Categorie: Tekst
Dit artikel verscheen op 12 mei 2016 op de website van Vrij Nederland.
Vanmiddag was het weer zover: alle vwo-eindexamenleerlingen maakten hun examen Nederlands. Het meest omstreden examen van allemaal. Ieder jaar regent het klachten bij het LAKS, schrijven leraren Nederlands opiniestukken over wat er niet deugt aan het examen en aan het antwoordmodel, en wat er nou eigenlijk wel of niet getoetst wordt.
De afgelopen jaren heb ik als (oud-)leraar Nederlands steevast het examen zelf gemaakt en nagekeken. Gemiddeld kwam ik uit op een 8. Niet echt hoog, nee. Moet je eens proberen te verkopen als je docent wiskunde bent. ‘Ik had een 8, dus ik had 20 procent van de berekeningen fout.’ Me dunkt dat dat je geloofwaardigheid niet echt ten goede zou komen. Toch hebben veel leraren Nederlands zich verzuchtend neergelegd bij het feit dat je voor een taalvak nou eenmaal geen tien kunt halen.
Dit artikel verscheen op 23 maart 2016 in Vrij Nederland.
Lesgeven vond ik het mooiste vak dat er is. Zes jaar lang gaf ik met veel plezier Nederlands op een gymnasium. Elke dag contact met pubers, mijn liefde voor literatuur delen: ik was er dol op en het gaf me voldoening. Toch ben ik ermee gestopt. Waarom? Het korte, eenvoudige antwoord luidt: omdat een carrière als docent niet te combineren is met een carrière als muzikant. Het lange, complexere (maar completere) antwoord: vanwege een serie onderhuidse frustraties die er langzaam maar zeker voor zorgden dat mijn werk me ging tegenstaan. Niet het lesgeven zelf: zodra ik voor de klas stond had ik het prima naar mijn zin. Het waren juist alle zaken om het lesgeven heen die me het gevoel gaven langzaam maar zeker opgeslokt te raken door mijn werk.
Dit artikel verscheen op 21 maart 2016 op de website van Vrij Nederland.
Vanochtend stond er een brief in de Volkskrant, getekend door een aantal BN’ers en een aantal ouders van kinderen met het syndroom van Down. De opstellers zijn bang dat het standaard aanbieden van de NIP-test – die test op een aantal ernstige genetische afwijkingen, waaronder Down – zorgt voor een samenleving waarin mensen met Down niet langer welkom zijn. Het worden ‘mensen die er niet hadden hoeven zijn’, zo wordt er gesteld, terwijl deze groep ‘het leven juist zoveel kleur geeft.’
Dit artikel verscheen op 1 februari 2016 op de website van Vrij Nederland.
De kogel is door de kerk: de Eerste Kamer heeft ingestemd met het afschaffen van de VAR en het invoeren van modelovereenkomsten.
In het kort: de VAR was tot dusver een papiertje dat je als zzp’er aanvroeg bij de Belastingdienst, waarmee je vervolgens een jaar lang kon bewijzen dat je zelfstandige was. Maar de politiek wil iets doen aan al die vermaledijde schijnzelfstandigen, die worden uitgebuit door PostNL en andere voormalige overheidsbedrijven. En wat doen we in Nederland als er onrecht heerst? Juist: we tuigen een enorme papieren tijger op. Zo ook nu.
Dit artikel verscheen op 25 januari 2016 op de website van Vrij Nederland.
ZZP’ers jagen de overheid op kosten,’ schrijft Yvonne Hofs dit weekend in de Volkskrant. In een lang artikel hekelt ze alle ‘jubelverhalen’ over zzp’ers en zelfstandig ondernemerschap. De onderbetaalde schijnzelfstandigen zijn eigenlijk wat men vroeger dagarbeiders noemde, en de toch al overbetaalde zelfstandige adviseurs en consultants hoeven lekker weinig belasting te betalen. En allemaal verzuimen ze bij te dragen aan het onderhoud van de dijken en ons sociale stelsel, en spelen daarmee maatschappelijk gezien vals. Want zeg nou zelf: waarom zou een zzp’er recht hebben op zwangerschapsverlof – ze heeft toch helemaal geen premies betaald?
Dit artikel verscheen op 22 januari 2016 op de website van Vrij Nederland.
