunnen. Of liever, onze eigen bodyguard worden?”
Met de huidige demografische ontwikkelingen in Nederland is dat sowieso de toekomst. Maak daarvan wat je wilt.
‘Als je in een samenleving woont waar een bepaald risico bestaat – of dat nu verkrachting of inbraak is – dan moet je daar rekening mee houden.’
De meeste inbraken gebeuren als er niemand thuis, helaas ben je als vrouw wel degelijk aanwezig bij aanranding/verkracht etc.
‘Er zullen altijd slechte mensen zijn, en die luisteren toch niet als je zegt “niet slecht zijn”.
Nee inderdaad, de meeste ‘slechte mensen’ luisteren daar niet naar. Als ze dat wel zouden doen zou dit probleem ook niet bestaan. Maar door zo’n probleem niet aan te kaarten raakt het steeds verder geïntegreerd in de samenleven.
‘Het is trouwens ook goed voor je gezondheid als je altijd bij zinnen blijft: je loopt minder snel met je dronken kop onder een tram.’
Ja het is inderdaad een goed idee om bij zinnen te blijven. Ook voor mannen. Maar helaas zijn er ook mensen die wel bij zinnen willen blijven, maar gedrogeerd worden. En ik geloof trouwens niet dat het uitmaakt of je een man of een vrouw bent qua risico om dronken onder een tram te belanden.
En als je denkt dat het normaal is om altijd achterom te moeten kijken om zeker te zijn dat je niet gevolgd wordt, en een paniek aanval krijgt als iemand je onverwacht aanspreekt. Dan maakt het geen bal uit of ‘bij zinnen blijft’ of niet want ook op klaar lichte dag, ook nuchter gebeurt dit.
‘Met de huidige demografische ontwikkelingen in Nederland is dat sowieso de toekomst.’
Jammer dat je daar zo overdenkt. Maar niet elke vluchteling is een terrorist. Net als niet elke man een verkrachter/aanrander is. Dat neemt niet weg dat beide situaties even realistisch zijn. En ook niet weg dat iedereen in staat moet zijn om gewone daagse dingen te kunnen doen zonder daarbij direct lastiggevallen te worden.
Ik heb minimaal vier keer te maken gehad met aanranding
-toen ik 8 jaar was door een (christelijke) huisgenoot
-toen ik 16 jaar was door mijn vader
-toen ik 17 was door een Rotterdammer op straat die me van de fiets trok
-toen ik 18 was door een stotteraar die mij een lift aanbood
-toen ik 25 was door een Afrikaanse vriend die de deur op slot deed tijdens onze date
-alle keren die ik ben vergeten
-gelukkig ben ik nu 55 jaar en ga ik redelijk safe door het leven
Niet vrouwen moeten hun gedrag aanpassen.
Mannen en jongens moeten op school en van hun vaders en moeders leren hoe ze met meisjes moeten omgaan.
Met Respect. Nee is nee. Twijfel is ook nee.
Lieve mannen, jullie zijn allemaal geboren uit een vrouw.
Hallo.
Ben blij te zien dat het in de laatste alinea wordt gezegd, maar niet alleen vrouwen zijn slachtoffer van seksueel geweld/misbruik. Ik kan jullie vertellen dat ik als kind 2 jaar lang misbruikt ben, en nog steeds bij een psycholoog zit (die ikzelf moet betalen/ mijn dader kreeg gratis hulp in de gevangenis van psychologen(meervoud)) een ander slachtoffer van hem heeft zelfmoord gepleegd. De dader was alweer vrij na 3 jaar, hij zit nu weer vast voor poging tot moord(ik hou hem in de gaten). En ik heb nog nooit een succesvolle relatie gehad, als vrouwen het horen, en ik moet het wel vertellen want sex is voor mij heel lastig, dan rennen ze hard weg omdat ik beschadigd ben, en als mannen het horen wordt ik min of meer uitgelachen. Ik ben verhuisd naar een andere stad omdat ik in mijn geboortestad niet meer normaal behandeld werd, en om aan te sluiten op het stuk: Ik heb er dus bijna elke dag spijt van dat ik het heb gezegd, als niemand het had geweten, had ik nog kunnen doen alsof, nu ben ik voor altijd die ‘zielige’ jongen, en krijg ik op zn best medelijden(neerkijken op zieligheid) van mensen, en ook dat wil ik niet!
