Categorie: Persoonlijk
Zo elegant voel ik me ongeveer als ik ‘s ochtends met mijn dikke pens naar de badkamer waggel…
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik ieder weekend de terugkijkbriljantjes van de afgelopen week. Wat moet je gezien hebben?
Help, Mijn Vrouw Is Een Totaalbitch
Doorgaans zijn de mannen in Help, Mijn Man Is Klusser lakse luie exemplaren, en de vrouwen van het over zich heen laten lopende type, maar deze week zijn de rollen omgedraaid. Lucienne is een gebouw van een vrouw, die haar man het liefst afsnauwt. Als wraak laat hij haar al jaren in de schuur slapen. Mijn voorspelling: deze huwelijkse tragedie is niet opgelost met zes emmers supertex. Run, Gert-Jan, run!
Mooiste quote: ‘Als jouw oren uitgespoten moeten worden, dan doe ik dat, godverdomme!’
‘Hoeveel muren wil je dat we sauzen, Lucienne?’
Ik schrijf maar weer een stukje, want 1 mei is het zover. Da’s nog twee maanden. Dan verdwijnt de VAR en worden zzp’ers blootgesteld aan een systeem dat ik maar vast heb omgedoopt tot De Grote Chaos. Ik schreef er al eerder stukjes over, maar dat heeft er vooralsnog niet voor gezorgd dat iemand in de Tweede Kamer zich achter de oren heeft gekrabd en heeft afgevraagd of het nou allemaal wel zo’n goed idee is. Nu wil ik geen doomsday prophet uithangen, maar laat ik het zo zeggen: de voortekenen zijn niet echt gunstig.
Ten eerste: het plan is al pak ‘m beet tien keer uitgesteld. Ben je zzp’er, dan werk je nu nog met je VAR uit 2014, omdat er nadien (2015, 2016) steeds geroepen werd dat de modelovereenkomsten écht zo snél mogelijk ingevoerd gingen worden. Nou, niet dus. Steeds bleken de plannen toch weer niet waterdicht, onduidelijk, en moest het hele gebeuren weer uitgesteld worden.
Een album uitbrengen is eigenlijk best veel werk. Dat wil zeggen, als je het goed wil doen, met een label en een boeker en een tourproductie enzo. Daar kwam ik de afgelopen weken achter. Waarom dan, vraag je je af: het album is toch al lang klaar? Ja klopt, maar stiekem moeten er nog een hoop andere dingen gebeuren. Kleine samenvatting.
Dingen Die Je Doet Voor Een Albumrelease
1. Interviews – best veel interviews ook. Supertof dat ik zoveel media-aandacht krijg (dankjewel, platenlabel)! Ik heb in de afgelopen twee weken… even tellen… 14 journalisten gesproken. Daarnaast heb ik vier fotoshoots gedaan, 4 inbel-vraaggesprekjes op de radio, 2 radio-interviews in de studio, en 1 tv-optreden bij DWDD.
2. Repeteren – anders klinken de shows zo ontiegelijk chaotisch straks. En we willen natuurlijk klinken als de beste band ter wereld, dus repeteren we een paar keer per week de billen uit onze broek.
3. Vragen beantwoorden – je verwacht deze niet, maar ik denk dat ik een paar uur per dag kwijt ben met het beantwoorden van vragen van mensen die keihard aan het werk zijn om alles te organiseren. ‘Kun je het artwork even controleren?’ ‘Met hoeveel mensen kom je eten bij die en die show?’ ‘Wanneer kom je je outfits doorpassen?’ Etc., etc.
Gisteren was een megadrukke radiodag. Dat kwam omdat ik een stukje schreef over het afschaffen van de VAR. Vervolgens mocht ik komen praten op de radio. Luister hier terug!
- Op radio 1 was ik te gast bij De Nieuws BV om met Pierre Spaninks in discussie te gaan met Eerste Kamerlid Marnix van Rij. We waren het – kort gezegd – niet met hem eens. Kijk/luister terug.
- Op radio 3voor12 praatte ik met Roosmarijn en Jasper van Dijk (SP) over de inkomsten van popmuzikanten. Verdienen we echt zo weinig? Luister terug.
- Bij Nu Al Wakker op Radio 1 sprak ik de voicemail van Mark Rutte in. Of hij alsjeblieft nog een nachtje wil slapen over het afschaffen van de VAR. Luisterrrr!
Er zijn mensen die zeggen dat feminisme “af” is. Of dat je jezelf alleen feminist mag noemen als je elke dag iets roept over moslims. Of dat seksisme iets is dat zo subtiel is dat alleen overgevoelige vrouwen er last van hebben. Voor al die mensen is dit stukje, over hoe het er dagelijks op twitter aan toe gaat.
Daar moet een piemel in
Het begon gisteren allemaal met een tweet van Jan Roos, over een column van Simone van Saarloos.
Of iemand zo goed wilde zijn even zijn piemel in Simone te steken; de arme zuurpruim had het hard nodig. Ik vind dat fascinerend. Wanneer een vrouw niet SUPERMANISCHVROLIJK is, of gewoon even langer dan vijf seconde nadenkt voor ze iets zegt, dan is ze volgens sommige mantypes DIEPONGELUKKIG en ZUUR. De enige remedie? Een piemel in haar vagijntje. Niet dat het leuk is om zo’n zuurpruim te neuken: integendeel. De mannen die zich opofferen worden als weldoeners onthaald. Zo ook in dit geval.
Er zijn inmiddels meer popdiva’s dan wereldleiders (hoi Beyonce, Rihanna en Adele), toch blijft het een soort van gek om als vrouw rond te lopen in de popmuziek. Niet dat ik dat zelf zo raar vind – ik voel me er prima thuis – maar er lijken nog steeds mensen te zijn die het niet zo vanzelfsprekend vinden dat je als vrouw een podium betreedt.
Wacht, daar gaat ze weer hoor, met haar feminisme enzo.
Ja klopt, maar wacht. Dit wordt ook gewoon een grappig verhaal.
Vrouw zijn in de muziekbizzz kent vele facetten. Grappige, treurige en ronduit schandalige. En fijne, ook. Mannen zijn doorgaans geneigd om snel in te grijpen wanneer je zelf met een zware versterker loopt te sleuren. Prima! Mij hoor je niet klagen. (NB: ik ben enorm lui en ik haat sjouwen)
De eerste keer dat ik er echt iets van merkte, was toen ik met mijn band Mr. Blue Sky de Roos van Nijmegen won (=belangrijke lokale bandjeswedstrijd). De dag na onze overwinning verschenen de eerste boze reacties op de Internetfora. “Ze hebben alleen maar gewonnen omdat ze tieten hebben!!1!” Ik ging zelfs even twijfelen: zou het zo zijn? Zou de jury daadwerkelijk niet verder hebben gekeken dan onze voorgevels? Ja echt – ik was nog jong.
Regelmatig krijg ik de vraag of ik zwanger zijn nog steeds totaal ruk vind. Logisch, want de eerste drie maanden van mijn zwangerschap vond ik een regelrechte hel. Eindeloos kotsen, depressie, gebrek aan energie: het viel me zo zwaar dat ik niet denk dat ik dat nog eens ga doen. Misschien maakt me dat een zwakkeling of een aansteller, maar echt: ik vond die eerste drie maanden het heftigste dat ik in héél lange tijd heb meegemaakt. Slopend voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving.
Gelukkig is er inmiddels een hoop veranderd.
