Tag: muziek
Vorige maand speelden Bram en ik een Kytopia Sessie. In de oude Tivoli deden we zes nummers in uitgeklede versie: ik op synthesizers (hallo, Juno!), Bram op samples en Moog Sub Phatty. Ik ben stiekem best trots op het resultaat, dat prachtig werd vastgelegd door Staplab en 3voor12/Utrecht. Bekijk het resultaat hier!
Twee video’s die ik jullie niet wil onthouden! De clip van 15% (gemaakt door Roy Verhaag, featuring de outfits van Bas Kosters), en de eerste in een reeks van nummers die we live opnamen tijdens een Kytopia Sessie, met 3voor12 en Staplab: Man Met Een Agenda. Featuring babybuik en Bram op synths!
Een album uitbrengen is eigenlijk best veel werk. Dat wil zeggen, als je het goed wil doen, met een label en een boeker en een tourproductie enzo. Daar kwam ik de afgelopen weken achter. Waarom dan, vraag je je af: het album is toch al lang klaar? Ja klopt, maar stiekem moeten er nog een hoop andere dingen gebeuren. Kleine samenvatting.
Dingen Die Je Doet Voor Een Albumrelease
1. Interviews – best veel interviews ook. Supertof dat ik zoveel media-aandacht krijg (dankjewel, platenlabel)! Ik heb in de afgelopen twee weken… even tellen… 14 journalisten gesproken. Daarnaast heb ik vier fotoshoots gedaan, 4 inbel-vraaggesprekjes op de radio, 2 radio-interviews in de studio, en 1 tv-optreden bij DWDD.
2. Repeteren – anders klinken de shows zo ontiegelijk chaotisch straks. En we willen natuurlijk klinken als de beste band ter wereld, dus repeteren we een paar keer per week de billen uit onze broek.
3. Vragen beantwoorden – je verwacht deze niet, maar ik denk dat ik een paar uur per dag kwijt ben met het beantwoorden van vragen van mensen die keihard aan het werk zijn om alles te organiseren. ‘Kun je het artwork even controleren?’ ‘Met hoeveel mensen kom je eten bij die en die show?’ ‘Wanneer kom je je outfits doorpassen?’ Etc., etc.
Er zijn inmiddels meer popdiva’s dan wereldleiders (hoi Beyonce, Rihanna en Adele), toch blijft het een soort van gek om als vrouw rond te lopen in de popmuziek. Niet dat ik dat zelf zo raar vind – ik voel me er prima thuis – maar er lijken nog steeds mensen te zijn die het niet zo vanzelfsprekend vinden dat je als vrouw een podium betreedt.
Wacht, daar gaat ze weer hoor, met haar feminisme enzo.
Ja klopt, maar wacht. Dit wordt ook gewoon een grappig verhaal.
Vrouw zijn in de muziekbizzz kent vele facetten. Grappige, treurige en ronduit schandalige. En fijne, ook. Mannen zijn doorgaans geneigd om snel in te grijpen wanneer je zelf met een zware versterker loopt te sleuren. Prima! Mij hoor je niet klagen. (NB: ik ben enorm lui en ik haat sjouwen)
De eerste keer dat ik er echt iets van merkte, was toen ik met mijn band Mr. Blue Sky de Roos van Nijmegen won (=belangrijke lokale bandjeswedstrijd). De dag na onze overwinning verschenen de eerste boze reacties op de Internetfora. “Ze hebben alleen maar gewonnen omdat ze tieten hebben!!1!” Ik ging zelfs even twijfelen: zou het zo zijn? Zou de jury daadwerkelijk niet verder hebben gekeken dan onze voorgevels? Ja echt – ik was nog jong.
Je doet er pas toe als je youtubehaters hebt. Wat dat betreft: I struck gold today, want er heeft zich een wel heel fanatieke en breedsprakige hater gemeld. Omdat ik mijn haters koester ben ik natuurlijk niet te beroerd om te antwoorden op zijn (is het een hij? op de één of andere manier heb ik het vermoeden van wel) oprechte vragen. Here we go.
