Categorie: Persoonlijk
Ok. Dus ik moest naar het ziekenhuis. Het parkeerterrein was vol én het regende pijpenstelen.
Tot nu toe is het me gelukt om me niet al te hysterisch te mengen in het vluchtelingendebat. Ik heb geen plaatjes van ronddobberende kinderlijkjes geretweet, heb de trolls genegeerd, en dacht er het mijne van. Tot gisteravond. Ik hield het niet langer vol. Niet het oliekoekdomme beleid van sommige Europese politici raakte me, ook niet de ophitsende uitspraken van Wilders c.s. (gááp, boooring), nee: een paar “bezorgde burgers” uit Oss deden me de das om.
“Hee Aafke, je bent toch op vakantie? Waarom zit je dan een blog te typen over douchegel?” Nou, omdat ik het niet kan laten. SORRY! Ik heb de afgelopen maanden of course weer gewoon geshopt in mijn gebruikelijke tempo, en ik vind niks zo leuk als blogjes typen om mijn nieuwe favoriete beauty/make-updingen met jullie te delen. Gaat ‘ie!
M.A.C. Burgundy Times Nine
Vorige week speelde ik in Gent. En omdat ik niet voor niks zes uur in de file op de ring van Antwerpen ga staan, besloot ik lekker vroeg te vertrekken en een rondje Gent te doen. Een shoprondje, welteverstaan. Ik had van tevoren vast een beetje gegoogled, en dus wist ik dat er YAY een MAC-winkel vlakbij mijn hotel zat. In het kader van “nu ik hier toch ben” kocht ik daar dit oogschaduwpalet. Ik sleep al jaren met minstens tien losse oogschaduwdoosjes van MAC in mijn tas als ik ga spelen. Dit palet is echt perfect, zeker voor blauw/grijze ogen, vanwege de bruine en paarsige kleurtjes. Ik ben er superblij mee!
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik ieder weekend de terugkijkbriljantjes van de afgelopen week. Wat moet je gezien hebben?
Welke boot? DAS Boot.
Deze week maar 1 terugkijktip. Wat? Lui varken! Ja, ja, dat ook natuurlijk, maar eigenlijk viel alles gewoon in het niet bij Das Boot. Mijn moeder vertelde me ooit dat ze die film niet af had kunnen kijken, omdat ze te claustrofobisch werd van dertig stervende Duitsers in een kleine ruimte (en dat drie uur lang), dus echt veel behoefte om de film te kijken had ik tot nu toe niet.
Maar goed, toen kregen we Netflix, en ontwikkelde ik een fascinatie voor alle gruwelijke oorlogsfilms die ooit gemaakt zijn. Dus toen ik deze week zag dat Das Boot was toegevoegd, kon ik het toch niet laten. Mijn moeder had gelijk: wat. een. gruwelijke. film. Maar vooral ook: wat een meesterwerk.
Vanochtend vroeg draaide de baby zich plotseling om in mijn buik. Voor het eerst.
Deze maand is het Endometriose Awareness Maand. Endometriwattes? No worries, dat dacht ik ook. Tot ik erachter kwam dat ik het had. En dat was nog niet zo eenvoudig.
Ongesteld zijn is nooit een feestje geweest. De ene maand had ik er meer last van dan de andere. Tijdens goede maanden merkte ik er nauwelijks iets van, tijdens slechte maanden liep ik twee dagen krom van de pijn. Maar goed: dat hoort erbij, ongesteld zijn is voor niemand leuk.
Jaren geleden begon ik echter ook buikpijn te krijgen wanneer ik niet ongesteld was. Vreemd. Ik ging naar de huisarts, liet mijn spiraaltje verwijderen, en even leek het beter te gaan. Maar drie jaar geleden begon het opnieuw: pijnaanvallen. Meestal ‘s ochtends vroeg. Heftige krampen die ongeveer een half uur aanhielden, en dan langzaam weer wegtrokken, waarna ik de rest van de dag uitgeput was. De huisarts stuurde me door naar de gynaecoloog. Een oudere man met een ringbaardje. Daar lag ik dan, met m’n benen wijd, drie co-assistenten om me heen en een gynaecoloog die nog geen minuut inwendig “onderzoek” verrichtte. Terwijl ik daar nog met mijn poes out in the open lag begon hij tegen me te praten. ‘Kijk’, legde hij uit, ‘vrouwen kunnen over het algemeen minder goed tegen pijn dan mannen. Bovendien hebben ze meer stress. Heb je veel stress?’
‘Eh… nou…’, sputterde ik. ‘Ja, ik denk het wel?’
‘Dan moet je daar iets aan doen. Vrouwen reageren heftiger op stress dan mannen. Ze krijgen er vage klachten van, zoals buikpijn.’ Daar moest ik het mee doen. Ik wist niet hoe snel ik mijn onderbroek weer aan moest trekken en weg moest vluchten.
‘Kan ik pinnen?’
‘Wablief?’
‘Pinnen.’
‘Wablief?’
‘Met kaart betalen?’
‘Ah, bancontact. Nee, da zal nie gaan.’
Hoe lang ben ik nu samen met een Belg? Drie jaar, en ik zal het nooit leren. Hoe meer ik in België kom (mijn record staat op 3x heen en weer in één week), hoe meer ik me bewust word dat ik geen belg ben. En nooit zal worden ook.
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik ieder weekend de terugkijkbriljantjes van de afgelopen week. Wat moet je gezien hebben?
Drugs en coke
Ik kijk nooit naar Fox Sports, maar zapte er deze week toevallig langs en viel midden in een prachtige docu: 30 for 30, the two Escobars. Over wereldberoemde Escobar 1: Pablo, en de invloed die hij had op het Colombiaanse voetbal. Escobar 2, Andres, maakte tijdens het WK 1994 een eigen doelpunt, en werd vervolgens vermoord door boze fans. Belachelijk veel geweld, en belachelijk veel mooi voetbal. Gouden combi!
Je kunt de docu terugkijken op youtube.
In 2002 – ik was 15 – mocht ik naar een literair festival. Daar stond ik in de rij bij de signeertafel, met drie romans van Leon de Winter. Toen ik aan de beurt was, nam hij mijn stapeltje aan en keek. Hij hield mijn Grote Lijstersuitave van La place de la Bastille even voor zich en gaf ‘m aan me terug. ‘Dat is een slecht boek, dat signeer ik niet.’ Ik was onder de indruk: deze Grote Schrijver bezat enige vorm van zelfreflectie.
Wat er in de tussenliggende veertien jaar precies is gebeurd weet ik niet, maar van die zelfreflectie is nu in ieder geval geen sprake meer. Of, misschien was De Winter in 2002 ook al een paranoïde aluhoedje, maar toen was er nog geen twitter, dus hield hij zijn onzintirades lekker binnenskamers. Kan ook natuurlijk.
Anyways: om u ervan te vergewissen dat ook Groot Schrijvers compleet de weg kwijt kunnen raken, hier een bloemlezing uit de kleurrijke tijdlijn van Leon de Winter. Triggerwarning!