Vriend en vijand zijn het erover eens: het schoolvak Nederlands moet op de schop. Al decennialang vecht het vak met een stoffig imago: Karel ende Elegast en Vondel zijn saai maar verplicht, oefenen voor het eindexamen bestaat uit het eindeloos maken van oefeningen over signaalwoorden en verbanden tussen alinea’s. Zelf stond ik zes jaar voor de klas als lerares Nederlands, en hoorde leerlingen vaak verzuchten: ‘Iederéén haalt een zeven voor Nederlands. Of je nou je best doet of niet.’ Universitair docenten verzuchten op hun beurt dat studenten zo erbarmelijk schrijven. Genoeg reden om de invulling van het vak onder de loep te nemen. En als we dan toch bezig zijn, dan wil ik nog wel een balletje opgooien.
Dit artikel verscheen op 11 januari op de website van Vrij Nederland.
gelopen vrijdag kondigde minister Bussemaker aan dat de universitaire lerarenopleidingen op de schop gaan. Nog voordat ik gelezen had welke veranderingen er op stapel staan, leek me dit reden genoeg voor champagne en taart. Immers: in het geval van de lerarenopleiding betekent verandering al snel verbetering. Nog groter werd mijn vreugde toen ik las dat de regel afgeschaft wordt dat je voor een eerstegraads bevoegdheid eerst een vakspecifieke master moet volgen, maar dat er een tweejarige master komt waarin maatwerk geboden wordt.
Vanochtend stuitte ik tijdens mijn krantenrondje op twee opvallende artikelen met VVD’ers in de hoofdrol. Als linkse wegkijk-gutmensch las ik natuurlijk eerst het dubbelinterview met Mark Rutte en Lodewijk Asscher in de Volkskrant. Het was zes uur vanochtend (dat krijg je als je zwanger bent), en ik was meteen klaarwakker. Wat was hier aan de hand? De premier en de vice-premier die elkaar drie pagina’s lang naar een hoogtepunt pijpen. Niet echt smakelijk, maar wegkijken is geen optie. Ze prijzen elkaar de hemel in. Mark biecht op dat Lodewijk hem heeft geleerd om over zijn gevoelens te praten. Lodewijk is op zijn beurt jaloers op de tomeloze energie van Mark, die er altijd maar fris en fruitig uit blijft zien. Het is dat Bram nog sliep, anders had ik heel hard “GET A ROOM” geroepen.
Pas twee dutjes later valt mijn oog op het interview met Halbe Zijlstra in de Telegraaf. Halbe prijst niemand de hemel in. Halbe wil vooral even duidelijk maken dat de VVD een beetje klaar is met al het ongevraagde vluchtelingenbezoek. Wat hem (en de VVD) betreft wordt er paal en perk gesteld aan de immigratie: niet-Europeanen komen er niet meer in. Huh? Ja, je hoort het goed. Vluchtelingen gaan ‘per kerende post’ terug. Ik weet niet hoor, Halbe, maar volgens mij doet PostNL al niet meer aan kerende post sinds de PTT-Telecompetitie gewoon de Eredivisie heet.
Anyway.
Tot nu toe is het me gelukt om me niet al te hysterisch te mengen in het vluchtelingendebat. Ik heb geen plaatjes van ronddobberende kinderlijkjes geretweet, heb de trolls genegeerd, en dacht er het mijne van. Tot gisteravond. Ik hield het niet langer vol. Niet het oliekoekdomme beleid van sommige Europese politici raakte me, ook niet de ophitsende uitspraken van Wilders c.s. (gááp, boooring), nee: een paar “bezorgde burgers” uit Oss deden me de das om.
…en prompt was iedereen boos. Twitter ontplofte. Ophef, alles. Want dat kan natuurlijk niet hè, dat New Wave de Popprijs wint. Dat had Kensington moeten zijn, of Dotan, of desnoods Golden Earring; dat had heel twitterend Nederland al weken van te voren besloten. Er schijnt een soort niet-bestaande wachtlijst te bestaan voor acts die de Popprijs nog moeten gaan winnen, en iedereen was het erover eens dat New Wave nog lang niet bovenaan die lijst stond. Sterker nog: New Wave stond helemaal niet op die lijst. Schande! Ik zette de argumenten van Boos Twitter even op een rijtje.
1. Wie de fuck is New Wave?
Eerste grote vraag na de bekendmaking was natuurlijk: wie de fuck zijn deze jongetjes? Want als ik, als blanke veertiger, ze niet ken, dan kàn het natuurlijk geen goede muziek zijn.
