Categorie: Persoonlijk
Gisteren was een megadrukke radiodag. Dat kwam omdat ik een stukje schreef over het afschaffen van de VAR. Vervolgens mocht ik komen praten op de radio. Luister hier terug!
- Op radio 1 was ik te gast bij De Nieuws BV om met Pierre Spaninks in discussie te gaan met Eerste Kamerlid Marnix van Rij. We waren het – kort gezegd – niet met hem eens. Kijk/luister terug.
- Op radio 3voor12 praatte ik met Roosmarijn en Jasper van Dijk (SP) over de inkomsten van popmuzikanten. Verdienen we echt zo weinig? Luister terug.
- Bij Nu Al Wakker op Radio 1 sprak ik de voicemail van Mark Rutte in. Of hij alsjeblieft nog een nachtje wil slapen over het afschaffen van de VAR. Luisterrrr!
Er zijn mensen die zeggen dat feminisme “af” is. Of dat je jezelf alleen feminist mag noemen als je elke dag iets roept over moslims. Of dat seksisme iets is dat zo subtiel is dat alleen overgevoelige vrouwen er last van hebben. Voor al die mensen is dit stukje, over hoe het er dagelijks op twitter aan toe gaat.
Daar moet een piemel in
Het begon gisteren allemaal met een tweet van Jan Roos, over een column van Simone van Saarloos.
Of iemand zo goed wilde zijn even zijn piemel in Simone te steken; de arme zuurpruim had het hard nodig. Ik vind dat fascinerend. Wanneer een vrouw niet SUPERMANISCHVROLIJK is, of gewoon even langer dan vijf seconde nadenkt voor ze iets zegt, dan is ze volgens sommige mantypes DIEPONGELUKKIG en ZUUR. De enige remedie? Een piemel in haar vagijntje. Niet dat het leuk is om zo’n zuurpruim te neuken: integendeel. De mannen die zich opofferen worden als weldoeners onthaald. Zo ook in dit geval.
Er zijn inmiddels meer popdiva’s dan wereldleiders (hoi Beyonce, Rihanna en Adele), toch blijft het een soort van gek om als vrouw rond te lopen in de popmuziek. Niet dat ik dat zelf zo raar vind – ik voel me er prima thuis – maar er lijken nog steeds mensen te zijn die het niet zo vanzelfsprekend vinden dat je als vrouw een podium betreedt.
Wacht, daar gaat ze weer hoor, met haar feminisme enzo.
Ja klopt, maar wacht. Dit wordt ook gewoon een grappig verhaal.
Vrouw zijn in de muziekbizzz kent vele facetten. Grappige, treurige en ronduit schandalige. En fijne, ook. Mannen zijn doorgaans geneigd om snel in te grijpen wanneer je zelf met een zware versterker loopt te sleuren. Prima! Mij hoor je niet klagen. (NB: ik ben enorm lui en ik haat sjouwen)
De eerste keer dat ik er echt iets van merkte, was toen ik met mijn band Mr. Blue Sky de Roos van Nijmegen won (=belangrijke lokale bandjeswedstrijd). De dag na onze overwinning verschenen de eerste boze reacties op de Internetfora. “Ze hebben alleen maar gewonnen omdat ze tieten hebben!!1!” Ik ging zelfs even twijfelen: zou het zo zijn? Zou de jury daadwerkelijk niet verder hebben gekeken dan onze voorgevels? Ja echt – ik was nog jong.
Regelmatig krijg ik de vraag of ik zwanger zijn nog steeds totaal ruk vind. Logisch, want de eerste drie maanden van mijn zwangerschap vond ik een regelrechte hel. Eindeloos kotsen, depressie, gebrek aan energie: het viel me zo zwaar dat ik niet denk dat ik dat nog eens ga doen. Misschien maakt me dat een zwakkeling of een aansteller, maar echt: ik vond die eerste drie maanden het heftigste dat ik in héél lange tijd heb meegemaakt. Slopend voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving.
Gelukkig is er inmiddels een hoop veranderd.
Je doet er pas toe als je youtubehaters hebt. Wat dat betreft: I struck gold today, want er heeft zich een wel heel fanatieke en breedsprakige hater gemeld. Omdat ik mijn haters koester ben ik natuurlijk niet te beroerd om te antwoorden op zijn (is het een hij? op de één of andere manier heb ik het vermoeden van wel) oprechte vragen. Here we go.
