Het is een ballade over liefde op afstand, een song over het moment dat je iemand leert kennen die er eigenlijk altijd al was. Voor de videoclip schakelden ze de hulp in van regisseur Christophe Johanns en kozen ze voor een locatie waar normaliter nooit gefilmd mag worden: de gevangenis van Beveren. De clip is deze week exclusief op onze site te zien.
Categorie: Muziek
Het is zover: in oktober moet mijn boek af zijn. Ik ben al anderhalf jaar af en aan bezig met het schrijven van mijn sciencefictiondebuut, maar nu moet het Echt. Af. Dat is ontzettend spannend, want ik ben als de dood dat het niet goed genoeg wordt, en dat ik geen tijd meer heb om het nog achtmiljoenmiljard keer te herschrijven. Maar goed, zoals met alles: er moet een keer een streep onder, en die streep heb ik samen met mijn lieftallige redacteur Esther Hendriks (=goud waard) van De Arbeiderspers in oktober gezet.
Tot die tijd bestaat mijn leven dus uit schrijven. Omdat ik nogal van het overzicht-creëren en lijstjes-maken ben, heb ik een nauwkeurig schrijfschema gemaakt, per week en per dag. Eerst heb ik de resterende hoofdstukken (schrijven + herschrijven) verdeeld over de resterende weken, daarna heb ik een inschatting gemaakt over hoeveel woorden ik per dag moet schrijven, daarna heb ik een excelletje gemaakt in googledocs (ok dan heet het geen excel maar toch) dat precies uitrekent waar ik sta. Dat ziet er ongeveer zo uit:
Deze week heb ik dus al 400 woorden “te veel” geschreven, maar dat moest ook, want vorige week was ik op vakantie op Ameland en heb ik minder geschreven dan zou moeten. Het ziet er allemaal heel rigide uit enzo, maar voor mij werkt dit. Ik doe dit met m’n to-do-lijstjes, met sporten, met alles eigenlijk.
Tom, Johan, Aki, myself, Christophe, Jeroen.
Het is alweer elf jaar geleden dat ik voor het laatst op Lowlands was… ik droeg er toen voor in de Juliet, omdat ik een poëziewedstrijd had gewonnen. Waar blijft de tijd…
Dit jaar [[[tromgeroffel]]] STA IK WEER OP LOWLANDS! Weer in de Juliet, maar dit keer ga ik muziek maken. Het wordt een heel bijzonder programma, over muzikale helden, waarin ik iets geheel nieuws ten gehore zal brengen. Spannend, kortom. Ik ben heel blij en dankbaar en nog meer dingen, en heb er heel veel zin in. Zie ik je daar?
Afgelopen vrijdag was ik in Mechelen (3 uur file heen, 3,5 uur file terug). Samen met Tom Kestens, twee dansers, een regisseur en een gevangenispsycholoog bereidden we een clip voor, die we deze week gaan opnemen. Op een behoorlijk bijzondere locatie, IK HEB ER ZOVEEL ZIN IN! Toen we er toch waren, namen we gelijk maar even een akoestische versie op van Zal Ik Dan.
>’t heeft lang geduurd, ik was alweer bijna vergeten////dat alles weer groen wordt als je maar wacht<<
Bekijk LICHT AAN nu via 3voor12!
>>>made by TOEPS<<<
>>>>MORGEN<<<<<<<
Gisteren schreef ik dat ik me eindelijk een muzikant voel. Nu is er beeld! Op het podium ziet dat er ongeveer zo uit…>>>
Gisteren zag ik een stukje uit een gesprek tussen Kim Gordon (bassist/zangeres van Sonic Youth) en Carrie Brownstein (gitarist/zangeres van Sleater-Kinney).
KG: ‘Ik vind het moeilijk om mezelf muzikant te noemen.’
CB: ‘Ik ook! Dat maakt het zo officieel. Oefen je wel eens op je instrument?’
KG: ‘Neuh. Ja, ik repeteer met de band. Maar ik heb nog nooit thuis geoefend.’
Alhoewel het verder best een suffig gesprek was, bleef dit hangen. Ik vind het ook moeilijk om mezelf muzikant te noemen. Dat is best raar: ik maak muziek sinds het moment dat ik kon zitten en met mijn vuisten op pianotoetsen kon rammen, en ik verdien er inmiddels alweer een tijdje mijn brood mee. Toch voel ik nog altijd een reserve wanneer iemand vraagt wat ik voor de kost doe. ‘Van alles’, zeg ik dan.
Ik leerde Tom Kestens (ooit Das Pop, nu gewoon Tom Kestens) kennen in Brussel tijdens een conferentie over Europese auteursrechtwetgeving. Ja, echt. Hij liet me een van zijn liedjes horen (Altijd Overal), en ik moest na een halve minuut al huilen. Heel genant, maar ook wel bijzonder. Een maand later besloten we de studio in te duiken, en maakten we Zal Ik Dan.
Een bijzonder liedje, (Mart Smeets zou zich afvragen of hij het mocht zeggen en het dan toch zeggen) over vriendschap en liefde op afstand. Over het moment dat je iemand leert kennen die er eigenlijk altijd al was, en je besluit de sprong in het diepe te wagen. Ik ben echt trots op dit nummer, en ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden.
Luister ‘m op SPOTIFY – ITUNES – GOOGLE PLAY
…of gewoon hier.
