Een paar dagen geleden reed ik op de A12 bij Zoetermeer toen ik een enorm billboard zag met een advertentie voor de “Week van het ongeboren leven”. Elk jaar opnieuw zie ik deze campagne, en elk jaar is het weer alsof iemand me een mes in de ribben douwt. En dat terwijl ik zelf het geluk heb gehad nooit een abortus te hoeven ondergaan. Kun je nagaan hoe het moet voelen wanneer je dat geluk niet hebt gehad.
Want zo zie ik het: geluk of pech. Ik ken veel meisjes en vrouwen die voor een abortus hebben gekozen, maar ik ken er geen die daar lichtzinnig over gedaan heeft. In vrijwel alle gevallen was de zwangerschap botte pech. Zwanger dwars door de pil of het spiraaltje heen, zwanger na ongewenste seks, zwanger omdat fatsoenlijke voorlichting ontbrak, of een gewenste zwangerschap van een zwaar gehandicapte vrucht. Dat is geen domheid of laksheid, het kan ieder van ons overkomen, mij ook. Ik heb het geluk gehad dat dat nooit is gebeurd.
Was het wel gebeurd, dan weet ik zeker dat het voor mij – net als voor andere vrouwen – een helse keuze zou zijn geweest. En toch maak je die keuze in sommige gevallen. Want met een abortus kies je niet voor de dood, je kiest voor twee levens. Enerzijds dat van jezelf, waarin voor een ongewenst kind geen plaats is, anderzijds voor het hypothetische leven in je buik, dat om allerlei redenen een ongelukkig leven zou zijn geworden. Dat is geen fijne of mooie keuze, vrouwen nemen geen abortus omdat het een leuk uitje is. Wanneer begint conservatief Nederland dat nu eens te geloven?
De SGP deed gisteren nog een flinke schep bovenop de pro-leven-campagne. In een campagnefilmpje pakken ze de slogan “Baas in eigen buik” terug van de feministen uit de jaren zestig. “Er is al een baasje in je buik: het ongeboren kindje.” Toen ik de campagne zag, overviel een golf van misselijkheid me. De SGP probeert vrouwen de autonomie van hun lichaam weer af te pakken, nadat eeuwenlang gestreden is voor zelfstandigheid. En de partij doet dat door ons onze eigen wapens afhandig te maken: de partij grijpt het feminisme en draait het om. Nee, vrouwen zijn niet de baas van hun lichaam, ze zijn slechts broedmachines die zonder zelfbeschikkingsrecht dienen te broeden en voeden.
Het doet me pijn dat dit soort opvattingen in Nederland leeft. De SGP-campagne kwam daags na de ophef over de SGP’s goedkeuring van anti-homo-verklaringen die gereformeerde ouders ondertekenen wanneer hun kind naar school gaat. Als 2020 ons iets geleerd heeft – behalve over pandemieën en Amerikaanse verkiezingen – is het toch wel dat verworven rechten breekbaar als glas zijn. Kijk naar Polen, waar abortus weer verboden wordt en homoseksualiteit weer in het wettelijke verdomhoekje wordt geduwd. Dat is Europa, eens baken van verlichting.
Daarom, als mij gevraagd wordt waarom ik die paar gristelijke biblebelt-bewoners zo serieus neem, wijs ik graag op de naïviteit van het idee dat het qua vrouwen- en homorechten in Nederland wel snor zit. Conservatieve partijen winnen wereldwijd aan steun en macht, en het terugdraaien van verworvenheden is een van de krachtigste wapens voor een beweging die ons terug richting aanrecht wil dirigeren.
Het is dus helemaal geen gekke gedachte om ook hier weer de straat op te gaan om ons uit te spreken voor onze verworvenheden. We moeten ons voorbereiden om ze te verdedigen, zodat ze ons niet uit handen worden genomen.
100% eens met je betoog!
Absouluut. En de hypocrisie van prolife irriteert me ook enorm. Die baby moet er koste wat het kost komen, maar daarna zoeken moeder en kind het zelf maar uit.