Vrouwenvoetbal. Of eigenlijk: gewoon voetbal, maar dan door vrouwen. Ik noem mezelf graag een humorloze linkse zuurfeminist, maar ik moet bekennen: ik had er nog nooit écht naar gekeken. Wat dat betreft ben ik een gemakssupporter: ik kijk naar wat er wordt uitgezonden. Tuurlijk, als er echt iets belangrijks aan de hand is dat alleen onder een betaalknop zit dan zoek ik rustig een Russisch streampje op, maar eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik dat voor vrouwenvoetbal nog nooit gedaan had. Nu ik een heel EK-toernooi tot in de diepste commentaarkrochten en met plezier gevolgd heb, vraag ik me af waarom.
Misschien is het omdat er zo weinig mensen naar kijken. Een deel van voetbalkijkplezier is toch samen met anderen in één huiskamer, kroeg of twittertijdlijn onder dezelfde hashtag richting een beeldscherm schreeuwen. Had ik vóór dit EK iets getweet over een vrouwenwedstrijd, dan had ik nul bijval of tegengas gekregen. Dodelijk saai, dus. Of was het omdat het niveau zo bedroevend laag was? Ik heb geen idee of dat zo is hoor, ik keek namelijk nooit, maar ik zag het wel eens in comments voorbij komen. Ik heb het weer eens geprobeerd, vrouwenvoetbal, maar het ziet er niet uit. Niet echt uitnodigend.
Lees verder op de site van Team Edgar