Dat zijn een paar problemen van slachtoffer zijn, buiten de herinneringen/herbelevingen en het wantrouwen van alles en iedereen.
Beste R, Wat ontzettend naar dat de dader makkelijker toegang lijkt te hebben tot ondersteuning dan jijzelf. Ik vind het stigma “zielige jongen” onterecht. Er zijn meer mensen die seksueel misbruik hebben meegemaakt en bekend gemaakt en ik vind hen juist heel dapper omdat ze hun verhaal delen. Niet iedere vrouw zal klaar zijn voor een uitdaging zoals jij hebt en dat kan ik ze niet helemaal kwalijk nemen, niet iedereen weet hiermee om te gaan. Wel plaatsvervangende schaamte voor mannen die je uitlachen wanneer je open bent over zo’n persoonlijke ervaring. Ik hoop dat je beseft dat je meer bent dan een slachtoffer, en zo zouden anderen je ook moeten behandelen (gek idee, maar kun je mensen vragen om dat niet te doen?).
Stel dit overkomt een van ons hoe voelt het dan als mensen je niet geloven. Je uitmaken voor zeug je lelijk noemen. En dat alleen omdat hun jou niet geloofwaardig vinden.of omdat ze vinden dat t niet op tv mag maar je je maar moet verstoppen en schuldig moet voelen Jezelf opvreten.
Moeten we echt met zijn allen iemand gaan af lopen zeiken omdat zij of hij haar verhaal verteld, omdat zij niet mooi is. ( mooi is trouwens een erg groot begrip en een mening)
Die mensen hebben zelf vast ook nare dingen meegemaakt. Iedereen wel. Denk is na voordat je iemand de grond in ramt.
Ik ben meegeweest met een vrouw die naar de rechtbank ging omdat iemand had geprobeerd haar te verkrachten en te wurgen. De feiten die daar voorbij kwamen: de dader was al in 2010 betrapt en schuldig bevonden (en kreeg toen een boete van 460,- Euri), in 2012 melden prostituees uit de omgeving van Venlo zich bij de politie: er reed een gevaarlijke man rond in een zilverkleurige Mercedes en soms een Mazda.
2014 hij doet zijn pogin bij de vrouw die ik ken die. Ze weet hem in de ballen te schoppen en weg te komen. Hij bekent alles!! Dwz. niemand vraagt hem naar de poging om haar te wurgen, dus dat bekent hij niet. Hij krijgt 12 maanden gevangenisstraf en 6 maanden voorwaardelijk als hij binnen 3 jaar nog eens zoiets doet. Een vraag om psychologisch onderzoek van de dader en eventueel tbs. kan niet in behandeling genomen worden want: “de dader komt uit Duitsland”. Verder onderzoek naar andere slachtoffers kan ook niet want: “we onderzoeken niets preventief, enkel de aangiftes die zijn binnengekomen”. De actieradius van de dader is zeker 150 kilometer – ik twijfel of men daar alle aangiftes op zijn profiel heeft nagetrokken….
Hoog tijd dat vrouwen dit probleem zelf gaan aanpakken & regelen: database over de daders & invloed op de straf!!!!
