Tag: muziek

Kanye West covertje

Er zijn weinig artiesten die mij al zo lang en zo vergaand inspireren als Kanye West. Van de soulsamples op zijn debuutplaat tot de politiek geladen teksten op Yeezus: ik heb ze allemaal vol bewondering tot me genomen en bestudeerd. Geen artiest die zo on point is, zo relevant, gedurfd en vernieuwend. 808s & Heartbreak is wat mij betreft een sleutelalbum: hij herintroduceert autotune en een oude drumcomputer, en bepaalt in z’n eentje de sound van een heel decennium aan hiphop. Het is een album waar ik steeds naar terugkeer.

Lees hier verder! →

Bobbie

De afgelopen maanden heb ik keihard gewerkt aan een nieuwe EP, en nu is ‘ie er… bijna! We beginnen met een nieuwe single: Bobbie. 

Ken je het verhaal van de Stepford Wives? In een slaperig Amerikaans stadje bouwen de mannen stiekem hun vrouwen om tot robot… zodat ze nooit meer zeuren en altijd zin hebben in de afwas en in seks. Bobbie is één van die vrouwen. Aan het eind van de film (kijk vooral het origineel, en niet de tenenkrommend slechte remake met Nicole Kidman…) komt ze achter het geheim van de mannen van Stepford, maar dan is het al te laat: ze wordt zelf omgebouwd tot robot.

Mijn single gaat over Bobbie. Na een hele poos afwassen realiseert ze zich dat ze een robot in gevangenschap is, en wil ze weer ontsnappen. Ze laadt haar batterij op, zet haar gps aan, en gaat er vandoor. Het is een nummer over het patriarchaat, met synths, gitaren en trommels, en ook nog een millennial whoop. Wat wil je nog meer?

De single en clip zijn een voorproefje van de nieuwe EP, die op 14 oktober uitkomt. Hatsa! Allemaal dingen dus. Kijk hier alvast de clip!

Zaandam

toepsblog-11

Gisteren speelde ik op Hembrug Happening, een relaxt festivalletje aan het water in de Zaanstreek. Het zonnetje scheen, er renden schattige kindertjes rond, en lieve Toeps was er ook en schoot een paar foto’s. De zonnebril kreeg ik van Polette, waarvoor dank!

Lees hier verder! →

Hallo, drempel

Ik wilde al heel lang een blogje schrijven over de rare mentale drempel waar ik vaak tegenaan loop, maar het kwam er steeds niet van. Tot ik vorige week weer keihard mijn hoofd stootte (kan dat: je hoofd stoten tegen een drempel? Nou ja, nevermind de metafoor…), en dacht: now’s the time. Dus bij dezen.

 

Luie reet galore

Wanneer ik iets maak – wat het ook is – wil ik graag dat het perfect is. Voor minder doe ik het niet. Ik geloof dat ze dat perfectionisme noemen. Gek genoeg leidt dat perfectionisme in mijn geval tot een soort irritante luiheid. Perfectie is namelijk onmogelijk, daar ben ik me van bewust, en als het toch niet perfect gaat zijn, dan maakt het allemaal ook niet zoveel uit. Een vreemde paradox.

Vaak leun ik daarom op vroegere successen. Werd liedje X het meest gestreamd op Spotify? Prima, ik schud zo een paar soortgelijke tranentrekkers uit mijn mouw. Deed mijn artikel over onderwijs het goed op Blendle? Dikke kans dat de redactie vraagt om meer onderwijsartikelen, en ik zeg geen nee: het werkt immers.

En langzaam maar zeker sluipt er dan ergernis in mijn werk. Het is allemaal prima en degelijk, maar een stemmetje fluistert dat het beter kan. Dat stemmetje fluistert alleen nooit hard genoeg.

Lees hier verder! →

Jezelf subsidie geven? Veel succes!

De verkiezingscampagnes zijn weer begonnen hoor. En hoe. De ene onzinnige ophefkamervraag na de andere. Om er maar eentje uit te lichten: Arjo Klingens, de manager van De Staat, zou “zichzelf” een miljoen subsidie hebben uitgekeerd.

Schermafbeelding 2016-08-07 om 18.05.50

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Of De Staat wel of geen “rockband” is in de ogen van Martin Bosma, dat boeit me niet echt. Maar dat hij zomaar aanneemt dat Arjo Klingens een subsidie aan zichzelf zou hebben uitgekeerd, daarvan gaan mijn haren overeind staan.

Lees hier verder! →

Subsidies voor popmuzikanten

Dit artikel verscheen op 3 augustus op de website van Vrij Nederland.

