De derde kamer werd nauwelijks verlicht door een blauw schijnsel dat nergens vandaan leek te komen. Het sijpelde van de muren op donkere vormen die meubels zouden kunnen zijn, ware het niet dat cruciale onderdelen misten. Stoelen hadden geen zitting, tafels geen blad. De horizontale delen waren niet verwijderd, maar simpelweg niet in het ontwerp opgenomen. De meubelstukken waren niet in staat het vloeibare schijnsel tegen te houden, het droop langs de poten richting vloer.
Het was voor het eerst dat Take even aarzelde de deur achter zich te sluiten. In de eerste twee kamers had hij zich weliswaar vragen gesteld, maar hij had zich geen moment ongemakkelijk gevoeld. Hij waande zich bespied, al wist hij dat dat onmogelijk was. Zonder zich om te draaien bewoog hij een arm naar achteren en tastte naar de deurknop, trok het staal naar zich toe, voelde zijn spieren zuchtend gehoorzamen. Met een diepe klik sloot het spel zich achter hem. Take probeerde zijn schouders te ontspannen en haalde diep adem.
Ik schreef een sciencefictionverhaal voor De Futurist. Lees hier verder.
illustratie door Victor Moatti
Ik schreef voor Vrij Nederland een essay over Temptation Island, The Circle (van Dave Eggers) en onze hang naar een transparante samenleving.
“Deze zomer keek ik iedere week met veel plezier naar Temptation Island. Sinds de terugkeer van het programma op de beeldbuis in 2016 groeit het aantal kijkcijfers gestaag, dusdanig dat er inmiddels speciale napraat-talkshows en spin-offs worden uitgezonden. In het programma gaan vier koppels gescheiden van elkaar op vakantie naar een luxe villa in een zonnig oord. Behalve hun medekandidaten verblijven daar ook de zogenaamde ‘verleiders’: gespierde jongemannen en jonge vrouwen met flinke (al dan niet natuurlijke) rondingen, schaars gekleed en door de producent betaald om de deelnemers ertoe te bewegen om vreemd te gaan.”
Sinds een paar maanden ben ik weer terug op het leestempo (en bijbehorend leesplezier, niet geheel onbelangrijke) van voordat ik Nederlands ging studeren (da’s alweer 14 jaar geleden, ik word bejaard) en mijn casual leesplezier voor een groot deel verloor. Het is nog steeds elke dag een cadeautje dat ik mijn grootste hobby weer heb terugveroverd, en ik vind niks zo leuk om met jullie te delen wat ik gelezen heb. Deze vakantie las ik iedere week 1 of 2 boeken, en dit waren de uitschieters.
The Black Dahlia – James Ellroy
Een donkere misdaadroman voor liefhebbers van de klassieke whodunnit, maar ook voor liefhebbers van psychologisch-historische romans. Gaat over een agent in L.A. in de jaren veertig, die geobsedeerd raakt door een moordzaak die hij niet opgelost krijgt. Ellroy’s stijl is briljant: korte zinnen, strak belijnd, en hij heeft zich het historische agentenjargon perfect eigen gemaakt. Heel indrukwekkend boek.
Eigenlijk ben ik helemaal niet goed in vakantie. Vakantie is zo’n talent dat iedereen lijkt te hebben, behalve ik. Toen ik nog op school zat, studeerde en (later nog) toen ik lesgaf was het nog veel erger: de overgang van keihard bikkelen naar zeeën van niet-ingevulde tijd deden gekke dingen met mijn gemoedstoestand, en als ik eenmaal ingesteld was op een nieuwe dagindeling dan doemde daar het begin van een nieuw schooljaar alweer op. Veel te heftige overgangen. Al op de basisschool bedacht ik voor iedere vakantie een project en maakte ik een dag- en weekplanning. Zo schreef ik boeken in de vakantie, leerde nieuwe talen, en naaide hele nieuwe garderobes in elkaar samen met mijn moeder en oma.
Het leek me handig om alles over/met/aan/door Concept M te verzamelen op één handige website. Die werd natuurlijk gebouwd door the immer magnificent Toeps (ze kan jouw website ook maken!). Hier verzamel ik recensies, staat materiaal voor leesclubs, komen binnenkort lespakketten voor middelbare scholen, en ga – zo – maar – door.
