In mei komt mijn nieuwe album uit, M, en nu is er alvast de eerste single: Ze Zeggen. Over hoe irritant het is wanneer iedereen zich met je bemoeit. Luister ‘m op Spotify of elders, en laat me weten wat je ervan vindt!
Een paar maanden geleden (of eigenlijk: vorige zomer alweer) vroeg Fokko (die ken je misschien nog wel van Want Want) of we samen een nummer konden maken. Nederlandstalige skatepunk: kom maar bij mama! We schreven Goeroe, geïnspireerd door de Netflixserie Wild Wild Country (aanradertje, over Baghwan), en onze instagramfeed vol generatiegenoten die zichzelf gaan lopen te vinden in Thailand.
Nu is er de clip, gemaakt door de vrouwen van Glitterstudio. Ga mee naar een dystopisch zwemparadijs!
Duuuus een maand of drie geleden brak ineens lichte paniek uit. Het weekend van Winternachten Festival (waar ik writer in residence zou zijn) bleek hetzelfde weekend als Eurosonic/Noorderslag (waar ik elk jaar een vol programma aan shows en panels heb)… echt, het zweet brak me uit. Na veel puzzelen lukte het om alles om elkaar heen te plannen, en met een strak reisschema tussen Den Haag en Groningen (en af en toe ook thuis in Utrecht) in totaal 12 programma-onderdelen af te werken in 3 dagen.
Dat betekende: 1500 kilometer, weinig slaap, maar een weekend om nooit te vergeten.
RECAAAAAPPPP!!! Lees hier verder! →
Dit artikel verscheen o.a. op Joop
Ronald Molendijk. Ik had helemaal geen zin om er iets over te schrijven, maar nu “the gift that keeps on giving” bezig blijft, kan ik er toch niet onderuit.
Voor wie het gemist heeft (bless you: je kunt ook gewoon stoppen met lezen en je bloeddruk op peil houden): Ronald Molendijk is muziekdeskundoloog die regelmatig in RTL Boulevard een vol kwartier krijgt om leeg te lopen over zaken waar hij een mening over heeft.
Deze week liet hij zich horen vanwege alle gedoe rondom het aantal vrouwen in de Top2000. “Maar”, zei Ronald, “Vrouwen maken nu eenmaal minder snel goede muziek.”
Goed, ik dacht: ik ga niet herhalen wat ik al ettelijke malen heb uitgelegd, namelijk dat vrouwen niet minder goed zijn in het maken van muziek dan mannen, maar dat er in de keten die leidt van hobby naar succes en erkenning een flink aantal hobbels zitten waardoor er minder vrouwen de top bereiken. I’ll let this one slide. Wie neemt Ronald Molendijk immers serieus?
Maar dan wordt het donderdag, en mag Ronald Molendijk wéér aanschuiven bij Boulevard, ditmaal om te reageren op alle ophef die hij met zijn opmerkingen heeft veroorzaakt. En dan met name op Tim Knol, die zich (voor de zoveelste keer, waarvoor dank!) op twitter heeft uitgesproken tegen ongelijkheid en hypocrisie binnen de muziekbiz. “Het enige dat ik weet over Tim Knol is dat het een vrouw is, dus ik kan me voorstellen dat hij beledigd is,” zegt Ronald. Ik moet even terugspoelen om het goed te horen, maar hij zegt het echt, en kijkt erbij alsof hij zojuist een goede grap heeft gemaakt en probeert om er zelf niet om te lachen. En dan besluit ik dat ik er TOCH iets over ga zeggen. Lees hier verder! →
Het was een jaartje hoor. Er waren supermooie dingen, zoals dat mijn peuter opeens ging praten en mijn debuutroman uitkwam, en dingen die ronduit kut waren, zoals dat mijn beste vriendin ongeneeslijk ziek bleek te zijn. Ik heb dit jaar ontzettend veel geleerd, van het stekken van vetplantjes tot aan meezingen van het gehele oeuvre van Miles Davis (de enige muziek waar Rudi rustig van wordt in de auto). Om het jaar in stijl af te sluiten hier een overzicht in gifjes!
In februari verbouwden we ons appartement en zaten we wekenlang zonder wc en badkamer.
In april kwam eindelijk mijn debuutroman uit (ik zeg eindelijk omdat mijn zesjarige ik voor haar tiende gedebuteerd wilde zijn).
