Hoe het gaat

Ik herstel van een depressie (ik hoor je denken: nog steeds? Wanneer is dat eens klaar? Bear with me). Dat gaat in een heleboel fases, waarvan je nooit precies weet wanneer je nou in welke fase zit en of je nou voor- of achteruit gaat. Het is geen meetbaar proces zoals herstellen van een gebroken been. Hoe fijn zou het zijn om een röntgenfoto te kunnen maken van je hoofd om te kijken of de breuk herstelt – maar nee.

De afgelopen weken komt langzaam maar zeker mijn normale gevoelsleven terug. Dat wil zeggen: dat denk ik. Voor mijn depressie ben ik maandenlang hypergelukkig geweest (niet manisch, wel gewoon iedere dag BLIJ). Daarna kwam de depressie, en daarna ben ik twee maanden verdoofd geweest door pillen. Nu ik begin te wennen aan mijn hogere dosering antidepressiva, merk ik dat er plotseling ruimte is voor “normale” gevoelens.

Zo sta ik iedere dag op met een kleine dosis zenuwen. Is dat omdat ik een dichtbundel schrijf? Iets dat ik verschrikkelijk mooi en leuk vind om te doen, maar ook heel spannend? Is het angst voor de terugkeer van mijn depressie? Of is het angst voor de angst? Ik kan het niet met zekerheid zeggen. Een depressie maakt dat je bang wordt voor elke vorm van gevoel, in elke kleine moodswing schuilt een levensgroot gevaar.

Ik moet, kortom, weer leren omgaan met normale gevoelens. Wanneer ik wakker word en denk: “hmm, ik heb niet zo’n zin in alle dingen die ik vandaag moet doen”, dan betekent dat niet dat ik weer depressief ben. En dus probeer ik al die gevoelens, waarvoor zo lang geen ruimte was, stuk voor stuk te bekijken, te accepteren en te plaatsen.

En ja: het zou ontzettend fijn zijn als ik daar wat professionele hulp bij zou krijgen, maar de wachtlijsten in de ggz zijn nog altijd langer dan lang. En dus doe ik het zelf, zo goed en kwaad als het gaat, dag voor dag.

ps. Er zijn mensen voor wie ggz-hulp veel dringender is dan voor mij. Voor wie het van levensbelang is dat ze niet op een wachtlijst terechtkomen. Voor hen blijf ik hierover schrijven. Het is een schande dat we in al onze welvaart niet in staat zijn om mensen te behandelen wanneer het nodig is.

Een reactie op “Hoe het gaat”

  1. Henk van Hierden schreef:

    Ik ben blij dat je weer in je normale gevoelsleven komt. Het verbetert zoveel de kwaliteit van je leven waardoor weer ruimte ontstaat voor andere dingen. En doordat je dit deelt weet dan er zijn veel vrienden die je niet kent maar die heel veel aan jou hebben.
    Dikke knuffel en veel sterkte op je gevoelsreis.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *