In de taxi terug naar huis, na een optreden in De Wereld Draait Door, check ik de hashtag #dwdd op Twitter. Als ik turf, kom ik op ongeveer vijftig tweets die over mijn bril gaan. ‘Wie is die UIL?’ ‘Wie is die bitch met die bril???’, en het grappiger geformuleerde ‘Blanche van de Golden Girls heeft gebeld: ze wil haar bril terug’. Als ik thuis ben, maak ik screenshots van de meest in het oog springende reacties en schrijf er een kort blogje over op mijn website. Mensen weten inmiddels hoe ik met mijn haters omga: met humor. Ik voorzie hun tweets van commentaar, in de hoop dat anderen er net zo om kunnen lachen als ik. Op mijn nieuwe ep staat het nummer Russen, dat over mijn haters gaat. Over hoe ik erover fantaseer dat ik ze uitnodig voor thee met appeltaart, en dat sommigen normaal blijken en anderen lichtelijk paranoïde zijn. De clip is een ode aan mijn haters. Ik kan ze niet bestrijden, dus omarm ik ze maar.

Dat is niet altijd zo geweest. Ik herinner me de eerste keer dat ik een haattweet kreeg nog als de dag van gisteren. Mijn debuutalbum was net verschenen en de eerste reactie op Twitter luidde: ‘Wauw, ik heb net het ALLERSLECHTSTE album ooit gehoord. Kan iemand dit meisje uit haar lijden verlossen??’ Het kwam van een artiestenmanager van naam en werd gevolgd door tweets aan muziekjournalisten om mijn album met de grond gelijk te maken.

Ik ben er twee dagen niet goed van geweest. Voelde me een meisje dat op het schoolplein belachelijk werd gemaakt. Ik belde huilend vrienden om te vragen of mijn album echt zo slecht was. Er móést een kern van waarheid in zitten, anders nam iemand niet de moeite zijn afkeuring te laten blijken. Het duurde een paar jaar, twee albums, vele opiniestukken, wat tv-optredens en een berg ongefilterde haat om een olifantenhuid te kweken, een tefallaag waar het gif vanaf glijdt.