Categorie: Tekst
Ik schreef voor Vrij Nederland een essay over Temptation Island, The Circle (van Dave Eggers) en onze hang naar een transparante samenleving.
“Deze zomer keek ik iedere week met veel plezier naar Temptation Island. Sinds de terugkeer van het programma op de beeldbuis in 2016 groeit het aantal kijkcijfers gestaag, dusdanig dat er inmiddels speciale napraat-talkshows en spin-offs worden uitgezonden. In het programma gaan vier koppels gescheiden van elkaar op vakantie naar een luxe villa in een zonnig oord. Behalve hun medekandidaten verblijven daar ook de zogenaamde ‘verleiders’: gespierde jongemannen en jonge vrouwen met flinke (al dan niet natuurlijke) rondingen, schaars gekleed en door de producent betaald om de deelnemers ertoe te bewegen om vreemd te gaan.”
Het leek me handig om alles over/met/aan/door Concept M te verzamelen op één handige website. Die werd natuurlijk gebouwd door the immer magnificent Toeps (ze kan jouw website ook maken!). Hier verzamel ik recensies, staat materiaal voor leesclubs, komen binnenkort lespakketten voor middelbare scholen, en ga – zo – maar – door.
De afgelopen weken krijg ik steeds vaker berichtjes van lezers die Concept M willen bespreken met hun leesclub. Dat vind ik te gek! Ik heb het boek geschreven vanuit de wens een ruimte te creëren waar vrijuit gedacht en gediscussieerd kan worden over grote maatschappelijke vragen, en waar kun je beter discussiëren dan in een groep? Precies!
Speciaal voor alle leesclubs heb ik een aantal vragen geformuleerd die je kunt gebruiken tijdens de bespreking. Ik heb ze in afbeeldingen gezet, zodat je ze eventueel kunt gebruiken in een powerpoint of in een filmpje. Doe ermee wat je wil!
En als je vragen hebt over mijn boek, dan mag je natuurlijk ook altijd even mailen.
Heel veel plezier!
Concept M is nu ook te beluisteren via Spotify!
Omdat ik niet de hele dag wil spammen maar ik wel ontzettend geniet van jullie reacties, maak ik eens per dag een overzichtscollage. 
HIJ IS ER.
CONCEPT M.
TE KOOP BIJ JE LOKALE BOEKWINKEL (of bol).
Ik ben nog nooit zo nerveus geweest terwijl ik op reacties wachtte. Niet toen ik mijn eerste album uitbracht, niet toen ik mijn scriptie inleverde, niet toen ik singles naar de radio bracht. Toen ik vorige week het eerste exemplaar in mijn handen hield, sloeg de schrik me om het hart. Langzaam veranderde dat gevoel. Inmiddels wordt mijn achtbaankarretje naar boven getrokken en kan ik met Bill Hicks spreken:
it’s just a ride.
Ik kan me het aloude moment in groep drie nog goed herinneren, ons werd om beurten gevraagd wat we wilden worden. “Dirigent”, zei ik (want dat was mama), “of ballerina” (want ik zat op ballet) “of schrijver. Maar vooral schrijver eigenlijk.”
Vanaf het moment dat ik leerde lezen wilde ik schrijven. Werelden creëren. Mijn eerste boek schreef ik in groep vier, en besloeg vier basisschoolschriften. Het ging over een moeder en dochter grizzlybeer, en hun omzwervingen in het ruige bos. Ik zorgde elke dag op school dat ik mijn werk binnen een uur af had, zodat ik de rest van de ochtend kon schrijven. Ik was er bezeten van.
De komende tijd stel ik een aantal personages uit CONCEPT M aan je voor. Of liever gezegd: dat doen ze zelf. Vandaag aan het woord: Julien Stork. Minister-president, bourgondiër, sjoemelaar.
Elke keer dat ik de mannen van Voetbal Inside een grap ten koste van een minderheid hoor maken denk ik hoofdschuddend terug aan die ene keer in mijn leven dat ik een vaste baan had, met een vaste groep collega’s. In de kantine hoorde ik bij het groepje “coole jonge werknemers”, dat het hoofd boven het coole water hield door om het hardst grappen te maken over minder hippe collega’s. Elke vorm van vernieuwing, elke vorm van anders zijn werd keihard uitgelachen. Iets ondersteunen of aanmoedigen toont je namelijk gevoelig, en cynisme is een makkelijk pantser. Zo ook toen een oudere collega op een dag in de kantine verscheen in een bloemetjesjurk en op hoge hakken, een collega die we tot dan toe “gewoon” Jan hadden genoemd. God, wat hebben we gelachen toen ze vertelde voortaan aangesproken te willen worden met Jeanette. We kwamen niet meer bij.
Johan Derksen zegt precies te verwoorden en verbeelden wat zich door heel Nederland in kantines afspeelt, en gezien mijn eigen ervaringen vermoed ik dat hij daar aardig in slaagt. Uitlachen wat “anders” is, is al sinds mensenheugenis de makkelijkste manier om jezelf te harnassen in sociale situaties. Het vergt moed om en plein public het onbekende een kans te geven of – spannender nog – te omarmen. Dat de mannen van Voetbal Inside niet tot de categorie “moedige mensen” behoren weten we al een tijdje, dus wanneer Gijp met een stroblonde pruik ten tonele verschijnt om een paar grappen te maken over de Vlaamse presentatrice Bo Van Spilbeeck, dan ben ik niet verbaasd. Maar boos ben ik wel.