Vandaag las en zag ik het verhaal van Anke in het AD. Ik heb ook iets meegemaakt wat ik alleen wil delen om maar aan te geven dat ons hele systeem niet deugd wat betreft politie en hulpverlening, het is lang geleden gebeurd en ik kan er ook niets meer mee maar dat ik niet de enige ben die zo behandeld is geeft mij voor mijn gevoel iets van erkenning, zo van zie je nou wel, en misschien heeft mijn verhaal nog enig nut voor andere slachtoffers. 15 jaar geleden werkte ik als bijbaantje in een kantorencomplex om deze s’avonds schoon te maken. Ik was op dat moment 15 of 16 jaar, had het werk op die locatie al eerder gedaan maar begon die dag voor het eerst na een tijd eruit geweest te zijn. Mijn leidinggevende vertelde mij welke afdeling ik zou beginnen maar vertelde mij hier ook bij dat ik samen zou werken met een man op die afdeling, een man uit Irak en het was beter als ik niet teveel bij deze man in de buurt zou komen. Ik was vrij naïef in die tijd en makkelijk in de omgang met andere mensen, ondanks dat ik het een vreemde opmerking vond ben ik niet door gaan vragen en gewoon mijn werk gaan doen. Het kantoorgebouw was al verlaten ik zag die man ook nergens, ik begon met mijn werk en toen ik in de hal van de toiletten stond ging er achter mij een deur open. Een buitenlandse man van rond de 40 liep vrij snel op mij af, duwde mij tegen de muur aan en begon mij meteen in mijn nek te zoenen en met zijn ene hand hield hij mij vast en met zijn andere hand begon hij onder mijn kleding aan mijn borsten te voelen. De eerste paar seconden verstijfde ik omdat ik DIT totaal niet had aan zien komen ondanks de waarschuwing, pure angst en adrenaline gierde door mijn lijf. Voor zover ik mij kan herinneren heb ik mij los weten te krijgen uit zijn handen en ben weggerend. Ik ben meteen naar huis gegaan, naar mijn kamer, ondanks dat er visite was kwam mijn vader meteen naar mij toe omdat hij doorhad dat er iets gebeurd was wat niet normaal was. Na flink uithoren heb ik het hem toch verteld, de volgende dag zijn we naar het politie bureau gegaan om aangifte te doen. De agente die dienst had typte mijn verhaal uit en toen ze klaar was vroeg ze mij; is dit alles wat er gebeurd is?? Maar ze vroeg het op zo een minachtende toon, ik ervoer het als, kom je daar mijn tijd voor verspillen, kind je bent niet eens verkracht, wat stel je je aan? Er is ook nooit contact opgenomen met de dader, er is nooit een zaak van gemaakt ondanks dat het schijnbaar bekend was dat deze smeerlap zijn handen niet thuis kon houden, anders zou mijn leidinggevende ook niet gezegd hebben dat ik uit zijn buurt moest blijven. Tevens was ik minderjarig op dat moment waardoor dit nog meer impact heeft gemaakt. Ik was daar aan het werk via Tempo-Team, we zijn na de aangifte daar naartoe gegaan om het verhaal te vertellen en ook meteen te melden dat ik niet meer terug zou komen. Deze hebben mij gelukkig wel heel serieus genomen, gezorgd dat die man daar ook niet langer kon werken maar dat is het enige. En nee, ik ben niet verkracht, godzijdank, en misschien valt het allemaal wel mee, had het veel erger kunnen af lopen. Dat neemt niet weg dat ik geen vertrouwen heb in onze ‘rechtstaat’ en de politie. Na dit incident is mij iets soortgelijks overkomen, weer door een buitenlandse man wat er wel bij mij voor gezorgd heb dat ik, ondanks ik met mijn volle verstand kan redeneren dat ze niet allemaal zo zijn, met een grote boog om buitenlandse mannen heen loop. Ook heb ik hier geen aangifte meer van gedaan aangezien dit toch zinloos is. Tevens ben ik veel terughoudender in mijn contact naar andere mensen, vooral (niet westerse allochtone) mannen, toe want als je ook maar even vriendelijk lacht naar ze geef je ze meteen schijnbaar een aanleiding om aan je te zitten. Door dit alles ben ik een stukje van mijn vrijheid verloren en mijn vertrouwen in de politie.
Ik was 17, werd dronken gevoerd door de barman waar ik verliefd op was. Nee wat was ik zei, oostindisch doof blijkbaar was hij. Nooit aangifte gedaan ivm roddels en mijn reputatie als losbandig in een klein stadje.
Jouw verhaal had dat van mij kunnen zijn. Een jaar na het gebeurde ben ik gaan praten en ja, veel onbegrip. Aanpraten van schuldgevoel want ja, ik ben zelf zijn huis binnen gegaan. En nee, politie accepteerde geen aangifte want het was mijn verhaal tegen het Zijne…… Dat laatste snap ik wel, in het huidige rechtssysteem word je gefileerd en gaat de dader vrijuit of krijgt een heel laag strafje dat totaal niet in verhouding staat.
Ik zit het allemaal te lezen, weet niet eens hoe ik hier nou op terecht ben gekomen, heb je blog gelezen, de tweets, je FB-pagina en ik ben er heel erg stil van. Ik kan zelf een notoire hufter zijn, niet alleen online, maar godverdomme wat een stel klootzakken zijn er in de wereld die op Twitter de vuiligheid naar je hoofd gooien die ik net gelezen heb.