Toen mijn boek uitkwam werd ik geïnterviewd voor het Parool door Marjolijn de Cocq. Dat was ontzettend gezellig (en ze schreef een mooi stuk, waarvoor dank), en een paar dagen later kreeg ik een mailtje. Of ik een paar dagen wilde verblijven in haar tuinhuis op Nieuw Vredelust. Ik had nog nooit van die plek gehoord, en was meteen nieuwsgierig.
Wat bleek? Midden in Amsterdam, op een stuk grond tussen de Arena, de A2 en het spoor, ligt een tuin. Niet zomaar een tuin, maar een plek waar tientallen Amsterdammers een huisje hebben gebouwd om ‘s zomers te verblijven. Zonder elektriciteit of riolering. Helemaal zelfvoorzienend dus: de meeste huisjes hebben zonnepanelen en een septic tank (zo’n ding dat ze bij Ik Vertrek ook allemaal onder hun sjambredoot hebben liggen).
De tuintjes zijn allemaal verschillend, even divers als de bewoners. Sommige zijn helemaal piekfijn aangeharkt en gesnoeid met een nagelschaartje, andere zijn ruig en wild. Het huisje van Marjolijn ligt in een echte natuurtuin vol wilde rozen en bosaardbeien. In het huisje is dus geen elektriciteit, warm water stook je met een geiser met gasfles, en licht maak je met olielampen en waxinelichtjes. Een soort kamperen 2.0 dus.
Binnen is alles wat je nodig hebt: een bank met kussens en dekentjes, eettafeltje, aanrecht, tweepersoonsbedstee en hoogslaper. De tuin die het huisje omringt is door alle regen en hitte compleet ontploft, waardoor je het gevoel hebt in een soort groen nestje te zitten. ‘s Ochtends vroeg trippelen vogels over het dak, de rest van de dag ruisen ze zingend van de ene naar de andere tuin. En dat midden in de stad!
Ik zit hier niet zomaar: de gemeente Amsterdam wil de volkstuinen graag platmaaien om er een woonwijk met hotels en parkeerplaatsen voor touringcars te bouwen. Heel functioneel allemaal, maar doodzonde als je het mij vraagt. Juist een totaal door toeristen verstopte stad als Amsterdam heeft plekken zoals Vredelust nodig, waar geen plan is en bewoners eigen verantwoordelijkheid dragen om iets moois te maken. Daarnaast dienen volkstuinen als groene longen van de stad, waar vogels, vlinders, en – belangrijk – bijen hun plek vinden. Het houdt de stad kortom in meerder opzichten levendig.
In het verleden waren er al veel schrijvers die op Vredelust een retraite zochten om te schrijven, waaronder Adriaan van Dis en Rudy Kousbroek. In navolging van die traditie nodigen de tuiniers van Vredelust deze zomer een aantal schrijvers uit om op hun land te verblijven en iets te schrijven. De komende week werk ik aan een stuk over het belang van “rommel” in de stad, dat binnenkort verschijnt.
De afgelopen weken krijg ik steeds vaker berichtjes van lezers die Concept M willen bespreken met hun leesclub. Dat vind ik te gek! Ik heb het boek geschreven vanuit de wens een ruimte te creëren waar vrijuit gedacht en gediscussieerd kan worden over grote maatschappelijke vragen, en waar kun je beter discussiëren dan in een groep? Precies!
Speciaal voor alle leesclubs heb ik een aantal vragen geformuleerd die je kunt gebruiken tijdens de bespreking. Ik heb ze in afbeeldingen gezet, zodat je ze eventueel kunt gebruiken in een powerpoint of in een filmpje. Doe ermee wat je wil!
En als je vragen hebt over mijn boek, dan mag je natuurlijk ook altijd even mailen.
Heel veel plezier!
Concept M is nu ook te beluisteren via Spotify!
Omdat ik niet de hele dag wil spammen maar ik wel ontzettend geniet van jullie reacties, maak ik eens per dag een overzichtscollage. 
HIJ IS ER.
CONCEPT M.
TE KOOP BIJ JE LOKALE BOEKWINKEL (of bol).
Ik ben nog nooit zo nerveus geweest terwijl ik op reacties wachtte. Niet toen ik mijn eerste album uitbracht, niet toen ik mijn scriptie inleverde, niet toen ik singles naar de radio bracht. Toen ik vorige week het eerste exemplaar in mijn handen hield, sloeg de schrik me om het hart. Langzaam veranderde dat gevoel. Inmiddels wordt mijn achtbaankarretje naar boven getrokken en kan ik met Bill Hicks spreken:
it’s just a ride.
