Categorie: Persoonlijk
Een kleine update over hoe het met me gaat. tl;dr: best aardig, maar we zijn er nog lang niet. Twee maanden geleden had ik mijn laatste crisis, toen langzaam indaalde dat niemand weet hoe lang de coronacrisis gaat duren, en mijn therapiegroep tot nader orde werd stopgezet, waardoor mijn vangnet plotseling wegviel. Zat ik weer bij de crisisdienst. ‘Sorry dat ik hier alweer ben, ik hoop dat ik geen kostbare tijd inneem van mensen die echt iets ergs aan de hand hebben.’
Ik kreeg een nieuw middel voorgeschreven, dat prima werkte tegen angst, maar waarvan ik zo hard ging trillen dat ik nog geen kopje thee meer kon vasthouden. Kortom: mijn lever vond het geen feestje. Dan maar weer afbouwen. Bij de crisisdienst moesten ze mijn dossier weer afronden, andere psychiaters en afdelingen doen nu geen intakes, dus was het advies: zie maar te overbruggen totdat de coronacrisis is afgelopen, dan zien we wel weer verder.
Ik moet je zeggen: ik was redelijk ten einde raad. Voor mijn gevoel was ik al acht maanden aan het aanmodderen en overbruggen, en ik wilde niets liever dan werken aan een structurele oplossing. Ik heb verdomme zeven jaar probleemloos gefunctioneerd, ik wil toewerken naar nóg zo’n periode, en ik weet dat ik dat kan.
Maar niet alleen.
Niet in een zee van eindeloze dagen waarop de enige manier om met mijn chronische angst en paniek om te gaan een slaappil is.
Op een ochtend, nu een week of drie geleden, schoot opeens door mijn hoofd dat ik mijn oude psychiater wel eens kon bellen, misschien dat hij iets wist. Hij was de eerste bij wie ik in behandeling ging, en ik heb ‘m al twaalf jaar niet gesproken, maar wie weet. Hij nam op, en blijkt nog net niet met pensioen te zijn. Al helemaal bizar: hij kende me nog. ‘Had maar eerder gebeld,’ zei hij. ‘Ik sluit dossiers van patiënten nooit af, zo kunnen ze altijd per direct terugkomen, zelfs na twaalf jaar.’ Nog geen uur later had ik weer een behandelend psychiater, en, belangrijker nog: een plan om op nieuwe medicatie over te stappen.
Ik ben me ervan bewust dat ik me in een gepriviligeerde situatie bevind: mijn psychiater kost geld, en dat wordt niet allemaal vergoed. Ik kan het me veroorloven om naar een vrijgevestigd arts zonder wachtlijst te gaan, maar die luxe is niet voor iedereen weggelegd.
Het overstappen naar nieuwe medicijnen is overigens ook geen uitje naar een pretpark. De eerste weken worden de angstklachten alleen maar erger, waardoor een soort roes van lichte paranoia ontstaat waaruit ik nu langzaam ontwaak. Het goede nieuws is dat de paniek weg is. Het slechte nieuws is dat ik zal moeten accepteren dat mijn emotionele leven de komende tijd zo vlak is als de Flevopolder. Dat biedt wel tijd om te herstellen, te werken en vooruit te kijken.
Nu de paniek weg is heb ik eindelijk – ein-de-lijk – de moed opgevat om verder te gaan aan het vervolg op Concept M. In een voorzichtig maar doelgericht tempo werk ik aan de eerste hoofdstukken. En eindelijk, voor het eerst in een jaar, begin ik het gevoel te krijgen dat ik het misschien nog kan: een boek schrijven.
Vandaag wil ik het even hebben over medicijnen, en dan met name die tegen psychische aandoeningen. Of ja, specifiek: MIJN medicijnen. Ik ben er altijd open over geweest dat ik heel veel baat heb bij citalopram, het antidepressivum dat ik inmiddels alweer 14 jaar slik. Ik begon ermee op mijn negentiende, toen mijn eerste écht heftige depressie na acht maanden nog altijd van geen wijken wist, en ik slik het nog altijd.
Ik was er tot voor kort ontzettend tevreden mee. Het hield de meeste angst eronder, slechte periodes duurden korter, en ik had weinig last van bijwerkingen. Ja, ik zweet in de zomer zo hard dat ik een beter wet-look heb dan het kapsel van Peter André in 1998 (google maar even als je geen generatiegenoot bent), maar dat was het dan ook wel.
