Tourvrees

Morgen ga ik op tour. Of eigenlijk stiekem vanavond al een beetje: vanavond draag ik in Paradiso het eerste hoofdstuk voor van 7B, de opvolger van Concept M. Dat is spannend, want ik ben pas net weer begonnen met schrijven, en ik ben heel benieuwd wat men ervan vindt.

Maar goed: morgen dus echt het begin van M De Tour, in het Paard in Den Haag. Normaal gesproken begin ik een week van tevoren al met kotsen van de zenuwen. Ik weet niet of het is omdat ik nu meer medicatie slik, maar gek genoeg ben ik niet meer dan “gezond” zenuwachtig. Dat wil zeggen: natuurlijk vind ik het spannend om nieuwe nummers te spelen, en ben ik altijd bang dat er opeens niemand komt opdagen, maar verder heb ik er eigenlijk vooral heel veel ZIN in.

En dat is best bijzonder voor mij, want ik heb altijd een haat-liefdeverhouding gehad met concerten geven. Als klein meisje speelde ik harp, en elke keer dat ik een voorspeelavond had was ik een week lang niet te genieten. Ik stond ermee op en ging ermee naar bed. Maar op het moment dat ik eenmaal zat en mijn harp vastnam, dan was alles goed.

Mijn allerfijnste herinneringen gaan over op een podium staan, energie van de zaal voelen, boven mezelf uitstijgen. Maar mijn rotste herinneringen zijn aan de momenten net voordat ik het podium op moest, en ik huilend en bibberend op de wc zat. Spelen is ook een van de weinige dingen die altijd goed gaan wanneer ik depressief ben. Ik zie nergens meer de zin of noodzaak van in, maar zodra ik het podium op stap is het *poef*, en alles gaat vanzelf.

Misschien is het omdat ik net uit een depressie kom, dan heb je alles wel zo’n beetje gehad. Misschien is het omdat ik een fijne set in elkaar heb gezet en met de fijnste bandleden en technici werk. Ik weet het niet, maar feit is dat ik de tour voor het eerst niet met vrezen tegemoet zie, maar met open armen. KOM MAAR.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *