Tag: muziek
Gisteren zag ik een stukje uit een gesprek tussen Kim Gordon (bassist/zangeres van Sonic Youth) en Carrie Brownstein (gitarist/zangeres van Sleater-Kinney).
KG: ‘Ik vind het moeilijk om mezelf muzikant te noemen.’
CB: ‘Ik ook! Dat maakt het zo officieel. Oefen je wel eens op je instrument?’
KG: ‘Neuh. Ja, ik repeteer met de band. Maar ik heb nog nooit thuis geoefend.’
Alhoewel het verder best een suffig gesprek was, bleef dit hangen. Ik vind het ook moeilijk om mezelf muzikant te noemen. Dat is best raar: ik maak muziek sinds het moment dat ik kon zitten en met mijn vuisten op pianotoetsen kon rammen, en ik verdien er inmiddels alweer een tijdje mijn brood mee. Toch voel ik nog altijd een reserve wanneer iemand vraagt wat ik voor de kost doe. ‘Van alles’, zeg ik dan.
Ik leerde Tom Kestens (ooit Das Pop, nu gewoon Tom Kestens) kennen in Brussel tijdens een conferentie over Europese auteursrechtwetgeving. Ja, echt. Hij liet me een van zijn liedjes horen (Altijd Overal), en ik moest na een halve minuut al huilen. Heel genant, maar ook wel bijzonder. Een maand later besloten we de studio in te duiken, en maakten we Zal Ik Dan.
Een bijzonder liedje, (Mart Smeets zou zich afvragen of hij het mocht zeggen en het dan toch zeggen) over vriendschap en liefde op afstand. Over het moment dat je iemand leert kennen die er eigenlijk altijd al was, en je besluit de sprong in het diepe te wagen. Ik ben echt trots op dit nummer, en ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden.
Luister ‘m op SPOTIFY – ITUNES – GOOGLE PLAY
…of gewoon hier.
Zaterdag speelde ik in mijn hometown, Overasselt. Sterker nog: ik speelde in de bieb waar ik vroeger elke week een stapel boeken ging halen. Ik kende driekwart van het publiek en het was lekker druk. Bart Nijs maakte de foto’s.
We waren aan het nadenken over een clip voor mijn nieuwe single, die gaat over de lente, de zon die terugkomt, het licht dat alles verwarmt. ‘Zou Bianca niet iets kunnen maken in Tokio?’, was het idee. Japan in de lente: dat zou perfect zijn. ‘Tuurlijk wil ik een clip voor je maken’, zei Bianca, die in Tokio woont en werkt. ‘Op één voorwaarde: dat jij er ook in verschijnt.’
Opeens was ik aan het kijken naar vliegtickets naar de andere kant van de wereld. Kon dat zomaar? Man en kind een week niet zien, halsoverkop een enorme reis maken? ‘Doe het’, zei Bram. ‘Wij redden ons wel. Japan is fantastisch. Ga erheen.’ Anderhalve week geleden deed ik dus iets heel geks: ik boekte een vlucht. Zes dagen Tokio.
Hit me baby… (one more time) vond ik vooral een bloedirritant deuntje waar mijn nichtje altijd dansjes op maakte. Ja, en later was het een soort running gag dat mijn huisgenoot Britneys stemmetje naadloos kon imiteren. Supergrappig als je ‘s nachts stoned eieren staat te bakken in de keuken. Maar fan van Britney? Mwah, niet echt. Toxic was wel een lekker nummer, maar daar hield het mee op.
Ironisch genoeg werd ik pas fan toen Britney Spears een enorme crash maakte qua imago. Vriendinnen stuurden me lachend plaatjes van het hoofd-kaalscheer-incident, omdat ik – oh ironie – een paar maanden eerder mijn haar ook had gemillimeterd in een opwelling. Het intrigeerde me hoe de media op haar doken, als gevallen tienerster. En toen kwam ze met die comebackplaat: Blackout. Ik zette ‘m aan, ik weet al niet eens meer waarom. It’s Britney, bitch. Ik was verkocht.
De eerste show van mijn tourtje met Sef en Falco Benz was AWESOME. Een uitverkocht Rotown, iedereen aan het dansen en meezingen, en natuurlijk deden we samen nog even Alles Went. Er zijn nog kaartjes voor Den Haag en Amsterdam!
(foto’s door Sylvester Lobé)
Mijn liefde voor M.I.A. gaat terug tot 2004, toen ik als vers zeventienjarig studentje keurig elke donderdagavond naar Pop-O-Matic in de oude Tivoli ging om urenlang te dansen en pas naar huis te gaan als het licht aanging, om een uur of vier. Ik kan een playlistje samenstellen van de klassiekers die Paul Nederveen (aka DJ St. Paul) destijds elke week draaide, en ergens in dat lijstje staat Paper Planes van M.I.A. Elke week dezelfde gebaren op de dansvloer. “All I wanna do is *pow pow pow pow* and a *ka-ching* and take your money.”
Om te vieren dat op 8 maart mijn nieuwe EP (Versplintering Op Rechts) uitkomt, én om zoveel mogelijk mensen na te laten denken over wat ze met hun stem doen, organiseren we op 9 maart in samenwerking met de Universiteit Utrecht een groot verkiezingsfestival in Tivoli/Vredenburg: U VOTE.
Tijdens het festival speel ik natuurlijk mijn nieuwe EP, maar ik neem een hoop interessante gasten mee. Wiskundige Ionica Smeets vertelt hoe de regering eruit zou zien als we een ander kiesstelsel zouden hebben, schrijver Emma Curvers duidt de gevaarlijkste groep kiezers (50+) aan de hand van vakantiefoto’s van haar moeder, en Carmen Felix en Tofik Dibi van De Gladiool doen een (ongetwijfeld hilarische) liveblog.
Kom dus allen! Zou ik heel gezellig vinden!
Goed nieuws! In april ga ik mee op tour met Sef. Hij brengt zijn nieuwe album Excusez Moi uit, waar ik nog een mopje op heb meegezongen, en we trekken gezamenlijk het land door. Ikzelf breng materiaal van mijn nieuwe EP Versplintering Op Rechts, die op 8 maart uitkomt. Ik heb er superveel zin in! Hou mijn site in de gaten, want er komen nog meer (speciale) shows aan rondom de release van mijn EP.
16 april – Paard van Troje, Den Haag
22 april – Tolhuistuin, Amsterdam
Noorderslag zit erop, maar we knallen meteen door! Voordat ik weer groots ga uitpakken, ga ik een aantal shows doen in een bijzondere duo-setting, met Bram. We zullen oud en nieuw materiaal brengen, vermengd met live beats, synths, gedichten, en nog veel meer. Komt allen!
30 jan – Bar Bukowski, Amsterdam (solo)
17 feb – Asteriks, Leeuwarden (met Sväva)
19 feb – Luxor Live, Arnhem (met Sväva)
24 feb – Naturalis, Leiden
En alvast voor de mensen in die Heimat: op 13 mei staan we in Overasselt! 
<3
Voor meer informatie: check hier!
(foto: Andreas Terlaak voor NRC Handelsblad)
