Soms gaat het gewoon even flink mis. Ik heb een heleboel ontzettend mooie projecten in de steigers staan, waar ik veel over deel. Maar twee weken geleden maakte ik een misstap bij het boulderen. Mijn voet en onderbeen bleven staan, de rest van mijn lichaam draaide weg, ik hoorde een enorme knak en knal, en ik wist meteen: mijn knie is kapot.
En dat bleek ook. 1 klein stapje, maar mijn knie is maximaal stuk: kruisband doorgescheurd, buitenste knieband gescheurd, en mijn meniscus (waarschijnlijk) dubbelgeklapt. In een seconde ging ik van fitter dan ooit naar: niks kunnen. Nu kan ik heel voorzichtig een paar stappen zetten met krukken en een brace, en wacht ik tot mijn operatie gepland kan worden. Het revalidatietraject gaat een jaar duren.
Nou wil het stomme toeval dat ik net een maand geleden uit mijn broodfonds gestapt ben, omdat er zo veel mensen langdurig ziek waren dat het geld wat ik spaarde helemaal opgegeten was en het fonds leegliep. Dan kan ik beter voor mezelf sparen, dacht ik. Ik wilde de komende maanden de tijd nemen om me te verdiepen in sparen, beleggen en verzekeren. Nou, karma heeft me ingehaald: mijn eerste blessure ooit is meteen de volle bingokaart.
Gelukkig verkeren Bram en ik in de bevoorrechte positie dat we meer dan genoeg verdienen en genoeg afgelost en gespaard hebben om een jaar revalidatie te kunnen dekken. En er zijn meer zaken waarmee ik geluk heb, bij een ongeluk. Ons huis, dat al rolstoeltoegankelijk was, een lift heeft, en op afstand bedienbare deuren (met dank aan de oudere bewoners!). Ik heb een ontzettend fijne partner en familie, die voor me zorgen. Het komend jaar zou ik sowieso voor een groot deel werken aan een roman en een podcast – dat kan ook vanuit bed.
Maar eerlijk? Verder is het gewoon ronduit ruk. Je beseft pas wat een werkend gewricht betekent wanneer je je been niet meer kunt buigen of strekken en elke houding pijn doet. Je beseft pas hoe verschrikkelijk ontoegankelijk onze omgeving is als je zelf opeens geen trapjes, stoepjes en smalle doorgangetjes meer kunt nemen. In één klap heb ik zó veel ontzag gekregen voor mensen die chronisch mindervalide zijn: wat een bult werk verzetten jullie!
En tegen iedereen zou ik willen zeggen: doe je mindervalide medemens een groot plezier en zet je fiets niet op de stoep, laat je kliko er niet staan, en ga zonder morren aan de kant wanneer iemand met krukken/rolstoel/rollator passeert. Je hebt geen idee hoeveel makkelijker je andermans leven daarmee maakt!