Om even bij het begin te beginnen: mijn hater (van hieraf noem ik hem BW) gaat er vanuit dat ik mijn vrouwelijkheid heb gebruikt om mensen voor mijn karretje te spannen. Ik wou dat dat kon. Helaas heb ik keiharde euro’s moeten neerleggen om een studio en een producer in te huren om mijn vocals op te nemen – want inderdaad: dat doe ik niet zelf. Goed gezien. Maar ik vrees toch echt dat mijn tieten minder goodwill opleveren dan BW doet vermoeden.
…en prompt was iedereen boos. Twitter ontplofte. Ophef, alles. Want dat kan natuurlijk niet hè, dat New Wave de Popprijs wint. Dat had Kensington moeten zijn, of Dotan, of desnoods Golden Earring; dat had heel twitterend Nederland al weken van te voren besloten. Er schijnt een soort niet-bestaande wachtlijst te bestaan voor acts die de Popprijs nog moeten gaan winnen, en iedereen was het erover eens dat New Wave nog lang niet bovenaan die lijst stond. Sterker nog: New Wave stond helemaal niet op die lijst. Schande! Ik zette de argumenten van Boos Twitter even op een rijtje.
1. Wie de fuck is New Wave?
Eerste grote vraag na de bekendmaking was natuurlijk: wie de fuck zijn deze jongetjes? Want als ik, als blanke veertiger, ze niet ken, dan kàn het natuurlijk geen goede muziek zijn.
De eerste “echte” single van m’n nieuwe album is vandaag naar de radio gestuurd! M/V gaat over hoe oneerlijk het is dat we met z’n allen vastzitten in een lichaam met een piemel of tieten, en dat we nooit eens kunnen ruilen. De bijbehorende nineties-clip is gemaakt door Basnetron.
Vind je ‘t een fijn nummer? Wil je me helpen? Spread the music!
Yes! Eindelijk mag het gezegd! Wat? Nou dit:
Ik heb eindelijk een boeker gevonden!
Al tijden was ik op zoek naar een goede boeker. Iemand die voor mij regelt dat ik in toffe zalen kan spelen, dat er een tour geboekt wordt, dat de juiste spullen aanwezig zijn, en dat ik op tour niet elke avond babi pangang voorgeschoteld krijg. Een boeker dus. Nou zijn die er best een aantal in Nederland, maar ik vond de juiste maar niet. De één deed geen Nederlandstalige muziek, de ander was enthousiast maar had het te druk met Grote Internationale Namen… afijn: het afgelopen halfjaar heb ik een hoop gesprekken gevoerd, maar er kwam niks uit.
Zo. Anderhalf jaar touren met Chin. Ind. Spec. Rest. zijn voorbij. Nu een half jaartje radiostilte, en dan een nieuw album, en een nieuwe tour (maar daarover later meer). Tijd om de grappigste en bizarste dialogen die ik de afgelopen jaren voerde met geluidsmannen (ik wil hier heel geëmancipeerd “geluidsvrouwen” aan toe willen voegen, maar jammer genoeg ben ik precies NUL vrouwen achter de knoppentafels tegengekomen) op te tekenen. Speciaal voor jullie!
Geluidsman: “Met z’n hoevelen zijn jullie? Zes?”
Ik: “Nee, met z’n drieën.”
Geluidsman: “Huh? Maar er staan zes instrumenten op jullie rider?”
Nu ik bezig ben met het schrijven van mijn derde album, valt me opeens op dat ik tijdens schrijfprocessen steeds door dezelfde fases heen ga. Nou leek het me therapeutisch gezien wel interessant om eens te proberen om deze fases inzichtelijk te maken voor iedereen die nog nooit een album heeft geschreven (dat is een vrij groot percentage van de mensheid, volgens mij – singer-songwriters niet meegerekend). Bij dezen presenteer ik u: Het Schrijven Van Een Popalbum In 7 Stadia.
