Het is een ballade over liefde op afstand, een song over het moment dat je iemand leert kennen die er eigenlijk altijd al was. Voor de videoclip schakelden ze de hulp in van regisseur Christophe Johanns en kozen ze voor een locatie waar normaliter nooit gefilmd mag worden: de gevangenis van Beveren. De clip is deze week exclusief op onze site te zien.
Twee jaar geleden maakte ik naar aanleiding van #zeghet al eens een overzicht van de voorspelbare reacties die je krijgt wanneer je als vrouw op tv je verhaal doet over seksuele intimidatie of misbruik. Dat stuk werd lekker gedeeld en ik mocht zelfs bij Pauw komen uitleggen hoe het beter kon. Leuk, maar twee jaar later is er nog geen r**t veranderd.
Gisteravond deden drie dappere actrices hun verhaal bij diezelfde Pauw over hoe ze op de toneelschool werden geïntimideerd door acteur en docent Jappe Claes (inmiddels overal met pek en veren ontslagen). En wie zo dom was om op twitter naar de reacties te kijken zag – surprise, surprise – weer een leuke canon aan clichés voorbijkomen. Mocht je je afvragen waarom vrouwen niet graag praten over hun negatieve ervaring? Dat is omdat er ZO gereageerd wordt…:
1. Had je maar niet…
Met stip op numero uno, de ultieme dooddoener: “Had je maar niet!” of “Je had best kunnen weten dat!” Goed om te weten, vrouwkes: wanneer een man je ergens uitnodigt, of dat nou z’n huiskamer is, een hotelkamer of midden op een druk plein, als je erop ingaat betekent dat automatisch dat ‘ie met z’n tengels in je broekje mag. In mijn wereld heet dat koppelverkoop, maar hey, wie ben ik.
De Taalstaat is een radioprogramma over taal en muziek, gepresenteerd door Frits Spits. Vandaag was ik er voor de derde keer te gast, dit keer om het te hebben over Piet Paaltjens, een 19e-eeuwse dichter. Samen met o.a. Spinvis en De Kik zette ik zijn werk op muziek, een superleuk project. Gisteravond wees iemand me op twitter erop dat Ruut Weissman ook was uitgenodigd. Meteen had ik een knoop in mijn keel.
Ruut Weissman, de acteur die als docent van de toneelschool in Amsterdam decennialang meisjes seksueel intimideerde. In 2015 schreef ik al eens een artikel voor Vrij Nederland over (onder andere) hem en zijn illustere collega Jappe Claes, die inmiddels overal ontslagen is. Gisteravond las ik een misselijkmakend relaas op facebook van celliste Michelle Courtens, die in 2015 door hem werd lastiggevallen. Wat moest ik doen? De kans was groot dat ik Weissman zelf niet zou spreken of tegenkomen in de studio, maar toch, maar toch… ik wees de redactie op het verhaal, en ging slapen.
Als lerares Nederlands weet ik natuurlijk alles over Piet Paaltjens, de dichter van weleer uit Schiedam. Toen The Kik me vroeg om een nummer te schrijven op één van zijn teksten, hoefde ik geen twee keer na te denken. We namen In het gezicht op in het huis waar Paaltjens’ bekendste bundel gedrukt werd, in Schiedam. Het ziet er nog steeds uit als toen, heel bijzonder. En nu voel ik me al helemaal vereerd, want In het gezicht wordt vandaag uitgebracht als single. Luister ‘m hier op spotify:
YES! We gaan een feestje maken in het najaar. Beats + synths + twee nerds met grote brillen + al mijn liedjes + jij in het publiek = par-tay!! Kom je ook? Zou ik heel gezellig vinden.
We speelden op Lowlands, en ik maakte vanuit de modderige backstage een vlogje over hoe dat er allemaal aan toe ging!
Dit weekend zag ik een aflevering van het Vlaamse voetbalprogramma De kleedkamer. De opzet is eenvoudig: een viertal oud-spelers van een legendarisch elftal uit de Belgische eerste klasse (die momenteel de Jupiler Pro League heet) komt samen rond een tafeltje in een schimmig verlichte voetbalkantine en blikt samen met presentator Ruben van Gucht terug op het succesvolste jaar van hun elftal. In korte reportages zoekt Van Gucht spelers uit hetzelfde elftal op die in het buitenland wonen, of die anderszins een bijzonder verhaal te vertellen hebben. Een soort De Reünie, maar dan voor onvergetelijke elftallen.