Diep onder de indruk van de manier waarop je alles pareert en hoe je ermee omgaat. Terwijl je eigenlijk geen seconde aandacht zou moeten besteden aan dat vuilnis, maar je doet het toch maar.
Wat betreft de eikel die jou aanrandde: lijn 5 is soms verraderlijk snel als je in gedachten verzonken oversteekt.
Veel sterkte.
Ik weet niet wat ik als traumatischer heb ervaren: de verkrachtingen zelf of de reacties van anderen en de verhoren (want dat waren het) bij de zedenpolitie. Ik weet zelf niet hoe ik het moet verwerken en heb vooral geleerd het maar gewoon weg te stoppen en te hopen dat het vanzelf overgaat.
Want wat denken mensen als je meerdere keren (door verschillende personen, in verschillende situaties) verkracht of aangerand wordt? Dat je het verzint voor de aandacht, en dat is dan gelijk nog de meest positieve gedachte.
Erger nog: wat moet je van jezelf denken? Dan gebeurt er wéér zoiets, nou, dan is er toch iets grondig mis met jezelf. Dat is ook wat de mevrouw bij zeden bijna letterlijk tegen me zei. Ik moest hulp zoeken. Niet om de verkrachting te verwerken, maar omdat ik weer in zo’n situatie beland was. Ik deed toch iets grondig verkeerd. Ze legde me de procedure bij aangifte uit. Er zou een huiszoeking komen bij de daders. Die zouden dan ook gelijk weten dat het om mij ging. Ik heb gekozen om het niet te doen. Het waren criminelen, drugsdealers. Ik was een tiener, en vond dat wereldje wel spannend. Ik ben zelf op de uitnodiging ingegaan om te komen pokeren die avond. Ze hebben me met z’n tweeën verkracht en het groepje stond eromheen en filmde het met een telefoon. Er werd gelachen, gejoeld, geroepen. Maar ja, ik had zelf de spanning opgezocht. Ik had zelf gedronken. Maar ik lag te huilen en was doodsbang. Te bang om me te verzetten. Ik heb nee gezegd, herhaaldelijk. Maar één van de daders zei tegen het groepje op het moment dat ik me wou gaan verzetten: “pak mijn pipa” (straattaal voor “vuurwapen”). Wat doe je dan, als jong meisje? Na de verkrachting bleef hij me bedreigen. Toen ik met mijn moeder in de stad liep heeft hij haar zelfs aangevallen en bedreigd met een kapotgeslagen bierflesje. De politie deed het af als “een dingetje in de relationele sfeer”. Ja, letterlijk een dingetje. Maar hoe dan? Ik had geen relatie met de dader. Maar geloofd werd dat niet.
Een tijd daarvoor deed ik aangifte van aanranding in een park, door iemand waarmee ik gedatet had. Dezelfde mevrouw van zeden geloofde me toen wel, maar het was al een tijd geleden, dus bewijs was er niet. Toen het gebeurde hebben voorbijgangers de politie gebeld. Er kwam ook een agent toen, maar ik was zo bang dat ik maar gezegd heb dat er niets aan de hand was. Waarom we in de bosjes stonden? Ik was verdrietig en huilde, de dader had me getroost. Had ik toen, op dat moment, maar gewoon mijn mond opengedaan.
Later kreeg ik een relatie met iemand die vrij agressief was naar mij. Toen ik de relatie wou verbreken, wou hij nog één keer afspreken om erover te praten. Hij heeft me opgewacht bij het treinstation en is met me naar een afgelegen plek gereden. Ik ben mishandeld, hij wurgde me en dwong me tot een seksuele handeling. De mishandeling is bewezen, het seksuele geweld niet. De dader kreeg een geldboete van 200 euro. Want ja, het leek er toch wel op dat het vrijwillig gebeurd was. Tuurlijk. Je word mishandeld, maar de seks heeft op vrijwillige basis plaatsgevonden. Op de PD werd een laars van mij gevonden, meerdere haarspeldjes, mijn jas. Want die laat je natuurlijk gewoon achter na een vrijwillig avontuurtje. Mijn verwondingen werden gefotografeerd en de mishandeling werd bewezen, aan de rest van mijn verhaal werd getwijfeld.
