Categorie: Persoonlijk
Het zijn de geluidjes die MSN maakt die me alert houden. Ik leef van bliepje naar bliepje, dag en nacht. Elk bliepje betekent een golf adrenaline die door mijn buik trekt en mijn ledematen doet tintelen. Grofweg zijn er drie soorten drugs: iemand komt online, ik heb mail, of – beter nog – iemand zegt iets tegen me. Het probleem met die laatste drug is dat het meestal een random klasgenoot is die begint te chatten, dus het grootste deel van de tijd reageert mijn lichaam op een loze belofte, en druip ik met een zucht weer af. Ik begin te wennen aan de teleurstelling.
Dit artikel verscheen op 20 juni 2016 op de site van Vrij Nederland.
Hoera! Ze is er! Rudi Francis Romeijn is geboren. Ze is de allerliefste en allerschattigste baby ooit, natuurlijk. Maar voordat jullie vragen waar alle schattige babyfoto’s blijven moet ik jullie teleurstellen: die komen er niet.
Of ja: natuurlijk zijn er babyfoto’s, maar die blijven op mijn telefoon, of op de afgesloten Tumblr die we gebruiken als fotoboek. En dus niet op facebook, twitter, instagram en snapchat. Hoe graag ik jullie ook zou verblijden met Rudi’s hoofd met konijnenoren-filter: ik ga mezelf inhouden.
Lieve vrienden van Wannes en Maartje,
Jullie hebben waarschijnlijk de hartverscheurende (maar mooi geschreven) blogposts van Wannes en Maartje gelezen, over de criminelen die hen van hun spullen, hun vakantie, en hun vertrouwen in de mensheid beroofden. Niet? Lees ze hier, en hier.
Twee jaar geleden werd ik na een optreden door een bezoeker bestolen, en raakte ik mijn gloednieuwe mengtafel kwijt. Ik was ontroostbaar, vooral omdat ik maar niet kon geloven dat mensen elkaar dit soort dingen aandoen. Als zzp’er weet ik als geen ander hoe het is om geen vangnet te hebben, en hard te moeten sparen om vakantie te kunnen houden, en om investeringen te kunnen doen.
Ik krijg veel steunbetuigingen dezer dagen, want het is WARM en de baby past eigenlijk niet meer in mijn buik. Voor wie zich afvraagt hoe mijn bestaan er momenteel uitziet, hier een korte samenvatting.
Ik heb het WARM. Zoals iedereen momenteel.
Dit stuk verscheen op 29 mei 2016 op de website van ELLE.
Toen ik net zwanger was, nam ik me voor vooral niet teveel zwangerschapskleding te kopen. Immers: deze toestand duurt maar negen maanden, daarna kun je alles weer weggooien. En écht veel zin om iets leuks aan te trekken zou ik als waggelende walrus toch niet hebben, zo dacht ik.Wrong. Een week nadat mijn buik uit mijn spijkerbroeken was gegroeid, was ik al klaar met de sweatpants en oversized T-shirts van mijn man. Een fascinerende zoektocht naar leuke maternity-outfits begon. Wat me al snel opviel: zwangerschapskleding is saai. Overheersende tinten zijn grijs, wit en beige. Bijna alles is gemaakt van effen tricot, in de simpelste pasvorm denkbaar (lees: we maken een doodnormaal T-shirt en voegen een meter extra stof toe aan de voorkant). Is er echt niks leukers te bedenken?
Het is zover. Mijn agenda is leeg, de koffers staan klaar, en nu… wachten maar. En wachten, daar ben ik dus niet heel goed in. Al helemaal niet nu ik als een soort immobiele walrus op de bank zit. Mijn dagen zien er ongeveer als volgt uit…
‘s Ochtends word ik om een uur of negen zwetend wakker… en draai ik me nog even om.
Om een uur of elf sta ik op, en ga ik maar eens douchen ofzo. Lekker lang, want wat moet je anders.
Zo. Nu ik echt biiiijjjjna klaar ben met zwanger zijn is het tijd om de balans op te maken. Zwanger zijn is echt heel bijzonder en gezellig en knus, maar sommige dingen ga ik missen als kiespijn.
1: ‘s Nachts wakker liggen omdat maagzuur je ingewanden wegvreet.
2: Henk (de kat) die weer eens “per ongeluk” op mijn buik springt.
Sinds ik afgelopen zaterdag drie shows op één dag speelde (Record Store Day, krijg je dat) is mijn lichamelijke en geestelijke toestand het beste samen te vatten als KA-POT. Maar goed, 8 maanden zwanger enzo, het schijnt erbij te horen. Laat me het illustreren.
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik ieder weekend de terugkijkbriljantjes van de afgelopen week. Wat moet je gezien hebben?
De aanklagers
Joechei! Een combinatie van mijn twee lievelings-tv-dingen: true crime en Coen Verbraak. Verbraak is een kei in het laten shinen van mensen die met passie hun vak uitoefenen. Dit keer ging hij embedded bij het Openbaar Ministerie, waar hij praat met officieren van justitie over hun werk als crime fighters. Niet alleen interviews aan de keukentafel, maar ook beelden uit het veld. Heerlijke televee, weer.
Ze waarschuwen je ervoor. Als je bij DWDD zit, check dan na afloop vooral niet de hashtag #dwdd op twitter. Want hoewel het programma dagelijks een miljoen kijkers trekt, trekt het blijkbaar ook een paar honderdduizend haters. Een heel leger van tweeps zit elke dag stipt om 19:00 klaar om werkelijk ALLES wat op DWDD voorbij komt te voorzien van een flinke laag diarree. Het is een hobby, zoals kantklossen en fierljeppen.
Gisteren werd ik halsoverkop ingevlogen om iets te vertellen over Anna Blaman, één van mijn favoriete schrijvers. Tegelijk moest ik een “belangrijke vrouw” uit de lijst van belangrijke vrouwen stemmen. Ik koos voor koningin Wilhelmina, omdat ik carrière maken door overerving nou niet heel geëmancipeerd vind. Dat ter info, je kunt het fragment hier terugkijken. Oh ja, Bénédicte Ficq zat ook aan tafel, en zei gedurfde dingen over Ayaan en plastische chirurgie. Tot zover.
Inmiddels weet je misschien dat ik haters over het algemeen vooral hilarisch vind. Ik beschouw (en lees) ze als een fenomeen ter lering, maar vooral ter vermaak. Dus in de taxi terug naar huis (ja serieus, een taxi. heel decadent en heel erg) check ik lekker tóch de hashtag. En wat blijkt? De #dwdd-haters zijn makkelijk op te delen in een aantal overzichtelijke categorieën. Superhandig! Komt ‘ie.