Het levert de mooiste sporttelevisie op die er is: een mengeling van kneuterigheid, historie, mooie portretten en voetbalpsychologie. Of je de elftallen en de voetballers kent, doet er eigenlijk niet toe: in de meeste gevallen is het juist een feest om ze te léren kennen.
Vrouwenvoetbal. Of eigenlijk: gewoon voetbal, maar dan door vrouwen. Ik noem mezelf graag een humorloze linkse zuurfeminist, maar ik moet bekennen: ik had er nog nooit écht naar gekeken. Wat dat betreft ben ik een gemakssupporter: ik kijk naar wat er wordt uitgezonden. Tuurlijk, als er echt iets belangrijks aan de hand is dat alleen onder een betaalknop zit dan zoek ik rustig een Russisch streampje op, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat voor vrouwenvoetbal nog nooit gedaan had. Nu ik een heel EK-toernooi tot in de diepste commentaarkrochten en met plezier gevolgd heb, vraag ik me af waarom.
Misschien is het omdat er zo weinig mensen naar kijken. Een deel van voetbalkijkplezier is toch samen met anderen in één huiskamer, kroeg of twittertijdlijn onder dezelfde hashtag richting een beeldscherm schreeuwen. Had ik vóór dit EK iets getweet over een vrouwenwedstrijd, dan had ik nul bijval of tegengas gekregen. Dodelijk saai, dus. Of was het omdat het niveau zo bedroevend laag was? Ik heb geen idee of dat zo is hoor, ik keek namelijk nooit, maar ik zag het wel eens in comments voorbij komen. Ik heb het weer eens geprobeerd, vrouwenvoetbal, maar het ziet er niet uit. Niet echt uitnodigend.
Het is zover: in oktober moet mijn boek af zijn. Ik ben al anderhalf jaar af en aan bezig met het schrijven van mijn sciencefictiondebuut, maar nu moet het Echt. Af. Dat is ontzettend spannend, want ik ben als de dood dat het niet goed genoeg wordt, en dat ik geen tijd meer heb om het nog achtmiljoenmiljard keer te herschrijven. Maar goed, zoals met alles: er moet een keer een streep onder, en die streep heb ik samen met mijn lieftallige redacteur Esther Hendriks (=goud waard) van De Arbeiderspers in oktober gezet.
Tot die tijd bestaat mijn leven dus uit schrijven. Omdat ik nogal van het overzicht-creëren en lijstjes-maken ben, heb ik een nauwkeurig schrijfschema gemaakt, per week en per dag. Eerst heb ik de resterende hoofdstukken (schrijven + herschrijven) verdeeld over de resterende weken, daarna heb ik een inschatting gemaakt over hoeveel woorden ik per dag moet schrijven, daarna heb ik een excelletje gemaakt in googledocs (ok dan heet het geen excel maar toch) dat precies uitrekent waar ik sta. Dat ziet er ongeveer zo uit:
Deze week heb ik dus al 400 woorden “te veel” geschreven, maar dat moest ook, want vorige week was ik op vakantie op Ameland en heb ik minder geschreven dan zou moeten. Het ziet er allemaal heel rigide uit enzo, maar voor mij werkt dit. Ik doe dit met m’n to-do-lijstjes, met sporten, met alles eigenlijk.
Tom, Johan, Aki, myself, Christophe, Jeroen.
Drie dagen Rome! Hoezee! Ik was er al vaker geweest, maar de laatste keer was in 2008, toen ik op de heenweg mijn paspoort vergeten was en dus de helft van de trip mis liep omdat ik mijn vliegtuig miste – maar da’s een heel ander verhaal.
We kwamen zondagnacht aan, en verbaasden ons op weg naar het hotel over de taxichauffeur, die al append met 120 midden over twee rijbanen de stad door scheurde. Eerst dacht ik nog dat we met een soort maniak te maken hadden, maar toen ik om me heen keek bleek dat de taxichauffeur zich keurig hield aan de plaatselijke verkeersregels. In die zin dat die blijkbaar niet bestaan. Anarchy!
Goeiesmorgens
De eerste dag stonden we om zes uur op. “Wow vet vroeg!!” Valt mee, het ging vanzelf. Het was namelijk best wel warm, en om zes uur fikten we ons hotelbedje uit. Nou ben ik zelf echt dol op vroeg opstaan, dus ik vond het geen enkel probleem. Ook fijn: om zes uur is het nog lekker rustig op straat. We wandelden vanuit Trastevere het centrum door, maakten een uitzichtkiekje op de Suikertaart (omg Romereis-flashbacks!) en liepen van schaduw naar schaduw rennend om het Forum Romanum heen.
Forum Romanum. Waar hield jij destijds je referaat?