De laatste keer dat ik aangifte wou doen van verkrachting door een wildvreemde, werd ik ook niet geloofd. Want ja, de dader had geen strafblad op dit gebied en had verklaard dat het vrijwillig plaatsgevonden had. Daarnaast had ik gedronken, dus misschien de dingen toch niet helemaal helder gezien. Het leek een aardige man, op het eerste gezicht. Achteraf waren er wel signalen aan de wand dat hij niets goeds met me voorhad. Zo maakte hij een rare opmerking over mijn postuur. Hoe het kwam dat ik “zo vet” was. Maar hij vond het niet erg, hoor, zei hij direct, want slanke vrouwen waren toch maar zeikerds die je direct vals beschuldigden van aanranding. Het gebeurde op een boot, ik kwam terug van vakantie. Ja, alleen, weer zo’n risicofactor. Op de boot hing ik rond met wat vrouwen die ik ontmoet had, en hij kwam erbij zitten. Op de terminal had hij me al aangesproken en hij leek een botte, maar aardige vent uit een wat lager milieu. Toen we op het dek zaten te drinken met het groepje zei hij al grappenderwijs dat hij me in mijn hut zou vastbinden en verkrachten. Ik vond het geen leuk grapje, maar ja, iemand die zoiets zegt gaat het zeker niet echt doen, dacht ik. Daarnaast zou ik niet alleen met hem zijn. Ik zei dat hij dat op zijn buik kon schrijven, en ook toen hij begon avances te maken, heb ik van tevoren al duidelijk gezegd dat hij mijn type niet was. Hij drong erop aan me mee te lopen naar mijn hut, want ik was wat aangeschoten en hij wou zeker weten dat ik veilig was. Mijn nee heeft hij genegeerd, later in de hut. Mijn ik-wil-niet ook. Ik moest, zei hij. Ook toen ik huilde en nee bleef zeggen, zei hij dat ik het zelf gewild had. Ik was een geile snol die hier de hele avond op uit was geweest.
Na de verkrachting ben ik naar beneden gerend, ik wou niet meer in mijn hut zijn. Ik ben ingezakt voor de receptie en kon alleen maar huilen. De receptioniste had snel door wat er gaande was en belde de kapitein, die op zijn beurt de marechaussee belde en de politie aan wal. Bij aankomst werd hij direct meegenomen. Ik ben drie keer verhoord, een keer door de marechaussee. Waar het dan uit bleek dat ik niet gewild had. Daarna, bij aankomst, nog door de gewone politie. Twee oudere mannen die wel heel begripvol waren. Daarna werd ik overgedragen aan zeden in de dichtstbijzijnde plaats. Die raadden me af om aangifte te doen, want ik was niet bepaald geloofwaardig door mijn vorige zaken, die ook allemaal geseponeerd waren. Daarnaast zou het waarschijnlijk toch niet tot een rechtszaak leiden, en zo wel, zou er gehakt van me gemaakt worden door de advocaat van de dader. en ik kwam sterk genoeg over om het zelf te verwerken, dus het zou best goed komen met mij. Met die woorden ben ik op de trein gezet.
Het kwam niet goed. Ik sta elke dag op met schaamte, schuldgevoelens en een vrij intense zelfhaat. want wat is er toch mis met mij, dat zoiets me herhaaldelijk is overkomen? Dan lok je het toch zelf uit. Of je zoekt keer op keer een verkeerde spanning op. Of je bent gewoon een naïeve kut. Ik heb intussen geleerd contact met mannen te vermijden en ik date alleen nog met vrouwen. Wanneer een man behulpzaam is, bijvoorbeeld door me in de supermarkt even voor te laten, zie ik een potentiële verkrachter. Ook de jongen die naar me knipoogt in de bus wil zeker meer van me, dus die negeer ik en ik flirt niet terug, hoe aantrekkelijk en leuk hij ook lijkt. Uitgaan doe ik niet. Want ik zou maar een gezellige avond hebben en wat drinken, dan hebben de kerels hun vrijbrief. Ik bescherm mezelf en zorg dat ik nooit meer in zo’n situatie kom. En mocht het toch gebeuren, doe ik zeer zeker geen aangifte. Ze zien me wéér aankomen. Nee, dank je. Ik zal mijn ogen sluiten en hopen dat ik het overleef. Ik wil op deze reactie liever geen reacties.