Maar de laatste tijd begon er iets te knagen. Sinds augustus heb ik – zoals je misschien wel weet – een paar behoorlijk slechte periodes gehad. Ik verhoogde de dosis citalopram, maar dat hielp maar een paar weken, daarna was het weer bal. Op mijn slechte momenten slikte ik flink wat oxazepam bij (da’s een kalmeringsmiddel), maar nooit lang, omdat het spul superverslavend is en ik heb een broertje dood aan dingen die superverslavend zijn. Nou ja ok, behalve online shoppen dan, maar dat is een ander verhaal.
De laatste slechte periode zei een psychiater op de crisisdienst: ‘Misschien werkt de citalopram niet meer, dat zou helemaal niet zo gek zijn, na 14 jaar.’ Ik had daar nog nooit over nagedacht, maar het klonk niet onlogisch. ‘We gaan iets anders proberen, ik geef je een microdosis olanzapine, een antipsychoticum.’
Daar schrok ik wel even van, want ik ben nooit psychotisch geweest, zelfs niet een beetje of bijna. Maar de psychiater vertelde me dat steeds meer onderzoek uitwijst dat antipsychotica ook heel effectief zijn bij ernstige angstklachten. En laat ik nou net verlammende angstaanvallen hebben. Ik zat er zo doorheen dat ik zei: ‘I’ll try anything.” Dus daar gingen we.
Nu, een tijdje later, ben ik ontzettend blij dat die psychiater me op dat moment trof, en deze beslissing nam. De laatste paar crises bezwoer ik door mezelf plat te leggen met oxazepam en dagenlang te slapen. Nu sliep ik de eerste twee dagen ook, maar de paniek was weg. Alsof iemand er een glazen stolp overheen had gezet. Ik kon er nog wel naar kijken, maar het niet aanraken. En na de eerste twee dagen was ik wakker, alert, en angstloos. Een verademing.
We zijn er nog niet. De bijwerkingen van olanzapine zijn nogal jammer. Ik tril zo erg dat ik steeds dingen uit mijn handen laat vallen en weinig kracht in mijn handen heb. Je stofwisseling vertraagt ernstig waardoor de meeste patiënten erg veel aankomen, en sneller diatbetes krijgen. Geen bezoekje aan de Efteling, zullen we maar zeggen. Maar er zijn nog alternatieve middelen die ik kan proberen, en eerst moet ik maar eens afwachten of de bijwerkingen nog wegtrekken…
Ik merk wanneer ik hierover praat of schrijf dat er nog veel taboe ligt op het openlijk praten over medicijngebruik, en over voors en tegens, en twijfels, en op- en afbouwen en wisselen van medicatie. Ik zou het echt superfijn vinden om van anderen te horen wat hun ervaringen zijn, en hopelijk kunnen we er ooit over praten (en janken en lachen) alsof het gaat over fysieke mankementen.
24 maart 2020
Vandaag liggen schepen onbemand aan de kade
water klotst tegen de trossen, iemand staat te roken
de wind waait zonder iemand te vertragen
alles gaat zijn gang
behalve ik.
Ik wilde opschrijven wat ik vandaag gedaan heb
en moest opzoeken welke dag het is
de tijd bestaat alleen nog uit donker en licht
We zijn teruggeduwd in een hoek
die we alleen kennen van verhalen
ik probeer met man en macht te wennen
maar mijn pogingen waaien weg.
Gedurende de coronacrisis hou ik een dagboek bij waarin ik in proza en gedichten probeer te laten zien hoe het me vergaat. Wil je me steunen? Heel graag! Bestel iets in mijn webshop (bijvoorbeeld mijn bundel Leegstand), of doneer een kopje koffie.
22 maart 2020
Langzaam begint door te dringen hoe lang deze situatie zal duren. Maanden, een jaar misschien wel. Of langer zelfs. Tot er een vaccin wordt geproduceerd, of er een effectieve behandeling is gevonden. De vrees voor mensenlevens heeft plaatsgemaakt voor de angst dat de wereldeconomie en het politieke systeem dit niet zullen overleven. Sommigen zien kansen, anderen slechts doemscenario’s.
Ikzelf heb inspiratie voor duizend verhalen en voor mijn nieuwe boek, dat – oh ironie – gaat over een pandemie en hoe overheden op geopolitiek niveau falen om daarmee om te gaan. Ik bedacht het verhaal drie jaar geleden, en ben nu bijna bang dat men het niet meer origineel zal vinden tegen de tijd dat het boek uitkomt, aangezien de werkelijkheid me rechts inhaalt.
Toch blijf ik schrijven. Het contrast tussen de gezelligheid en geborgenheid van het gedwongen thuiszitten en de impending doom die de actualiteit over ons uitstort zorgt voor een immense frictie van waaruit verhalen ontstaan. Die kan ik niet onverteld laten.
Vandaag greep het me voor het eerst even echt aan. In Australië heeft men een quarantaine van minimaal zes maanden aangekondigd, en al wist ik wel dat het zo lang zou gaan duren, de eerste concrete stappen in die richting maakten grepen me naar de keel. Ik merkte dat mijn geduld met de dingen langzaam aan het verdampen was. Als ik ergens een hekel aan heb dan is het aan mijn eigen korte lontje, en nu kan ik niet, zoals ik normaal zou doen, even een rondje rennen buiten om stoom af te blazen. Gelukkig hebben we een groot balkon op het zuiden. Ik heb mijn yogamatje uitgerold en mezelf spierpijn gesport.
20 maart 2020
De dingen die niet terugkwamen
We kregen niet de kans ze uit te zwaaien
terwijl ze richting de horizon bewogen
de dingen die niet terugkwamen
waren al weg voordat ik keek
Er waren boten, zeven loofbossen
een feest en een onverteld verhaal
als we geweten hadden dat ze gingen
dan hadden we gehuild
Nu lopen we in boogjes
om de plekken waar ze ooit waren
als we hun naam niet noemen
dan hebben ze nooit bestaan
19 maart 2020
We rennen langs de kade
We zwaaien naar de schippers
Hun boten zijn leeg
De kade is lang
Vier dagen nu. Vreemd genoeg went het nieuwe bestaan razendsnel. Het is knus om Rudi en Bram de hele dag om me heen te hebben. Ik vind plotseling rust om een grote treinbaan te bouwen. Al die jaren vermoedde ik dat zich een ramp zou voltrekken wanneer ik thuis zou komen te zitten, nu blijkt het tegenovergestelde. Ik vermoed echter wel dat de eindigheid deze bubbel extra warm en bijzonder maakt. Tegelijkertijd vrees ik ergens nu al het moment dat er niet meer de hele dag een warm, giebelend lichaampje tegen me aan hangt. Een vreemde paradox.
Ik merk wel dat ik al mijn voornemens wat werken betreft volledig laat varen. De afgelopen maanden ben ik hard bezig geweest met het inperken van mijn werktijden. Niet meer buiten kantooruren, niet te veel projecten tegelijk… maar nu alles op het spel staat heb ik zoveel ideeën en zoveel angst dat ik straks geen werk meer heb, dat ik de tijd die ik niet met Rudi doorbreng non-stop bezig ben met schrijven, denken, mailen… terwijl gek genoeg nú opeens aanvragen binnenkomen voor artikelen, videocontent, en ik overloop van de inspiratie. Als ik niet uitkijk werk ik mezelf weer over de kop.
Ook in crisistijd moet ik op mezelf letten. Daarom vanavond geen werk, maar gewoon een boek over een seriemoordenaar. De beste afleiding.
18 maart 2020
De dingen die bleven
We probeerden vandaag
van noord naar zuid te komen
de weg lag stil en weerloos
we werden vergezeld door de dingen
die bleven.
Het gordijn dat beweegt in de wind
Het raam op een kier
Op een bouwplaats ligt nog een stapel buizen
die de grond in had gemoeten.
Maar waarom zou je aders leggen
tussen plaatsen waar niemand meer woont
om te vervoeren wat niemand
meer nodig heeft?
Bomen die in de lentezon
op ontploffen staan
ze bloeiden nooit voor ons
wij deden er niet toe.
Vanaf gisteren is het dan echt zover: we zitten thuis. Man, ik en onze driejarige dochter. Ja, en de kat, maar die zit al dertien jaar in lockdown, dus die maakt zich nergens druk om – behalve of er nog brokjes zijn.
De afgelopen 24 uur heb ik alle emotionele stadia doorlopen. Eerst ongeloof: gebeurt dit echt? Is het geen vreemde droom? Zit ik in een aflevering van Black Mirror waarin mijn eigen sciencefictionverhaal werkelijkheid is geworden?
Daarna strijdlust: we hebben het hele huis gepoetst, boodschappenlijsten gemaakt, een dagplanning voor de dochter. Gistermiddag voelde ik zelfs een soort blijdschap: de isolatie voelt ergens als een noodgedwongen vakantie, gezellig samen op elkaars lip, dingen doen waar we anders nooit tijd voor hebben.
Maar vanochtend brak het zweet me uit. In de kranten werd her en der al gesproken over de volgende griepgolf, komende winter, en dat deze hele maatschappelijke stilstand weleens tot aan de zomer van 2021 zou kunnen duren.
