Hit me baby… (one more time) vond ik vooral een bloedirritant deuntje waar mijn nichtje altijd dansjes op maakte. Ja, en later was het een soort running gag dat mijn huisgenoot Britneys stemmetje naadloos kon imiteren. Supergrappig als je ‘s nachts stoned eieren staat te bakken in de keuken. Maar fan van Britney? Mwah, niet echt. Toxic was wel een lekker nummer, maar daar hield het mee op.
Ironisch genoeg werd ik pas fan toen Britney Spears een enorme crash maakte qua imago. Vriendinnen stuurden me lachend plaatjes van het hoofd-kaalscheer-incident, omdat ik – oh ironie – een paar maanden eerder mijn haar ook had gemillimeterd in een opwelling. Het intrigeerde me hoe de media op haar doken, als gevallen tienerster. En toen kwam ze met die comebackplaat: Blackout. Ik zette ‘m aan, ik weet al niet eens meer waarom. It’s Britney, bitch. Ik was verkocht.
Het tweede nummer van dat album, Piece of me, is een fantastische poptrack met een tekst die getuigt van zelfspot. “I’m miss bad media karma, another day another drama.” Of het nou heel slim is uitgedacht door een aantal producers of uit Britneys eigen koker komt: het werkt als een trein. Vanaf dat moment ging ik haar volgen. Ging naar haar concerten: kitscherige megashows met de uitstraling van de gemiddelde praalwagen in een carnavalsoptocht. Ze playbackte meer dan de helft, danste net achter de tel aan, maar het mocht niet deren. Ik kocht (en koop) steevast plekken in de Golden Circle en ga compleet uit m’n plaat.
Britney blijft dat trashy randje hebben, maar: ze weet wel steeds weer de juiste producers om zich heen te verzamelen om fris te klinken. Haar laatste album, Glory, bevat een paar R&B-pareltjes en staat bovenaan mijn playlist wanneer ik aan het schrijven ben.
***In de serie Frontvrouw belicht ik vrouwelijke artiesten die me inspireren. Lees hier andere afleveringen.***
