Tag: twitter
When je partijnaam een beetje lijkt op bReeZahTaAl uit 2002.
“Okee, okee, sorry, Mark.”
Gisteren ontstond enorrrrme ophef over de subsidie die De Staat van het FPK krijgt. Over waarom ik vind dat popmuzikanten ook subsidies nodig hebben schreef ik al een stukje voor Vrij Nederland, maar wat me opviel was dat alle stokoude non-argumenten over waarom kunstenaars geen subsidie moeten krijgen weer uit de kast werden gehaald. Dat is iedere keer weer lachen, en dus zet ik ze hier even voor je op een rijtje. Gaan we!
1: Rembrandt kreeg ook geen subsidie!
Dit is een ware klassieker. Beroemde kunstenaars uit Het Verleden kregen ook geen subsidie, dus hebben kunstenaars nu het ook niet nodig. Waar te beginnen? Mozart kreeg geen subsidie, en stierf in relatieve armoede. Hoe geniaal hij ook was. Componisten als Haydn en renaissancekunstenaars als Michelangelo waren gewoon in dienst van een hof. Ambtenaren, dus. Ga je al. Een ander dingetje? Economische structuren toen en nu zijn, zeg maar, nogal verschillend.
Dit artikel verscheen op 25 juni 2016 in Viva.
Een paar weken geleden zag ik op Instagram een foto voorbijkomen van een zwangere sportjunkie. ‘Seven months pregnant,’ stond erbij, maar dat was nauwelijks te zien. Haar foetus was zorgvuldig ingesnoerd door buikspieren die strakker stonden dan scheerlijnen in de wind. Zeven maanden zwanger? Hóé dan? Ik vond de foto doodeng. Zo veel sporten kan toch niet goed zijn voor een ongeboren kind? ’s Avonds stond ik voor de spiegel. Zelf was ik ook zeven maanden zwanger, en ook al was ik na drie maanden resoluut gestopt met sporten, ik was pas zes kilo aangekomen. Op een flinke toeter na zag ik er nog precies zo uit als voor mijn zwangerschap. Toch begon ik opeens te twijfelen. Mijn heupen staken toch wel een beetje uit, en waren mijn bovenarmen niet wat dikker geworden? Pas na een paar seconden riep ik mezelf tot de orde. ‘Je bent zeven maanden zwanger, en je past nog steeds in maatje 34. Doe normaal,’ zei ik tegen mezelf, om vervolgens tot mijn schrik te concluderen dat die belachelijke bodybuilderfoto me dus toch aan het denken had gezet.
Ze waarschuwen je ervoor. Als je bij DWDD zit, check dan na afloop vooral niet de hashtag #dwdd op twitter. Want hoewel het programma dagelijks een miljoen kijkers trekt, trekt het blijkbaar ook een paar honderdduizend haters. Een heel leger van tweeps zit elke dag stipt om 19:00 klaar om werkelijk ALLES wat op DWDD voorbij komt te voorzien van een flinke laag diarree. Het is een hobby, zoals kantklossen en fierljeppen.
Gisteren werd ik halsoverkop ingevlogen om iets te vertellen over Anna Blaman, één van mijn favoriete schrijvers. Tegelijk moest ik een “belangrijke vrouw” uit de lijst van belangrijke vrouwen stemmen. Ik koos voor koningin Wilhelmina, omdat ik carrière maken door overerving nou niet heel geëmancipeerd vind. Dat ter info, je kunt het fragment hier terugkijken. Oh ja, Bénédicte Ficq zat ook aan tafel, en zei gedurfde dingen over Ayaan en plastische chirurgie. Tot zover.
Inmiddels weet je misschien dat ik haters over het algemeen vooral hilarisch vind. Ik beschouw (en lees) ze als een fenomeen ter lering, maar vooral ter vermaak. Dus in de taxi terug naar huis (ja serieus, een taxi. heel decadent en heel erg) check ik lekker tóch de hashtag. En wat blijkt? De #dwdd-haters zijn makkelijk op te delen in een aantal overzichtelijke categorieën. Superhandig! Komt ‘ie.