Dit artikel verscheen in Trouw
De stembussen zijn gesloten, de Top 2000 verkozen. De winnaar is geen verrassing, en inmiddels is het ook geen verrassing meer dat er maar weinig vrouwen in de lijst staan. Onlangs deed ik via Twitter een oproepje om daar eens verandering in te brengen. De weerzin die mijn tweet opriep resulteerde in een dagenlange stroom reacties die het midden hield tussen verbazing, kritiek en blinde vrouwenhaat.
Het verbaast me niet: muziek is een emotioneel product, waar men liever geen politiek van maakt. Maar dat alleen smaak telt – zoals Twitter me wilde doen geloven – is onzin. Als lobbyist houd ik me al een aantal jaar intensief bezig met de positie van vrouwen in de muziekindustrie, en onderzoek wijst keer op keer uit dat vrouwen op vrijwel elk niveau ondervertegenwoordigd zijn.
Eindejaarslijstjes! Dol op. In 2018 vond ik na jaren van veel te weinig lezen eindelijk het kinderlijke plezier in lezen terug dat ik ergens tijdens mijn studie Nederlands was kwijtgeraakt. Bram wees me erop dat ik als schrijver toch op z’n minst soms een boek moet lezen om input te krijgen – het zou ook heel raar zijn om componist te zijn zonder ooit muziek gehoord te hebben. Dus maakte ik een leeslijst en een planning, en begon eraan alsof het werk was. Binnen een week was ik weer verslaafd.
Ik heb dit jaar veel poëzie gelezen, maar ook best een flink aantal romans en non-fictiewerken. Ik maak hier een lijstje van de beste boeken die ik dit jaar heb gelezen. Dat zijn dus niet noodzakelijk boeken die dit jaar uitkwamen, maar wel mijn favorieten van dit jaar!
We Need To Talk About Kevin (Lionel Shriver, 2003)
Man, dit is het beste én deprimerendste boek dat ik in lange tijd heb gelezen. Het verhaal van een moeder wier zoon een school shooter is. Ze kijkt terug op zijn jeugd, vanaf het moment dat zij en haar man besloten een kind te nemen. Shriver beschrijft in wervelende zinnen die je meesleuren het verhaal in, en ze laat niet los. Psychologische romans staan doorgaans niet bovenaan in mijn top 3, maar de dynamiek tussen Kevin en zijn moeder is bloedstollend. Hij is een verschrikkelijk kind, zo’n type dat je doorgaans in horrorfilms tegenkomt, op iedere pagina vraag je je af wat hij nu in godesnaam weer gaat verzinnen om zijn moeder te tergen. Zij is niet het clichématige slachtoffer, maar een vrouw die niet voor het moederschap geschikt is, en zich daar langzaam van bewust wordt. Je blijft je als lezer maar afvragen waar het verkeerd gaat – een boek als een achtbaan.
A Room Of One’s Own (Virginia Woolf, 1929)
Ik besloot dit jaar om meteen maar een zooitje feministische klassiekers te lezen, en dan niet alleen om in twitterdiscussies met quootjes te kunnen strooien (maar het is natuurlijk wel mooi meegenomen). Dit essay van Virginia Woolf maakte indruk omdat het enerzijds een prachtig tijdsbeeld geeft van de vrouwenkwestie anno 1929 (“We hebben pas net kiesrecht!”), tegelijkertijd is het verontrustend actueel (“Veel mensen zeggen dat het feminisme af is omdat vrouwen nu kiesrecht hebben, maar er is nog veel te doen.”). De link tussen de werking van het kapitalisme en de positie van de vrouw (onafhankelijkheid kost nou eenmaal geld) is nog steeds verfrissend.
Toen ik aan Concept M begon wist ik stiekem natuurlijk al dat er een vervolg zou komen, maar ik hield het nog even voor mezelf. Mocht mijn eerste boek nou compleet falen of doodslaan, dan hoefde ik niet met gebogen hoofd alsnog twee sequels te schrijven die toch niemand zou lezen. Ik was een beetje bang voor wat je wel eens in Hollywood ziet: van die regisseurs die met veel aplomb een serie films aankondigen, dat dan de eerste totaal flopt, en dat ze dan met hun staart tussen de benen afdruipen (M. Knight Shyamalan met The Last Airbender (die film is zo slecht dat het bijna weer leuk is om ‘m te kijken, tip!) of de regisseur van The Golden Compass). Goed, dat wilde ik dus voorkomen, en dus hield ik mijn mond.
