Oké, dus het zou allemaal best nog eens een hele poos kunnen gaan duren. Wat? Nou gewoon, dit. Deze situatie. We proberen er zo goed en kwaad als het gaat wat ritme in te krijgen hier, dat doen we met vallen en opstaan. De praktijk: we hebben hier allebei een fulltime baan. Bram in loondienst, dus hij wordt “gewoon” geacht een volle werkweek te draaien, en ik als zzp’er. Dat is flexibeler, maar ook ik “moet” gewoon mijn werk doen. Mijn werk is het allerleukste ter wereld, maar dingen moeten gewoon af. Daarnaast hebben we een dochter van 4, die het leukste meisje ter wereld is (duh), maar die ook gewoon structuur, onderwijs en interactie nodig heeft.
Formeel hebben we recht op noodopvang, maar omdat de school al kraakt in zijn voegen, hebben we besloten daar geen gebruik van te maken, op 1 middagje BSO na. Dat gebruiken we vooral omdat Rudi enig kind is en we merken dat haar sociale ontwikkeling achteruit holt als ze geen andere kinderen ziet. Verder is mijn moeder zo lief om elke week een dag op te passen, en verder begint na weken puzzelen en improviseren zich nu een structuur af te tekenen waar we (hopelijk) wat langer mee vooruit kunnen.
De eerste lockdown werkten we allebei ook nog elke avond, en na drie weken was ik rijp voor de crisisdienst. Juist in dit soort tijden moet ik (en eigenlijk iedereen, denk ik) echt een paar uur rust hebben voordat het bedtijd is. Daarom hebben we er nu bewust voor gekozen om oppas in te huren, zodat we allebei overdag kunnen werken. Gelukkig zijn we in de omstandigheid dat we dat kunnen en dat we twee fantastische oppassen hebben. Hashtag blessed.
Daarnaast zijn er nog een aantal andere dingen die lichtpuntjes in de dagen en weken vormen. En in alle negativiteit is het misschien goed om die ook eens te benoemen.
Zo besloot ik in oktober om, met een tweede lockdown in aantocht, een “hardhandige hobby” te nemen. Dat wil zeggen: iets waar ik, ongeacht hoe de dag er ook uitziet, de tijd voor MOET nemen. Ik koos voor een cursus Russisch. Ok, dat klinkt niet voor iedereen als hobby, maar talen leren is al van kinds af aan mijn crack, en de laatste keer dat ik er de tijd voor nam was net na de middelbare school. Ik ben eraan begonnen en het is net zo leuk als toen ik op zevenjarige leeftijd het Hoe & Wat In Het Frans-boekje uit de kast van mijn ouders trok. Alsof ik een geheime wereld betreed die zich langzaam voor me openbaart. Mijn doel is altijd geweest om Majakovski’s gedichten in het Russisch te kunnen lezen en voordragen, en ik ga niet meer stoppen tot ik dat kan. Bovendien kan ik na de lockdown misschien EINDELIJK mijn lang gekoesterde droom eens in vervulling laten gaan en in mijn Starlet naar Moskou rijden.
Daarnaast is het bijna lente, en heb ik alweer een heleboel potjes met stekjes staan. Want stekjes heb ik nooit genoeg. Het allerleukst vind ik vetplanten stekken (maar dat gaat traaaaag), maar ik heb ook een hele hoop ander wortelschietende zooi staan. Als het maar groeit, dan word ik er blij van.
Een andere lockdowntraditie (zo mag je het inmiddels wel noemen) is dat ik elke week met mijn vriendin Sarah een aflevering Star Trek kijk, terwijl we in de chat commentaar leveren. Dat is van een knusserigheid waar ik helemaal tevreden van word. Een totaal andere manier van een vriendschap onderhouden, maar wel eentje die ontzettend leuk is en die we anders nooit verzonnen hadden.
Hoe vinden jullie een nieuwe structuur? En zijn er bij jullie al nieuwe lockdowntradities ontstaan?
