Hoera, de basisscholen zijn weer open! Ik moet eerlijk toegeven dat ik het na weken puzzelen, hangen en wurgen qua thuiswerken en oppassen/onderwijzen een opluchting vind dat er weer structuur in de dagen komt. Daarnaast stond mijn dochter maandagochtend letterlijk te stuiteren op het schoolplein, zo blij was ze dat ze haar juf weer zou zijn.
Maar de ruimte die ontstaat vormt direct een nieuwe uitdaging. Verschillende kampen vechten direct om de invulling ervan. Enerzijds is er werk: mijn roman 7B moet over een paar weken af zijn, en de afgelopen twee maanden heb ik door de lockdown minder kunnen doen dan ik had gehoopt. Mijn schrijvershart roept meteen: ALLES BLOCKEN, ALLEEN NOG MAAR SCHRIJVEN.
De muzikant in mij roept iets heel anders. Over niet al te lange tijd heb ik een Nogal Belangrijke Show (zonder publiek), waarover later meer, en in april komt mijn nieuwe album uit. ALLES BLOCKEN, ALLEEN NOG MAAR REPETEREN klinkt het.
Daarnaast heb ik ook nog de gezonde stem die probeert me te weerhouden van oververmoeidheid en depressie. ALLES BLOCKEN, NU VAKANTIE, roept die stem. Terecht: er is weinig ruimte geweest voor “selfcare”. Sterker nog: het zijn de simpele dingen die door werk/kind in de verdrukking komen. Douchen, bijvoorbeeld. Wanneer doe je dat? Mijn dochter zit in een fase dat ik haar met geen stok onder de douche krijg, dus haar eens per week schoon krijgen is al een heel gevecht. Mijn eigen haar wassen, dat zou ik dan tijdens werktijd moeten doen, maar daar is die tijd te kostbaar voor (dat is natuurlijk onzin, maar zo rekent mijn deadline-hoofd het me voor). ’S Avonds kan niet, want dan maak ik mijn dochter wakker, die al zo moeilijk in slaap komt, en afijn: je snapt het, ik loop al tijden rond met haar dat naar frituurpan ruikt.
En zo zijn er nog andere verwaarloosde domeinen. De was opruimen. Administratie doen. Kasten uitruimen. Sporten. Auto poetsen. Studio opruimen. You name it. Deze eerste schoolweek had in het teken moeten staan van werk inhalen én uitrusten én huishouden tegelijk, en dat gaat natuurlijk niet. Dus wat doet mijn onnavolgbare hoofd in zo’n geval? NIETS. Letterlijk: niets. Blijven hangen in Youtubefilmpjes kijken over mysterieuze moordzaken, eindeloze wikipedia-doorklik-feestjes op de bank, dat soort dingen.
Procrastineren kun je leren!
Eerlijk is eerlijk: ik heb ook nog een hoop geschreven, maar niet op het driedubbele tempo dat ik mezelf had opgelegd. En misschien is dat maar goed ook. Ik had het waarschijnlijk even nodig, dat lanterfanten. En nu hoppa, weer aan de slag.
Hoe is jullie week?
