Tag: weemoedmuziek
‘We spreken af dat we bij iedere gang minstens één moeilijke vraag stellen, oké?’
‘Oké!’
‘Ik begin, wacht…’
Het meisje dat ons bedient blijft staan.
‘Mag ik iets vragen? Wat is dit paarse spul?’
Hij wijst naar een plukje paarse sliertjes dat op één van de amuselepels ligt. Het meisje buigt om beter te kunnen kijken.
‘Beetsprouts’, zegt ze. ‘Willen jullie bij iedere gang bijpassende wijn?’
Hij kijkt me aan. Ik knik. ‘Lijkt me prima.’ Hoe meer wijn, hoe langer het duurt voor hij op kan staan om zijn jas aan trekken.
2009.
Paarse Toyota Starlet uit 1996. Ik rij naar een optreden. Gisteren zaten we op de bank en keken we naar de bbc. ‘Van wie is dat nummer’, vroeg ik. Hij moest heel hard lachen. ‘Dat weet je niet?’
Nee, dat wist ik niet.
‘Jezus, soms ben je opeens zo jong.’
Nee hoor, dat is niet opeens. Ik was altijd al tweeëntwintig jaar jonger. Ik bleef hem aankijken.
‘David Bowie’, zei hij uiteindelijk. Hij had gelijk: ik was jong, had dit moeten weten.
Het zijn de geluidjes die MSN maakt die me alert houden. Ik leef van bliepje naar bliepje, dag en nacht. Elk bliepje betekent een golf adrenaline die door mijn buik trekt en mijn ledematen doet tintelen. Grofweg zijn er drie soorten drugs: iemand komt online, ik heb mail, of – beter nog – iemand zegt iets tegen me. Het probleem met die laatste drug is dat het meestal een random klasgenoot is die begint te chatten, dus het grootste deel van de tijd reageert mijn lichaam op een loze belofte, en druip ik met een zucht weer af. Ik begin te wennen aan de teleurstelling.