Lees verder op LINDA
16 maart 2020
De toespraak van Rutte was knap in elkaar gezet: geruststellend, verbindend, met de juiste zwaarte. En daaronder, subliem verpakt, de boodschap die niemand wil horen: dit gaat nog heel lang duren, en iedereen gaat de ziekte krijgen. Hij maakt de hoofden en harten rijp voor langdurige maatschappelijke ontwrichting. Dit geruststellende en verbindende: ik vermoed dat dat ook is waarmee hij zijn kabinetten van tegenstellingen bij elkaar heeft weten te houden.
Ondertussen is het leven in quarantaine vandaag officieel begonnen. Alledrie thuis, de hele dag. Het was prachtig weer, we poetsten het huis eens grondig (waarom wist ik niet dat een wasmachine een filter heeft, en hoe smerig zo’n ding is?), we fietsten een eind, we aten samen, knutselden een kijkdoos. Gek genoeg voel ik me beter dan in lange tijd. Typisch: in crisissituaties ben ik kalm. Toen ik net achttien was, werkte ik in een tankstation toen tijdens een avonddienst een man met een bivakmuts een groot keukenmes op mijn keel legde. Ik voelde een golf van focus, gaf hem geld en telefoonkaarten (we spreken over 2005), en toen hij wegging telde ik de kassalade na om de schade op te maken. Daarna sloot ik het pand zorgvuldig af en liep naar mijn baas. ‘We moeten even de politie bellen, we zijn net overvallen.” Zoals Bram vanmiddag al fijntjes opmerkte: “Jij bent altijd in paniek, totdat er daadwerkelijk een goede reden is om in paniek te zijn.”
Wat ik ook merk is dat ik ontzettend veel geluk heb gehad. Bram en ik kunnen écht goed met elkaar opschieten. Deze hele situatie geeft al meteen de eerste dag een ander perspectief op wat het betekent om een gezin te zijn. Samen een plan maken. Samen erdoor. Nog altijd kunnen lachen. Energie krijgen en geven aan elkaar. Het is natuurlijk pas de eerste dag, maar ik weet nu al vrij zeker dat we dit aankunnen. Maar goed: dat is altijd al zo geweest met Bram. Anders was ik niet na twee weken met hem gaan samenwonen, en hadden we niet na vier maanden besloten om te gaan trouwen.
Ik heb, al met al, enorm veel geluk gehad.
14 maart
Vandaag zou mijn nieuwe boek gepresenteerd worden, maar de afgelasting lijkt al weer eeuwen geleden. Begin deze week leek het er nog op dat alles gewoon zou doorgaan, nu zit ik thuis. Het is vreemd te merken dat een zekere gelatenheid zich meester maakt van mij. Ja, het steekt nog wanneer ik denk aan de vijf afgelaste shows en lezingen van alleen al deze week, en ik hou mijn hart vast wat het festivalseizoen betreft, maar ik voel ook al berusting.
We zitten thuis, we blijven thuis, we nestelen ons.
Vanochtend scheen de zon, we gingen een lange wandeling maken over de heide bij Leersum. Het was bijzonder druk in het bos. Wanneer we mensen passeerden hoorden we dat ze het over corona hadden. Over gekke mensen die hamsteren, over of de scholen nou wel of niet gesloten moeten worden, en over berichten dat er al gesproken wordt over een ziekenhuisbedden tekort. Zelfs midden op de hei is corona de hoofdgast.
Er zijn al mensen die oproepen om helemaal thuis te blijven, zoals in Italië en ander regio’s al verplicht is, maar ik zie nog legio mensen die rustig naar een kleinschalig concertje gaan, naar een gezellige kringverjaardag of zelfs naar de kroeg. Je verzint het niet.
We wilden niet hamsteren – mensen zijn gek – maar toch voelde ik ook een lichte zweetuitbraak toen ik in de Makro zag dat het kattenvoer zo goed als op was, en dat er geen spaghetti meer te krijgen was. Ik had gedacht dat restaurants niet hamsteren, maar ik was in mijn naïviteit vergeten dat elke zzp’er een Makropasje heeft, en dat half Nederland inmiddels dus gewoon spaghetti per tien kilo kan kopen.
Ondertussen lijkt er vandaag weinig nieuws, en het lijkt ook alsof men collectief even ademhaalt, nadat de afgelopen dagen de berichten zich per uur opstapelden. We weten zeker dat we heftigere tijden tegemoet gaan, maar vandaag scheen de zon.
