De boze witte man

Dit essay verscheen in One World op 3 maart 2017

De boze witte man heeft in Amerika de verkiezingen gewonnen. Hij is definitief aan de macht. Of liever gezegd: meer dan ooit. Hij verscheen in de vorm van een oranje uitgeslagen twittertornado, en heeft in zijn korte regeerperiode al meer kapotgemaakt dan menig president in een ambtstermijn heeft weten op te bouwen. Tijdens de campagnes klonk overal het adagium: ‘Trump de campaigner is niet dezelfde als Trump de president. Laten we nou eerst maar afwachten, laten we hem een kans geven.’

In Nederland staan we op het punt dezelfde fout te maken. Wilders krijgt met de minste tv-optredens en interviews verreweg de meeste aandacht tijdens de verkiezingscampagne, en ondanks dat zijn verkiezingsprogramma het talige equivalent is van alles in één beweging van tafel vegen, lijken veel mensen op hem te gaan stemmen. Dat is een bevreemdende gewaarwording: ik ken in mijn directe omgeving (zowel on- als offl ine) niemand die op hem stemt. Wie is dan toch die boze witte man die wél op Wilders stemt, en wat moet ik met hem?

 

Linkse wegkijker

De boze witte man is geen fenomeen dat gisteren ontstaan is. Overal waar geëmancipeerd wordt of waar welvaart wordt herverdeeld, is een groep burgers die zich bedreigd voelt. Burgers die het goed voor elkaar hadden, vaak niet eens omdat ze er hard voor hebben gewerkt, maar simpelweg omdat ze op een bepaalde plek zijn geboren, met een specifieke huidskleur of geslacht. Die andere burger die zich emancipeert, of toevlucht zoekt, kan nog zo vaak zeggen dat hij slechts aanspraak wil maken op zijn rechten: de boze witte man is te bang om hem te geloven. Vluchtelingen zijn ‘gelukszoekers’. Strikt genomen klopt dat: we zijn allemaal op zoek naar geluk, maar sommigen hoeven er minder ver voor te lopen.

lees verder op Blendle (€)

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *