Groundhog Day

En we zijn weer dicht. Het waren twee mooie weken. En laten we wel wezen: dit zagen we van mijlenver aankomen. Toen Hugo de Jonge aankondigde dat de mondkapjes weer af konden en de dansvloer weer open, was er niemand die niet even een wenkbrauw optrok uit pure verbazing. Was dat niet wat snel? Ja, dat was dus wat snel.

We kunnen jongeren de schuld geven, omdat ze fraudeerden met de toegangstests, QR-codes van elkaar kopieerden, beveiligers lief aankeken om toch naar binnen te mogen bij een feestje. Maar had ik iets anders gedaan op mijn zeventiende, nadat ik anderhalf jaar niet meer had kunnen losgaan op een beat? Nee, natuurlijk niet. Ik had het ook geprobeerd. En ik had ervan genoten. En waarschijnlijk had ik corona opgelopen. Nu jongeren boos aankijken kan alleen met een pondje smeltende boter op je hoofd. Het is een begrijpelijke emotie, maar te eenvoudig.

We kunnen ook boos worden op horecagelegenheden die te losjes omgaan met toegangsbewijzen en tests. Dat houdt al meer steek, want volwassen ondernemers zouden beter moeten weten. Toch: het is op dit punt in de crisis al zodanig ieder voor zich, dat ik goed kan begrijpen dat een ondernemer die op het randje van een faillissement balanceert alles doet om in dat minieme tijdvenster dat er is nog even volle omzet mee te pakken. We kunnen daar kwaad over zijn, maar ook dat is te simpel.

Waar werkelijk de schoen wringt is – zoals wel vaker, de cynicus in mij zucht diep – het zwalkende overheidsbeleid. Want natuurlijk wisten Rutte en De Jonge een paar weken geleden dat dit zou gebeuren. Ze zijn van alles, maar niet achterlijk. We hebben de deltavariant zien huishouden in India, we weten exact hoe besmettelijk ze is. Waarom dan toch de boel ineens opengooien? Ik vermoed dat ze de oplopende spanning in de samenleving haarfijn hebben aangevoeld, en dat ze – mede in het licht van de opkomende zomer – even aan het ventiel hebben willen draaien om wat spanning te lozen. De consequenties, daar maalden ze niet om.

En die consequenties zijn niet mals, zeker niet voor wie werkzaam is in de culturele sector. Evenementen werden de afgelopen weken in allerijl opgetuigd door organisaties die in de crisis de een na de andere klap te verduren kregen. Er werd weer personeel aangetrokken, artiesten geboekt, leveranciers betaald, you name it: men was vol goede moed en toonde zich flexibel en weerbaar.

Dat was echter buiten het vicieuze beleid van De Jonge gerekend. Want nu alle lichten weer op rood staan, is het maar de vraag of deze organisaties en bedrijven, die wederom gedwongen worden te verplaatsen of te cancelen, de klap ooit nog te boven komen. Het vertrouwen in een goede afloop voor de culturele sector begon al af te brokkelen, en daalt nu langzaam tot vriestemperaturen.

Als Rutte en De Jonge een klein beetje hart voor de sector zouden hebben, dan zouden ze hem niet blootstellen aan jojo-beleid. Geef ons het eerlijke verhaal. Vertel ons dat er niet meer gestuurd wordt op ziekenhuiscapaciteit, maar op besmettingsgraad. Vertel ook dat deze crisis nog lang niet voorbij is, dat er nieuwe varianten gaan komen en dat we – eerlijk is eerlijk – niet weten hoeveel impact die gaan hebben. Neem de sector mee in deze nieuwe werkelijkheid, in dit veranderende toekomstperspectief, en ga samen met ons de uitdaging aan om ons werkveld om te vormen zodat we vooruit kunnen, niet alleen twee lousy weeks, maar ook de komende jaren.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *