Categorie: Persoonlijk
Vijftien was ik, en ik wilde mijn eigen geld gaan verdienen. Ik had vijf weken om te werken in de zomervakantie, en ik wilde eindelijk eens genoeg geld om een garderobe mee aan te schaffen om iedereen bij terugkomst op school de ogen mee uit te kunnen steken. Op mijn verlanglijstje: nieuwe skate-gympen (Etnies, liefst), een broek die zo wijd was dat ik zelf over de pijpen struikelde, en een Adidas-jasje. Het was 2002, en mijn ambitie was fulltime alto worden.
Ik denk dat de V&D de derde winkel was waar ik binnenliep om een sollicitatieformulier in te vullen. Het was de eerste winkel die me terugbelde. Ik kon direct aan de slag, op de afdeling damesmode. De volgende dag al mocht ik op audiëntie komen bij John, de floormanager van de eerste verdieping. In een minuscuul kantoortje met een nog kleiner raampje dat uitkeek op de Waag, en waar het stof me om de oren dwarrelde, tekende ik mijn contract. Stiekem zochten mijn ogen naar een bedrag, en ik vond de cijfertjes binnen een seconde. Twee euro vijfenzestig, mijn uurloon.
Dit artikel verscheen op 19 november 2015 op Stellingdames.nl
Bij aankomst werden we verwelkomd op een witte loper, waar we mochten poseren met een soort Chippendales die vanwege het gure weer toch maar een shirtje aan hadden getrokken. Nou weet ik niet of het komt omdat ik zwanger ben van m’n eigen vent, of omdat ik niet op Chippendales val, maar ik vond het een beetje viezig. Snel doken we de zaal in. Ook hier: louter bedienend personeel uit de categorie Strakke Kaaklijn. Leuk om naar te kijken, daar niet van, maar ik begon langzaam het gevoel te krijgen dat ik in een soort vrouwelijke versie van de Playboy Mansion terecht was gekomen.
‘Ben je blij dat je hier bent?’, vraagt de maatschappelijk werkster van achter haar bureau. Ik knik, veeg tranen weg en probeer het oncontroleerbare trillen van mijn benen te stoppen. Bram houdt mijn hand vast. ‘Je had het je vast anders voorgesteld, of niet?’ Ik knik weer. Het huilen duurt nu al zo lang dat ik er hoofdpijn van heb gekregen. ‘Dat snap ik wel. Je hebt depressieve klachten, lees ik hier. Kun je daar iets over vertellen?’
Steeds weer komen nieuwe cijfers naar buiten over seksueel misbruik. Dat veel vrouwen er een keer mee te maken krijgen, en dat weinigen erover praten of aangifte doen. Elke keer is er weer discussie, met als onvermijdelijke conclusie: “Maar verkrachting is heel erg! En het is heel naar dat meisjes daar niet over durven te praten! Ze hoeven zich nergens over te schamen!” Ja, waarom is dat eigenlijk, dat vrouwen (of beter gezegd: slachtoffers) er niet over praten? Hier voor eens en voor altijd een antwoord.
Yes! Eindelijk mag het gezegd! Wat? Nou dit:
Ik heb eindelijk een boeker gevonden!
Al tijden was ik op zoek naar een goede boeker. Iemand die voor mij regelt dat ik in toffe zalen kan spelen, dat er een tour geboekt wordt, dat de juiste spullen aanwezig zijn, en dat ik op tour niet elke avond babi pangang voorgeschoteld krijg. Een boeker dus. Nou zijn die er best een aantal in Nederland, maar ik vond de juiste maar niet. De één deed geen Nederlandstalige muziek, de ander was enthousiast maar had het te druk met Grote Internationale Namen… afijn: het afgelopen halfjaar heb ik een hoop gesprekken gevoerd, maar er kwam niks uit.
Principes heb ik niet in overvloed, maar ik heb er wel een paar waar ik veel waarde aan hecht. De belangrijkste is dat ik probeer mensen open tegemoet te treden, met interesse en belangstelling, en zonder oordeel. Iedereen verdient een kans. Het dwingt me om mezelf steeds weer te verbeteren, en dat vind ik mooi.
Zo kan ik me herinneren dat ik een jaar of vijf geleden een aankondiging zag van de eerste aflevering van Adieu God, het programma waarin Thijs van den Brink mensen interviewt die van hun geloof zijn gevallen. Ik weet nog dat ik iets tweette in de trant van: “OMG, die christenaap van Knevel en Van den Brink gaat solo. Nein!” – of misschien was het nog wel onaardiger. Nog geen minuut later antwoordde Thijs zelf: “Ha Aafke, ik ben benieuwd of je naar mijn programma gaat kijken. Laat me weten wat je ervan vindt!”
Al een paar winters heb ik een winterjas nodig. Steeds ga ik in oktober shoppen, en kom ik tot de conclusie dat mijn lievelingsjas onbetaalbaar is, en ik in januari in de uitverkoop maar eens terug moet komen. Om dat vervolgens niet te doen. Dus! Dit jaar heb ik echt een nieuwe winterjas nodig, en het nieuwe winter-shopseizoen is begonnen. SHOPPING SPREE! Ik ben als vanouds weer al mijn favoriete webshops en magazines aan het doorspitten. Fijne bijvangst: de bizarste/onhandigste/lelijkste trends van dit winterseizoen. Ik zet ze hier even voor je op een rijtje.
Zo. Anderhalf jaar touren met Chin. Ind. Spec. Rest. zijn voorbij. Nu een half jaartje radiostilte, en dan een nieuw album, en een nieuwe tour (maar daarover later meer). Tijd om de grappigste en bizarste dialogen die ik de afgelopen jaren voerde met geluidsmannen (ik wil hier heel geëmancipeerd “geluidsvrouwen” aan toe willen voegen, maar jammer genoeg ben ik precies NUL vrouwen achter de knoppentafels tegengekomen) op te tekenen. Speciaal voor jullie!
Geluidsman: “Met z’n hoevelen zijn jullie? Zes?”
Ik: “Nee, met z’n drieën.”
Geluidsman: “Huh? Maar er staan zes instrumenten op jullie rider?”
Toen ik in maart als zelfstandige begon heb ik mezelf één belangrijk doel gesteld: binnen een jaar net zoveel verdienen als dat ik verdiende als leraar. Goed nieuws! Inmiddels is het augustus, en verdien ik al meer dan ik ooit verdiend heb. Te gek! Natuurlijk moet ik iets apart zetten voor het grote zwarte belasting-gat, maar dan nog heb ik een riant salaris.
Dat wil zeggen: in theorie.
Als je werk voor een groot deel bestaat uit typen, typen, en typen, dan komt er een moment dat je je eigen keukentafel een beetje zat begint te worden. Niet omdat het thuis niet gezellig is, maar omdat het lastig is om je te concentreren als de afwas naar je staart. En de kat miauwt, de tv lonkt, en er een bed roept om een middagdutje. Het was – kortom – tijd voor een volgende stap in mijn zzp-carrière.
