Mijn liefde voor M.I.A. gaat terug tot 2004, toen ik als vers zeventienjarig studentje keurig elke donderdagavond naar Pop-O-Matic in de oude Tivoli ging om urenlang te dansen en pas naar huis te gaan als het licht aanging, om een uur of vier. Ik kan een playlistje samenstellen van de klassiekers die Paul Nederveen (aka DJ St. Paul) destijds elke week draaide, en ergens in dat lijstje staat Paper Planes van M.I.A. Elke week dezelfde gebaren op de dansvloer. “All I wanna do is *pow pow pow pow* and a *ka-ching* and take your money.”

Ik bleef haar volgen. De rauwe beats, geëngageerde lyrics, en vooral haar stem. Dat lijzige net-niet-zingen waardoor ze zichzelf ergens tussen zangeres en rapper in manoeuvreert. Het past haar perfect.

En dan is er nog haar stijl. Ik leerde van M.I.A. dat lelijkheid mooi wordt, als je er maar heel veel van gebruikt. Kleurtjes! Wordart! Weinig pixels! Veel pixels! Goddammit wat hou ik van haar hysterische beeldentaal. En ondanks dat haar artwork een hoog Windows-95-gehalte heeft, straalt het altijd een bepaalde klasse en kwaliteit uit. Ik vermoed dat dat te maken heeft met de samenwerkingen die ze aangaat, onder andere met schilder Maya Hayuk (van de enorme kleurrijke murals) en ontwerper Cassette Playa.

Tot slot: M.I.A. is een voorbeeld van een vrouw die ouder wordt in de muziekbiz zonder aan relevantie in te boeten. Sinds ik zelf dertig ben, ben ik daar (bewust of onbewust) steeds meer naar op zoek. De muziekbiz is een wereld waarin jonger vaak beter lijkt. Je moet snel scoren, anders sta je niet meer in de aandacht. Binnen een paar maanden is iedereen je weer vergeten. Ouder worden bestond vaak uit eindeloos touren met oude hits, om maar geld in het laatje te blijven brengen. Voor mijn gevoel is er pas het laatste decennium volop ruimte voor artiesten “op leeftijd” (lees: alles boven de 35) om met nieuw en afwijkend materiaal te komen en op waarde geschat te worden. Dat doet me deugd. M.I.A. is inmiddels de veertig gepasseerd, en nog zo fresh als een hoentje. Dat inspireert me om verder te gaan waar ik gebleven was, terwijl ik lange tijd heb gedacht dat ik niet meer moest proberen om popartiest te zijn once ik de dertig voorbij was.

***In de serie Frontvrouw belicht ik vrouwelijke artiesten die me inspireren. Lees hier andere afleveringen.***