Endometriwattes?

Deze maand is het Endometriose Awareness Maand. Endometriwattes? No worries, dat dacht ik ook. Tot ik erachter kwam dat ik het had. En dat was nog niet zo eenvoudig.

Ongesteld zijn is nooit een feestje geweest. De ene maand had ik er meer last van dan de andere. Tijdens goede maanden merkte ik er nauwelijks iets van, tijdens slechte maanden liep ik twee dagen krom van de pijn. Maar goed: dat hoort erbij, ongesteld zijn is voor niemand leuk.

Jaren geleden begon ik echter ook buikpijn te krijgen wanneer ik niet ongesteld was. Vreemd. Ik ging naar de huisarts, liet mijn spiraaltje verwijderen, en even leek het beter te gaan. Maar drie jaar geleden begon het opnieuw: pijnaanvallen. Meestal ‘s ochtends vroeg. Heftige krampen die ongeveer een half uur aanhielden, en dan langzaam weer wegtrokken, waarna ik de rest van de dag uitgeput was. De huisarts stuurde me door naar de gynaecoloog. Een oudere man met een ringbaardje. Daar lag ik dan, met m’n benen wijd, drie co-assistenten om me heen en een gynaecoloog die nog geen minuut inwendig “onderzoek” verrichtte. Terwijl ik daar nog met mijn poes out in the open lag begon hij tegen me te praten. ‘Kijk’, legde hij uit, ‘vrouwen kunnen over het algemeen minder goed tegen pijn dan mannen. Bovendien hebben ze meer stress. Heb je veel stress?’

‘Eh… nou…’, sputterde ik. ‘Ja, ik denk het wel?’

‘Dan moet je daar iets aan doen. Vrouwen reageren heftiger op stress dan mannen. Ze krijgen er vage klachten van, zoals buikpijn.’ Daar moest ik het mee doen. Ik wist niet hoe snel ik mijn onderbroek weer aan moest trekken en weg moest vluchten.

De pijn verdween niet. Integendeel: de aanvallen werden heftiger en frequenter. Regelmatig lag ik ‘s ochtends in bed te gillen en te zweten. ‘Dit is toch geen stress?!’ Nee, verzekerde Bram me dan. Dit is geen stress. Dit is pijn.

Na een half jaar besloten we toch weer naar de huisarts te gaan. Mijn eigen huisarts was met vakantie, ter vervanging zat er een fris, jong exemplaar tegenover ons. Toen we gingen zitten, boog hij zich over een stapel papier voor zich op zijn bureau.

‘Je hebt pijn.’

‘Ja, dat klopt.’

‘Maar de gynaecoloog heeft niks gevonden.’

‘Nee. Nou…’

‘Ik zie hier ook dat je een psychiatrisch verleden hebt.’

‘Ja, dat klopt, maar…’

Hij keek me indringend aan. ‘Ik denk dat het niet zoveel zin heeft om je nog een keer door te verwijzen. Hou je wel rekening met de mogelijkheid dat de pijn tussen je oren zit? Veel psychiatrisch patiënten krijgen vroeg of laat last van psychosomatische aandoeningen. Je kunt best weer de hele medische mallemolen gaan doorlopen, maar dat heeft niet zoveel zin. Het echte probleem is dat jij moet accepteren dat de pijn waarschijnlijk een gevolg is van stress en depressie.’

Ik voelde me zo uit het lood geslagen dat ik niet eens kon antwoorden. Vanuit mijn ooghoek zag ik dat Bram zich enorm in zat te houden. Het gesprek met de vervangende huisarts duurde een kwartier, toen we naar buiten liepen voelde ik me totaal moedeloos.

De pijn hield natuurlijk niet op. Inmiddels meldde ik me met enige regelmaat ziek, omdat ik te uitgeput was na een aanval van kramp. Na een paar maanden ging ik toch maar weer terug naar de huisarts. Mijn eigen, dit keer. Ze hoorde mijn verhaal aan en maakte zich flink kwaad. ‘Ik word echt laaiend van dit soort artsen’, zei ze. En stuurde me door naar een andere gynaecoloog. Een specialist die ze goed kende.

Deze man liet me mijn onderbroek weer aantrekken voordat hij tegen me begon te praten. ‘Je hebt een lichte vorm van endometriose’, zei hij. ‘Daardoor heb je pijn.’ Hij schreef me drie verschillende pillen voor, waar ik mee mocht experimenteren. Af en toe belde hij. Binnen een paar maanden waren de pijnaanvallen zo goed als verdwenen.

Endometriose is een echte ziekte, maar wordt nog vaak afgedaan als aanstellerij, vrouwelijke overgevoeligheid of psychosomatisch gezever. Dat is jammer (understatement), want daardoor blijven vrouwen rondlopen met verlammende pijn. Minister Schippers heeft 20 miljoen uitgetrokken om onderzoek te doen naar behandeling van vrouwelijke patiënten in de gezondheidszorg. Ik hoop dat een klein deel van dat geld gaat naar voorlichting voor bepaalde mannelijke artsen. De boodschap: vrouwen en psychiatrisch patiënten kunnen echte pijn hebben, die een echte oorzaak heeft.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *