Bram was altijd al een filmfreak (deed ook filmacademie enzo), ik niet echt, maar in 2019 zijn we aan een gezamenlijk project begonnen: we houden bij welke films we kijken en geven cijfers en opmerkingen. Ons streven is elke week minimaal 1 film te kijken, maar toen we eenmaal begonnen waren werden dat er al snel meer.
We begonnen met het leegtrekken van Netflix, toen we daar alles wel zo’n beetje gezien hadden gingen we over op het huren van films via iTunes, maar sinds kort hebben we een andere goudmijn aangeboord. We hebben bij de kringloop een dvd-speler gekocht, en Bram kan als docent films huren bij de universiteitsbieb in Leiden, waar ze echt BELACHELIJK veel films hebben, ook oude, obscure, en films uit andere werelddelen (yay, Japanse klassiekers!).
Ik heb ongelofelijk veel geleerd over film dit jaar, ik ben het medium nog meer gaan waarderen, en ik denk dat ik dit kijktempo nog wel even vast ga houden. Als ik kijk naar onze lijst en welke films we het hoogst hebben gewaardeerd, dan zitten er veel klassiekers en kunstfilms tussen, waardoor ik echt geïnspireerd ben geraakt. Om jullie niet meteen te vermoeien met nerd-talk, maak ik hieronder een lijstje met 10 films die ik Heel Erg Goed vond, uit verschillende genres en periodes. Mocht je deze donkere dagen niks te doen hebben: kijken!
(oh, en voor het gemak zal ik er even bij zetten welke op Netflix staan!)
1. Spartacus (1960, Stanley Kubrick)
Ook als je niet van verhalen over de oudheid houdt, of niks met epische jaren-zestig-films hebt, dan nog is er zo ontzettend veel te genieten aan deze film. Het bizar goede acteerwerk van hoofdrolspelers Lawrence Olivier en Peter Ustinov bijvoorbeeld. Echt om te smullen. [staat op Netflix]
2. Detroit (2017, Kathryn Bigelow)
Ok, dit is geen gezellige film. Maar de manier waarop Bigelow steeds weer in staat is om de hectiek en chaos van geweld in kleine ruimtes te laten zien is echt adembenemend. Komt bij dat het acteerwerk ongelofelijk goed is, en het verhaal belangrijk (VS, racisme, politiegeweld). Ik ben ook nogal een beetje verliefd geworden op Will Poulter, de hoofdrolspeler, toen ik na afloop interviews met hem bekeek. In de film zelf is ‘ie… nogal een monster. [staat op Netflix]
3. The Fly (1986, David Cronenberg)
Lange tijd kon ik niet goed naar Cronenbergs films kijken omdat ik ze te goor vond. Niet zozeer qua bloed en gore, maar vooral qua slijm en aliens. Maar nu ik daar overheen ben vind ik zijn films FANTASTISCH. Zoveel fantasie, zoveel scifi-talent, het is Roald Dahl voor volwassenen, en dan in filmvorm. Deze classic gaat over een man die… nee, dan verklap ik het al. Gewoon gaan kijken. [staat op Netflix]
4. Once Upon A Time In Hollywood (2019, Quentin Tarantino)
Tarantino’s beste. Deze film is subtiel, geeft een feilloos tijdsbeeld van LA in de jaren ’60, het acteerwerk van Brad Pitt en Leo DiCaprio is fenomenaal, het geweld is eens een keer functioneel, en de humor van Tarantino wordt nergens plat of overdadig. Wat een genot om te zien.
5. No Greater Love (1959, Masaki Kobayashi)
Een Japanse klassieker waar je waarschijnlijk nooit van gehoord hebt, maar wat. een. verhaal. Deze film is het eerste deel van een trilogie over hoe macht corrumpeert. Een Japanner wordt samen met zijn vrouw naar een Chinese mijnkolonie gestuurd, waar hij probeert om met respect voor de chinese werknemers de boel draaiende te houden. Newsflash: dat lukt niet. Prachtig, triest, en fantastisch gefilmd. Let vooral op hoe de horizon in elk shot geplaatst is. Als schilderijtjes.
6. The Departed (2006, Martin Scorsese)
Ja, natuurlijk keken we ook The Irishman, maar deze vond ik toch echt beter. Duisterder, betere plot, subtielere spanningsbogen, minder technisch geneuzel… Wat mij betreft gaat deze de boeken in als DE Scorsese. [staat op Netflix]
7. Two Popes (2019, Fernando Mereilles)
Qua film is er weinig spektakel, behalve dan dat je alle hoeken van de Sixtijnse Kapel te zien krijgt, maar deze film is verder om je vingers bij af te likken. Anthony Hopkins speelt paus Benedictus (Radzinger), en Jonathan Pryce speelt paus Franciscus (Bergoglio), twee katholieke zwaargewichten die het in niks met elkaar eens zijn, maar in een gesprek dat twee dagen duurt hun bezwaren opzij zetten en in intellectuele, humoristische en in-menselijke dialogen acteren dat de vonken eraf spatten. [staat op Netflix]
8. Max Havelaar (1976, Fons Rademakers)
Je kent deze film van de saaie lessen Nederlands op de middelbare, MAAR kijk ‘m nog eens een keer, nu met in het achterhoofd hoe deze film op meesterlijke wijze subtiele en minder subtiele kritiek op het koloniale stelsel in beeld brengt. Ook knap: de film duurt 3 uur, maar verveelt geen moment. Zoals in al zijn films is Rademakers meester in doseren en tempo.
9. The Square (2017, Ruben Östlund)
Zweedse film over een museumcurator die op een doodnormale week terechtkomt in een wirwar van persoonlijke en professionele schandaaltjes. Een hilarische satire op de moderne kunstwereld. Zelden zo gelachen om bizarre conceptuele kunst. In het museum liggen hoopjes zand. ‘Meneer de curator, excuses, maar een van de schoonmakers heeft een kunstwerk opgestofzuigd.’ [staat op Netflix]
10. Psycho (1960, Alfred Hitchcock)
Had ik nog niet gezien, inderdaad. Wat een klassieker. De plotopbouw, de karakterontwikkeling, de kleine aanwijzingen die het hele verhaal door gegeven worden over wie nou eigenlijk al die gruwelijke moorden heeft gepleegd… echt de proto-thriller. Kan ‘m zo nog 10 keer kijken. [staat op Netflix]