Gisteren ontstond er enige ophef toen bekend werd dat het Fonds voor de Podiumkunsten een vierjarige subsidie van ruim een miljoen toegekend heeft aan De Staat, één van Nederlands succesvolste bands. Belachelijk, zo klonk het direct op twitter en facebook. Waarom heeft een succesvolle band in godsnaam zoveel staatssteun nodig? Willen ze op vakantie naar de Malediven ofzo? En dan nog: daar verdienen ze toch meer dan genoeg geld voor?

Meteen laaide ook de aloude discussie op over de samenhang tussen subsidies en kwaliteit van kunst. Een flink aantal mensen is en blijft van mening dat kunst zelfbedruipend moet zijn: als het geen geld oplevert, dan zal het wel niet goed genoeg zijn. Die discussie wil ik hier niet voeren, daar is een andere plaats en tijd voor. Waar ik het hier over wil hebben is dat veel mensen vallen over het feit dat een popartiest subsidie krijgt. Gek genoeg lijkt men er inmiddels een beetje aan gewend dat orkesten en theatergezelschappen niet kunnen bestaan zonder subsidiekraan, maar popmuzikanten worden gezien als commerciële ondernemers, die prima hun eigen broek op kunnen houden. Sterker nog: woonde Prince niet op een enorm landgoed?

Lees hier verder! →

Subsidiehaat voor dummies

Gisteren ontstond enorrrrme ophef over de subsidie die De Staat van het FPK krijgt. Over waarom ik vind dat popmuzikanten ook subsidies nodig hebben schreef ik al een stukje voor Vrij Nederland, maar wat me opviel was dat alle stokoude non-argumenten over waarom kunstenaars geen subsidie moeten krijgen weer uit de kast werden gehaald. Dat is iedere keer weer lachen, en dus zet ik ze hier even voor je op een rijtje. Gaan we!

 

1: Rembrandt kreeg ook geen subsidie!

 

Schermafbeelding 2016-08-03 om 19.57.46

 

Dit is een ware klassieker. Beroemde kunstenaars uit Het Verleden kregen ook geen subsidie, dus hebben kunstenaars nu het ook niet nodig. Waar te beginnen? Mozart kreeg geen subsidie, en stierf in relatieve armoede. Hoe geniaal hij ook was. Componisten als Haydn en renaissancekunstenaars als Michelangelo waren gewoon in dienst van een hof. Ambtenaren, dus. Ga je al. Een ander dingetje? Economische structuren toen en nu zijn, zeg maar, nogal verschillend.

Lees hier verder! →

Weemoedmuziek #3: dEUS

‘We spreken af dat we bij iedere gang minstens één moeilijke vraag stellen, oké?’

‘Oké!’

‘Ik begin, wacht…’

Het meisje dat ons bedient blijft staan.

‘Mag ik iets vragen? Wat is dit paarse spul?’

Hij wijst naar een plukje paarse sliertjes dat op één van de amuselepels ligt. Het meisje buigt om beter te kunnen kijken.

‘Beetsprouts’, zegt ze. ‘Willen jullie bij iedere gang bijpassende wijn?’

Hij kijkt me aan. Ik knik. ‘Lijkt me prima.’ Hoe meer wijn, hoe langer het duurt voor hij op kan staan om zijn jas aan trekken.

Lees hier verder! →

Weemoedmuziek #2: David Bowie

2009.

Paarse Toyota Starlet uit 1996. Ik rij naar een optreden. Gisteren zaten we op de bank en keken we naar de bbc. ‘Van wie is dat nummer’, vroeg ik. Hij moest heel hard lachen. ‘Dat weet je niet?’

Nee, dat wist ik niet.

‘Jezus, soms ben je opeens zo jong.’

Nee hoor, dat is niet opeens. Ik was altijd al tweeëntwintig jaar jonger. Ik bleef hem aankijken.

‘David Bowie’, zei hij uiteindelijk. Hij had gelijk: ik was jong, had dit moeten weten.

Lees hier verder! →

Weemoedmuziek #1: Eels

Het zijn de geluidjes die MSN maakt die me alert houden. Ik leef van bliepje naar bliepje, dag en nacht. Elk bliepje betekent een golf adrenaline die door mijn buik trekt en mijn ledematen doet tintelen. Grofweg zijn er drie soorten drugs: iemand komt online, ik heb mail, of – beter nog – iemand zegt iets tegen me. Het probleem met die laatste drug is dat het meestal een random klasgenoot is die begint te chatten, dus het grootste deel van de tijd reageert mijn lichaam op een loze belofte, en druip ik met een zucht weer af. Ik begin te wennen aan de teleurstelling.

Lees hier verder! →