Uiteindelijk bleek die voorzichtigheid niet nodig, want vanaf het eerste begin kreeg ik van lezers de vraag of er een vervolg zou komen. Nou: ja dus, inmiddels is het contract getekend en de deadline gesteld. Op 2 mei 2020 is het zover, dan komt 7B uit. Inderdaad, dat is precies de dag dat Concept M zich afspeelt. Leek me wel geinig.
Als mensen vragen of ik al aan het schrijven ben, vind ik het lastig daarop te antwoorden. Het concrete antwoord is nee: ik zit nog niet elke dag te typen. Dat betekent echter niet dat ik niet bezig ben met het boek. Integendeel. Dit is misschien wel de leukste fase van het schrijven: de verzin-fase. Ik ben elke dag bezig met research doen en met het schetsen van achtergronden en uittekenen van verhaallijnen. Ik heb alweer een flink dossier met maatschappelijke, geopolitieke en historische context uit mijn duim gezogen, en ik ben voorlopig nog niet klaar.
Ik mag van mezelf alleen iets uitbrengen (of het nou muziek, poëzie of proza is) als ik mezelf duidelijke leerdoelen heb gesteld. Ik denk dat dat iets te maken heeft met mijn achtergrond als docent (en die fantástische lerarenopleiding die ik gevolgd heb), en ik vind het ook wel lekker om een beetje streng te zijn voor mezelf. In het geval van 7B was het makkelijk geweest om de draad op te pakken waar we gebleven waren: het moment dat Hava op Ameland zit en een besluit moet nemen over wat ze gaat doen. Maar makkelijk is niet echt mijn ding, bovendien vond ik het qua verhaallijn ook niet zo spannend om gewoon maar verder te schrijven. Daarom heb ik besloten dat het volgende boek zich twintig jaar later afspeelt, in 2040. Daar ligt meteen de eerste uitdaging: nu ben ik gedwongen om écht na te denken over hoe de toekomst eruit zal zien.
De tweede uitdaging ligt in de keuze voor personages. Nee, het boek gaat niet over Hava (maar geen zorgen: ze speelt wel een rol, dus je leest alles over hoe het haar vergaan is), maar over twee personages die verder van me af staan qua achtergrond, leeftijd en professie. Ik wil mezelf dwingen om me te verplaatsen in karakters die een ander lichaam hebben, en een andere belevingswereld. Heel benieuwd hoe dat werkt!
De derde en laatste uitdaging zit ‘m in schaalvergroting. Concept M speelt zich af in Nederland, maar het kleurlozenprobleem (en andere politieke perikelen) beperken zich natuurlijk niet tot ons land. 7B wordt daarom een Europese roman, omdat het solidariteitsdilemma waar Concept M over gaat een veel breder en groter onderwerp is dan ik aanvankelijk dacht. Dat vergt nog veel meer denkwerk en geopolitiek inzicht, en ik benader het als het onderzoek voor een masterscriptie (maar dan is het veel breder, speculatiever en – eerlijk is eerlijk – leuker). Wil je weten wat ik allemaal lees ter voorbereiding? Volg me dan op GoodReads.
Tot snel!
Sinds ik mijn lees-mojo heb teruggevonden lees ik weer als een niet-vertraagde thalys, en het is superfijn. Ik tip weer een paar boeken die me de afgelopen maand zijn bijgebleven!
1. Damn, Honey (Marie Lotte Hagen & Nydia van Voorhuizen, 2018)
Dit boekje verscheen als reactie op het omstreden boek van influencer Jamie Di (Sexy, but tired, but sexy), waarin ze o.a. vertelt dat je maar zin moet maken in seks als je partner zin heeft. Er was veel ophef over dat boek (want wat voor voorbeeld is dit voor onzekere tienermeisjes?), en Hagen en Van Voorthuizen schreven razendsnel Damn, honey, dat veel meer is dan alleen maar een weerwoord. Het boekje is een verzameling anekdotes en achtergrondverhalen over het leren accepteren van je lichaam, volwassen worden als vrouw, seksualiteit in voor- en tegenspoed, afgewisseld met grappige lijstjes en tussenwerpsels. Het perfecte cadeau voor je jongere zusje/nichtje/vriendin/buurmeisje.
