Tag: album
Om te vieren dat op 8 maart mijn nieuwe EP (Versplintering Op Rechts) uitkomt, én om zoveel mogelijk mensen na te laten denken over wat ze met hun stem doen, organiseren we op 9 maart in samenwerking met de Universiteit Utrecht een groot verkiezingsfestival in Tivoli/Vredenburg: U VOTE.
Tijdens het festival speel ik natuurlijk mijn nieuwe EP, maar ik neem een hoop interessante gasten mee. Wiskundige Ionica Smeets vertelt hoe de regering eruit zou zien als we een ander kiesstelsel zouden hebben, schrijver Emma Curvers duidt de gevaarlijkste groep kiezers (50+) aan de hand van vakantiefoto’s van haar moeder, en Carmen Felix en Tofik Dibi van De Gladiool doen een (ongetwijfeld hilarische) liveblog.
Kom dus allen! Zou ik heel gezellig vinden!
De afgelopen maanden heb ik keihard gewerkt aan een nieuwe EP, en nu is ‘ie er… bijna! We beginnen met een nieuwe single: Bobbie.
Ken je het verhaal van de Stepford Wives? In een slaperig Amerikaans stadje bouwen de mannen stiekem hun vrouwen om tot robot… zodat ze nooit meer zeuren en altijd zin hebben in de afwas en in seks. Bobbie is één van die vrouwen. Aan het eind van de film (kijk vooral het origineel, en niet de tenenkrommend slechte remake met Nicole Kidman…) komt ze achter het geheim van de mannen van Stepford, maar dan is het al te laat: ze wordt zelf omgebouwd tot robot.
Mijn single gaat over Bobbie. Na een hele poos afwassen realiseert ze zich dat ze een robot in gevangenschap is, en wil ze weer ontsnappen. Ze laadt haar batterij op, zet haar gps aan, en gaat er vandoor. Het is een nummer over het patriarchaat, met synths, gitaren en trommels, en ook nog een millennial whoop. Wat wil je nog meer?
De single en clip zijn een voorproefje van de nieuwe EP, die op 14 oktober uitkomt. Hatsa! Allemaal dingen dus. Kijk hier alvast de clip!
Ik wilde al heel lang een blogje schrijven over de rare mentale drempel waar ik vaak tegenaan loop, maar het kwam er steeds niet van. Tot ik vorige week weer keihard mijn hoofd stootte (kan dat: je hoofd stoten tegen een drempel? Nou ja, nevermind de metafoor…), en dacht: now’s the time. Dus bij dezen.
Luie reet galore
Wanneer ik iets maak – wat het ook is – wil ik graag dat het perfect is. Voor minder doe ik het niet. Ik geloof dat ze dat perfectionisme noemen. Gek genoeg leidt dat perfectionisme in mijn geval tot een soort irritante luiheid. Perfectie is namelijk onmogelijk, daar ben ik me van bewust, en als het toch niet perfect gaat zijn, dan maakt het allemaal ook niet zoveel uit. Een vreemde paradox.
Vaak leun ik daarom op vroegere successen. Werd liedje X het meest gestreamd op Spotify? Prima, ik schud zo een paar soortgelijke tranentrekkers uit mijn mouw. Deed mijn artikel over onderwijs het goed op Blendle? Dikke kans dat de redactie vraagt om meer onderwijsartikelen, en ik zeg geen nee: het werkt immers.
En langzaam maar zeker sluipt er dan ergernis in mijn werk. Het is allemaal prima en degelijk, maar een stemmetje fluistert dat het beter kan. Dat stemmetje fluistert alleen nooit hard genoeg.
Ik werd geïnterviewd voor de september-issue van Elle. De vraag: “Wat is je droombaan?” Ik hoefde niet lang na te denken. “Ik ben fulltime muzikant en journalist, dus mijn droombaan heb ik al.” En dat is ook zo. Ik sta iedere dag met plezier op (en wie me ook maar een beetje kent weet dat dat niet altijd zo geweest is…), en heb elke dag zin om aan de slag te gaan. Ik voel me bevoorrecht, want ik doe precies waar ik zin in heb.
