Deze Millennial Ging Naar Japan En Wat Ze Daar Leerde Zal Je Verbazen

Ik ging dus naar Tokio en het was awesomeballs. Ik leerde ook nog het één en ander van deze eerste verre reis, en dat wilde ik jullie natuurlijk niet onthouden!

1. Vliegtuigairco maakt je instant verkouden

Maar echt. Binnen een seconde. Vliegtuig stijgt op, airco gaat aan, BAM: neus dicht, stem kwijt. Aargh! Hoe doen zangers/zangeressen dat die om de haverklap vliegen??

2. Stadsplanning kan nog beter!

Als je in je dagelijks leven vooral heen en weer reist tussen België en Nederland zou je nog wel eens het idee kunnen krijgen dat Nederland qua opgeruimdheid en stoeptegel-organisatiegraad nr. 1 van de wereld is. Wrong! In Japan heeft werkelijk iedere 5 meter stoep een klein perkje met een houten bankje, perfect aangeharkte bloemetjes en een lampje. En als je ‘s ochtends vroeg opstaat dan sta je oog in oog met een leger aan mannetjes met bezems die ervoor zorgen dat iedere openbare cm2 glimt en blinkt.

Lees hier verder! →

Tokio

We waren aan het nadenken over een clip voor mijn nieuwe single, die gaat over de lente, de zon die terugkomt, het licht dat alles verwarmt. ‘Zou Bianca niet iets kunnen maken in Tokio?’, was het idee. Japan in de lente: dat zou perfect zijn. ‘Tuurlijk wil ik een clip voor je maken’, zei Bianca, die in Tokio woont en werkt. ‘Op één voorwaarde: dat jij er ook in verschijnt.’

Opeens was ik aan het kijken naar vliegtickets naar de andere kant van de wereld. Kon dat zomaar? Man en kind een week niet zien, halsoverkop een enorme reis maken? ‘Doe het’, zei Bram. ‘Wij redden ons wel. Japan is fantastisch. Ga erheen.’ Anderhalve week geleden deed ik dus iets heel geks: ik boekte een vlucht. Zes dagen Tokio.

Lees hier verder! →

Frontvrouw #2: Britney Spears

Hit me baby… (one more time) vond ik vooral een bloedirritant deuntje waar mijn nichtje altijd dansjes op maakte. Ja, en later was het een soort running gag dat mijn huisgenoot Britneys stemmetje naadloos kon imiteren. Supergrappig als je ‘s nachts stoned eieren staat te bakken in de keuken. Maar fan van Britney? Mwah, niet echt. Toxic was wel een lekker nummer, maar daar hield het mee op.

Ironisch genoeg werd ik pas fan toen Britney Spears een enorme crash maakte qua imago. Vriendinnen stuurden me lachend plaatjes van het hoofd-kaalscheer-incident, omdat ik – oh ironie – een paar maanden eerder mijn haar ook had gemillimeterd in een opwelling. Het intrigeerde me hoe de media op haar doken, als gevallen tienerster. En toen kwam ze met die comebackplaat: Blackout. Ik zette ‘m aan, ik weet al niet eens meer waarom. It’s Britney, bitch. Ik was verkocht.

Lees hier verder! →

Live: Rotown met Sef

De eerste show van mijn tourtje met Sef en Falco Benz was AWESOME. Een uitverkocht Rotown, iedereen aan het dansen en meezingen, en natuurlijk deden we samen nog even Alles Went. Er zijn nog kaartjes voor Den Haag en Amsterdam!

(foto’s door Sylvester Lobé)

Lees hier verder! →

Frontvrouw #1: M.I.A.

Mijn liefde voor M.I.A. gaat terug tot 2004, toen ik als vers zeventienjarig studentje keurig elke donderdagavond naar Pop-O-Matic in de oude Tivoli ging om urenlang te dansen en pas naar huis te gaan als het licht aanging, om een uur of vier. Ik kan een playlistje samenstellen van de klassiekers die Paul Nederveen (aka DJ St. Paul) destijds elke week draaide, en ergens in dat lijstje staat Paper Planes van M.I.A. Elke week dezelfde gebaren op de dansvloer. “All I wanna do is *pow pow pow pow* and a *ka-ching* and take your money.”

Lees hier verder! →

interview Volkskrant

Dit interview (door Daniela Hooghiemstra) verscheen in de Volkskrant op 24 maart 2017

Singer-songwriter, journalist en schrijver Aafke Romeijn is een paradox in persoon. Vrouwelijk en mannelijk, beschouwend en radicaal, cerebraal en sensitief. Haar gezin heeft haar rustiger gemaakt, zegt ze, maar haar dadendrang is des te groter. Onlangs verscheen haar nieuwe ep, Versplintering op rechts.

Wat heb je van je moeder geleerd?

‘Zappen als vrouwen in reclames de afwas doen. Zij is een typische jarentachtigfeminist. Vrouwen in haar familie hebben generaties lang gefrustreerd op Brabantse boerderijen gezeten. Zij wilde dat patroon doorbreken, maar als orkestdirigent had ze aanvankelijk moeite om haar weg te vinden. Orkesten wilden geen vrouw.’

lees verder op blendle (€)

Interview + voorpublicatie Vrij Nederland

Dit interview verscheen in Vrij Nederland op 10 maart 2017

TIJDENS MIJN STUDIE NEDERLANDS HEB IK ME VERDIEPT in het modernisme van de jaren twintig en dertig. De populairste modernistische stroming was het Verwaterd Naturalisme, vol huiselijke tafereeltjes en beslommeringen. Het meest individuele van het individuele, zonder rekenschap te geven van positie in de maatschappij. Escapistische literatuur, die hordes mensen aan het lezen bracht.

Het was mainstream modernisme, en het voerde met gemak de boventoon terwijl de fascisten in Duitsland terrein wonnen. Er bekroop me iets, irritatie: hallo! Fascisten in Duitsland, hallo! Was dit de gangbare literatuur?

Die irritatie geldt ook voor de literatuur van vandaag en wordt heviger nu ik ouder word. Eerst verba­zing, dan weer die irritatie: ‘Wat? Weer zo’n boek?’ Ik ben nu 30, maar toen ik 16 was, schreef ik ook heel veel over mezelf. Toen ik 26 was nog, trouwens, en uitgeve­rijen en redacteuren vonden het te gek: ‘Je kunt zo leuk schrijven over je winkelverslaving, Aafke!’ Boeken zijn vaak even grachtengordel als de uitgeverijen.

Ik wilde eigenlijk eerst mijn debuutroman af hebben, voor ik hier een mening over gaf. Maar ja, dacht ik, dan moet ik nog een jaar mijn bek houden. En daar had ik geen zin in. Ik heb altijd een grote bek over dingen, dus ook over engagement in de literatuur. De laatste vijf jaar vind ik het steeds moeilijker om oogkleppen op te doen en alleen verwaterd naturalistisch over mezelf te schrijven. De politieke tijd waarin we zitten… Wat er nu gebeurt, is zo absurd dat je hoe dan ook boos moet zijn. Kijk, als je nu nog niet denkt: what the fuck is er aan de hand?, dan is engagement sowieso niks voor jou.

lees verder op blendle (€)

De boze witte man

Dit essay verscheen in One World op 3 maart 2017

De boze witte man heeft in Amerika de verkiezingen gewonnen. Hij is definitief aan de macht. Of liever gezegd: meer dan ooit. Hij verscheen in de vorm van een oranje uitgeslagen twittertornado, en heeft in zijn korte regeerperiode al meer kapotgemaakt dan menig president in een ambtstermijn heeft weten op te bouwen. Tijdens de campagnes klonk overal het adagium: ‘Trump de campaigner is niet dezelfde als Trump de president. Laten we nou eerst maar afwachten, laten we hem een kans geven.’

In Nederland staan we op het punt dezelfde fout te maken. Wilders krijgt met de minste tv-optredens en interviews verreweg de meeste aandacht tijdens de verkiezingscampagne, en ondanks dat zijn verkiezingsprogramma het talige equivalent is van alles in één beweging van tafel vegen, lijken veel mensen op hem te gaan stemmen. Dat is een bevreemdende gewaarwording: ik ken in mijn directe omgeving (zowel on- als offl ine) niemand die op hem stemt. Wie is dan toch die boze witte man die wél op Wilders stemt, en wat moet ik met hem?

 

Lees hier verder! →

Nieuwe EP + Releaseshow 9 maart Tivoli

Om te vieren dat op 8 maart mijn nieuwe EP (Versplintering Op Rechts) uitkomt, én om zoveel mogelijk mensen na te laten denken over wat ze met hun stem doen, organiseren we op 9 maart in samenwerking met de Universiteit Utrecht een groot verkiezingsfestival in Tivoli/Vredenburg: U VOTE. 

Tijdens het festival speel ik natuurlijk mijn nieuwe EP, maar ik neem een hoop interessante gasten mee. Wiskundige Ionica Smeets vertelt hoe de regering eruit zou zien als we een ander kiesstelsel zouden hebben, schrijver Emma Curvers duidt de gevaarlijkste groep kiezers (50+) aan de hand van vakantiefoto’s van haar moeder, en Carmen Felix en Tofik Dibi van De Gladiool doen een (ongetwijfeld hilarische) liveblog.

Kom dus allen! Zou ik heel gezellig vinden!

Meer info vind je hierrrrrzo.

Tourdata met Sef

Goed nieuws! In april ga ik mee op tour met Sef. Hij brengt zijn nieuwe album Excusez Moi uit, waar ik nog een mopje op heb meegezongen, en we trekken gezamenlijk het land door. Ikzelf breng materiaal van mijn nieuwe EP Versplintering Op Rechts, die op 8 maart uitkomt. Ik heb er superveel zin in! Hou mijn site in de gaten, want er komen nog meer (speciale) shows aan rondom de release van mijn EP.

16 april – Paard van Troje, Den Haag

22 april – Tolhuistuin, Amsterdam