Dit artikel verscheen op 23 maart 2016 in Vrij Nederland.

Lesgeven vond ik het mooiste vak dat er is. Zes jaar lang gaf ik met veel plezier Nederlands op een gymnasium. Elke dag contact met pubers, mijn liefde voor literatuur delen: ik was er dol op en het gaf me voldoening. Toch ben ik ermee gestopt. Waarom? Het korte, eenvoudige antwoord luidt: omdat een carrière als docent niet te combineren is met een carrière als muzikant. Het lange, complexere (maar completere) antwoord: vanwege een serie onderhuidse frustraties die er langzaam maar zeker voor zorgden dat mijn werk me ging tegenstaan. Niet het lesgeven zelf: zodra ik voor de klas stond had ik het prima naar mijn zin. Het waren juist alle zaken om het lesgeven heen die me het gevoel gaven langzaam maar zeker opgeslokt te raken door mijn werk.

Stoppen met lesgeven was geen makkelijk besluit. Ik had me net door drie jaar studie heen geworsteld om mijn bevoegdheid te halen – geen geringe investering. Daarbij vond ik het een heel geruststellende gedachte dat ik, naast mijn werkzaamheden als muzikant, een beroep had gevonden waarin ik me tot mijn pensioen nuttig kon maken. Toch begon het te knagen. Het laatste jaar had ik een aanstelling van elf lesuren: ik had met opzet gekozen voor een kleinere aanstelling om zo mijn werkzaamheden goed te kunnen combineren. Maar in plaats van verlichting bracht dat frustratie.

Lees (gratis) verder op de site van Vrij Nederland.