In 2002 – ik was 15 – mocht ik naar een literair festival. Daar stond ik in de rij bij de signeertafel, met drie romans van Leon de Winter. Toen ik aan de beurt was, nam hij mijn stapeltje aan en keek. Hij hield mijn Grote Lijstersuitave van La place de la Bastille even voor zich en gaf ‘m aan me terug. ‘Dat is een slecht boek, dat signeer ik niet.’ Ik was onder de indruk: deze Grote Schrijver bezat enige vorm van zelfreflectie.
Wat er in de tussenliggende veertien jaar precies is gebeurd weet ik niet, maar van die zelfreflectie is nu in ieder geval geen sprake meer. Of, misschien was De Winter in 2002 ook al een paranoïde aluhoedje, maar toen was er nog geen twitter, dus hield hij zijn onzintirades lekker binnenskamers. Kan ook natuurlijk.
Anyways: om u ervan te vergewissen dat ook Groot Schrijvers compleet de weg kwijt kunnen raken, hier een bloemlezing uit de kleurrijke tijdlijn van Leon de Winter. Triggerwarning!
Er zijn mensen die zeggen dat feminisme “af” is. Of dat je jezelf alleen feminist mag noemen als je elke dag iets roept over moslims. Of dat seksisme iets is dat zo subtiel is dat alleen overgevoelige vrouwen er last van hebben. Voor al die mensen is dit stukje, over hoe het er dagelijks op twitter aan toe gaat.
Daar moet een piemel in
Het begon gisteren allemaal met een tweet van Jan Roos, over een column van Simone van Saarloos.
Of iemand zo goed wilde zijn even zijn piemel in Simone te steken; de arme zuurpruim had het hard nodig. Ik vind dat fascinerend. Wanneer een vrouw niet SUPERMANISCHVROLIJK is, of gewoon even langer dan vijf seconde nadenkt voor ze iets zegt, dan is ze volgens sommige mantypes DIEPONGELUKKIG en ZUUR. De enige remedie? Een piemel in haar vagijntje. Niet dat het leuk is om zo’n zuurpruim te neuken: integendeel. De mannen die zich opofferen worden als weldoeners onthaald. Zo ook in dit geval.
…en prompt was iedereen boos. Twitter ontplofte. Ophef, alles. Want dat kan natuurlijk niet hè, dat New Wave de Popprijs wint. Dat had Kensington moeten zijn, of Dotan, of desnoods Golden Earring; dat had heel twitterend Nederland al weken van te voren besloten. Er schijnt een soort niet-bestaande wachtlijst te bestaan voor acts die de Popprijs nog moeten gaan winnen, en iedereen was het erover eens dat New Wave nog lang niet bovenaan die lijst stond. Sterker nog: New Wave stond helemaal niet op die lijst. Schande! Ik zette de argumenten van Boos Twitter even op een rijtje.
1. Wie de fuck is New Wave?
Eerste grote vraag na de bekendmaking was natuurlijk: wie de fuck zijn deze jongetjes? Want als ik, als blanke veertiger, ze niet ken, dan kàn het natuurlijk geen goede muziek zijn.
Dit artikel verscheen op 3 november 2015 op de site van Vrij Nederland
Seksueel misbruik is een onderwerp dat me aan het hart gaat. Sinds ik voorzichtig begon te spreken over mijn eigen ervaringen merkte ik dat vrijwel iedere vrouw iets heeft meegemaakt dat niet helemaal (of helemaal niet) gewenst was, en zich daarvoor schaamt. Bang is. Toen cabaretière Anke Laterveer vorige week bij Pauw haar verhaal deed, was ik niet eens verbaasd over de ronduit respectloze reacties die ze kreeg op twitter. Ik vatte ze samen en schreef een verweer. Vervolgens lanceerde dichter en zangeres Stella Bergsma op de hashtag #zeghet, om vrouwen (en mannen) aan te moedigen op Twitter hun verhaal te doen, hoe klein of groot ook.
Steeds weer komen nieuwe cijfers naar buiten over seksueel misbruik. Dat veel vrouwen er een keer mee te maken krijgen, en dat weinigen erover praten of aangifte doen. Elke keer is er weer discussie, met als onvermijdelijke conclusie: “Maar verkrachting is heel erg! En het is heel naar dat meisjes daar niet over durven te praten! Ze hoeven zich nergens over te schamen!” Ja, waarom is dat eigenlijk, dat vrouwen (of beter gezegd: slachtoffers) er niet over praten? Hier voor eens en voor altijd een antwoord.