Om even bij het begin te beginnen: mijn hater (van hieraf noem ik hem BW) gaat er vanuit dat ik mijn vrouwelijkheid heb gebruikt om mensen voor mijn karretje te spannen. Ik wou dat dat kon. Helaas heb ik keiharde euro’s moeten neerleggen om een studio en een producer in te huren om mijn vocals op te nemen – want inderdaad: dat doe ik niet zelf. Goed gezien. Maar ik vrees toch echt dat mijn tieten minder goodwill opleveren dan BW doet vermoeden.
Vijftien was ik, en ik wilde mijn eigen geld gaan verdienen. Ik had vijf weken om te werken in de zomervakantie, en ik wilde eindelijk eens genoeg geld om een garderobe mee aan te schaffen om iedereen bij terugkomst op school de ogen mee uit te kunnen steken. Op mijn verlanglijstje: nieuwe skate-gympen (Etnies, liefst), een broek die zo wijd was dat ik zelf over de pijpen struikelde, en een Adidas-jasje. Het was 2002, en mijn ambitie was fulltime alto worden.
Ik denk dat de V&D de derde winkel was waar ik binnenliep om een sollicitatieformulier in te vullen. Het was de eerste winkel die me terugbelde. Ik kon direct aan de slag, op de afdeling damesmode. De volgende dag al mocht ik op audiëntie komen bij John, de floormanager van de eerste verdieping. In een minuscuul kantoortje met een nog kleiner raampje dat uitkeek op de Waag, en waar het stof me om de oren dwarrelde, tekende ik mijn contract. Stiekem zochten mijn ogen naar een bedrag, en ik vond de cijfertjes binnen een seconde. Twee euro vijfenzestig, mijn uurloon.
Dit artikel verscheen op 19 november 2015 op Stellingdames.nl
Bij aankomst werden we verwelkomd op een witte loper, waar we mochten poseren met een soort Chippendales die vanwege het gure weer toch maar een shirtje aan hadden getrokken. Nou weet ik niet of het komt omdat ik zwanger ben van m’n eigen vent, of omdat ik niet op Chippendales val, maar ik vond het een beetje viezig. Snel doken we de zaal in. Ook hier: louter bedienend personeel uit de categorie Strakke Kaaklijn. Leuk om naar te kijken, daar niet van, maar ik begon langzaam het gevoel te krijgen dat ik in een soort vrouwelijke versie van de Playboy Mansion terecht was gekomen.
‘Ben je blij dat je hier bent?’, vraagt de maatschappelijk werkster van achter haar bureau. Ik knik, veeg tranen weg en probeer het oncontroleerbare trillen van mijn benen te stoppen. Bram houdt mijn hand vast. ‘Je had het je vast anders voorgesteld, of niet?’ Ik knik weer. Het huilen duurt nu al zo lang dat ik er hoofdpijn van heb gekregen. ‘Dat snap ik wel. Je hebt depressieve klachten, lees ik hier. Kun je daar iets over vertellen?’
Steeds weer komen nieuwe cijfers naar buiten over seksueel misbruik. Dat veel vrouwen er een keer mee te maken krijgen, en dat weinigen erover praten of aangifte doen. Elke keer is er weer discussie, met als onvermijdelijke conclusie: “Maar verkrachting is heel erg! En het is heel naar dat meisjes daar niet over durven te praten! Ze hoeven zich nergens over te schamen!” Ja, waarom is dat eigenlijk, dat vrouwen (of beter gezegd: slachtoffers) er niet over praten? Hier voor eens en voor altijd een antwoord.
Yes! Eindelijk mag het gezegd! Wat? Nou dit:
Ik heb eindelijk een boeker gevonden!
Al tijden was ik op zoek naar een goede boeker. Iemand die voor mij regelt dat ik in toffe zalen kan spelen, dat er een tour geboekt wordt, dat de juiste spullen aanwezig zijn, en dat ik op tour niet elke avond babi pangang voorgeschoteld krijg. Een boeker dus. Nou zijn die er best een aantal in Nederland, maar ik vond de juiste maar niet. De één deed geen Nederlandstalige muziek, de ander was enthousiast maar had het te druk met Grote Internationale Namen… afijn: het afgelopen halfjaar heb ik een hoop gesprekken gevoerd, maar er kwam niks uit.
