[foto door Manon Bruininga]
Een korte update over hoe het met me gaat. Vorige week zakte ik – naar mijn idee volkomen onverwachts – weg in een depressie. Nou gaat het de afgelopen jaren ongelofelijk goed met me: ik ben stabiel, gelukkig, productief en doe alles wat ik leuk vind. Dus deze wegzakker kwam behoorlijk onverwachts.
Mensen vragen me wel eens of ik kan omschrijven hoe een depressie voelt. Dat is lastig, maar ik ga toch een poging doen. Niet omdat ik graag medelijden wil, maar omdat ik zelf merk hoe helpend het kan zijn te horen dat je niet de enige bent.
Mijn depressie is enerzijds heel lichamelijk: ik ben de hele dag nerveus alsof ik bijna het podium op moet om voor een enorm publiek een volledig nieuwe set te spelen. Ik zweet, tril, moet constant naar de wc, denk dat ik flauw ga vallen, en verlies het gevoel in mijn ledematen. Daarbij – heel onhandig – kan ik niet meer eten, waardoor ik me alleen nog maar slapper voel.
Mentaal raak ik in een eindeloze gedachtenspiraal die zich richt op dat ik niks meer zelfstandig kan, dat niks meer leuk is, en dat deze situatie nooit meer over zal gaan. “Ik kan me niet meer voorstellen dat ik schrijven of optreden ooit weer leuk ga vinden dus ik word zo iemand die op de bank zit en failliet gaat en alleen maar depressiever wordt en dan moet ik bezigheidstherapie en dan gaan ze me paperclips laten vouwen en dan kan ik dat al niet aan en dan moeten ze me met een busje komen halen elke dag en dan…” – ik maak geen grap, zo gaat het iedere seconde. Dodelijk vermoeiend.
Dat depressie iets is dat over gaat weet ik op rationeel niveau, maar het gevoel is zo allesoverheersend dat dat wel de waarheid móet spreken.
Vandaag, een week later, is de eerste dag dat ik het gevoel heb dat er weer een bodem onder mijn voeten is. Dat is al heel wat. Er zijn een paar dingen die me daarbij hebben geholpen. Ik heb meteen aan de bel getrokken bij de crisisdienst en ben daar ontzettend goed bijgestaan met medicatie en ondersteuning. Ik heb elke dag 4x bewogen of gesport. En ik heb Bram. Ik gun iedereen een Bram. Of iemand anders die met onvoorwaardelijk geduld en liefde maar met een gepaste schop onder je kont voor je zorgt, elke dag.
Goed, we zijn weer op weg, maar we zijn er nog niet. Het ijs is nog breekbaar. Daarom neem ik rust waar nodig. Tegelijkertijd blijf ik sommig werk ook juist wél doen, omdat op een podium staan voor mij de beste afleiding is, en de ervaring dat ik dat “kan” me vooruit helpt. Ik ga dus wel gewoon spelen deze en komende week. Maar ik ga dan weer niet naar de prijsuitreiking van het Beste Boek voor Jongeren morgenavond, waar ik me erg op heb verheugd maar waar ik ook doodnerveus van word. Stel dat ik heel erg verdrietig word omdat ik niet win? Of dat ik wel win en niet weet wat ik moet zeggen? Afijn…
Langzaam opkrabbelen. Dat is voor nu het devies.
Ik zag je toen ik recent Tims tent terugkeek. Je sprak hierover.
Wat %$&^ dat je je zo voelt.
Take care.
Maaike
Wauw, wat een heldin ben je! Ik vond het fijn, en verdrietig, om je zéér herkenbare verhaal te lezen. Dank daarvoor! En heel veel sterkte.
Exact zoals het voelt, knap dat je
dit zo kan verwoorden. Ik ben inmiddels alweer 6 maanden opwaarts. Hoop voor jou ook weer snel Aafke, sterkte met je herstel. En een knuffel voor Bram 😉
Heellllll herkenbaar! Vooral dat voor je gevoel totaal onverwachte overheersende overspoeling van gedachtes elke seconde! Enorme mist.
Na een week weer wat grond onder je voeten vinden vind ik mooi en fijn voor je ook al is het uiteraard maar het begin! Ben zeer benieuwd hoe je dat bij je zelf voor elkaar hebt gekregen?? Medicatie die zo snel helpt ?
Succes en gaaf dat je het deelt!
Hey Aafke,
Ik weet precies wat je door maakt en ik kan je vertellen; het gaat over. Ik weet ook dat DAT hetgeen is wat je niet kan geloven als je er midden in zit, alles behalve dat, en het is zo ongelooflijk eng en alles innemend. Deze periodes komen geregeld terug in mijn leven. Ik heb gelukkig wel uiteindelijk kunnen achterhalen wat het precies triggered, zodat ik het al aan kan komen voelen en dan meteen de stappen kan ondernemen om de periode draagzamer te maken, want echt voorkomen lukt niet altijd. Ik wil je graag aanraden om je te verdiepen in mindfulness, het klinkt misschien suf, maar het werkt ECHT. En vooral het niet te zijn als je vijand, maar het te accepteren, te omarmen, want hoe harder je er negatief tegen verzet, hoe erger het wordt. Ik wens je veel sterkte toe en keep your head up.
De vraag met evenementen als ‘Beste Boek voor Jongeren’ is altijd: wie beoordeelt dat? Op welke gronden? Wat is ‘winnen’ in dat verband? Het is niet alsof je je boek schrijft met: misschien is dit wel het beste boek voor jongeren van dit jaar! Of misschien wel, maar dat lijkt me dan of op zichzelf al deprimerend of arrogant of opportunistisch. Dus ik zou de nominatie lekker in je zak steken en de waardering die er uitspreekt dankbaar aanvaarden. Natuurlijk is winnen leuk, maar niet winnen heeft geen enkele rationele basis in dit geval. Dus ik kan me voorstellen dat je thuis blijft als je het gevoel hebt dat je de druk niet aankan, maar over het winnen zou ik dan weer minder druk maken.
Persoonlijke ervaring: de wegzakkers komen juist wanneer alles goed lijkt te gaan – het gevoel overvalt je dan dat dit niet zo kan blijven.
Verder merk ik dat de fysieke neveneffecten mij de laatste jaren meer lijken te slopen dan de depressie zelf.
Aafke,
Kop op je maakt prachtige muziek! Wellicht tegen een prijs maar weet je maakt het verschil!
Liefs,
Je Loonslaafje
Zie je 26-11. Gaat lukken!
Hoi Aafke,
Ik zoek dit artikel in de laatste maanden regelmatig op, meestal als het even niet zo goed met me gaat. Ik vind het ontzettend rot wat je overkomen is – en overkomt – maar ben tegelijkertijd ontzettend dankbaar dat je erover schrijft. Het geeft heel veel steun. Vandaag wilde ik je dat graag laten weten – dank je!
Liefs,