Tag: vrouw
Hit me baby… (one more time) vond ik vooral een bloedirritant deuntje waar mijn nichtje altijd dansjes op maakte. Ja, en later was het een soort running gag dat mijn huisgenoot Britneys stemmetje naadloos kon imiteren. Supergrappig als je ‘s nachts stoned eieren staat te bakken in de keuken. Maar fan van Britney? Mwah, niet echt. Toxic was wel een lekker nummer, maar daar hield het mee op.
Ironisch genoeg werd ik pas fan toen Britney Spears een enorme crash maakte qua imago. Vriendinnen stuurden me lachend plaatjes van het hoofd-kaalscheer-incident, omdat ik – oh ironie – een paar maanden eerder mijn haar ook had gemillimeterd in een opwelling. Het intrigeerde me hoe de media op haar doken, als gevallen tienerster. En toen kwam ze met die comebackplaat: Blackout. Ik zette ‘m aan, ik weet al niet eens meer waarom. It’s Britney, bitch. Ik was verkocht.
Mijn liefde voor M.I.A. gaat terug tot 2004, toen ik als vers zeventienjarig studentje keurig elke donderdagavond naar Pop-O-Matic in de oude Tivoli ging om urenlang te dansen en pas naar huis te gaan als het licht aanging, om een uur of vier. Ik kan een playlistje samenstellen van de klassiekers die Paul Nederveen (aka DJ St. Paul) destijds elke week draaide, en ergens in dat lijstje staat Paper Planes van M.I.A. Elke week dezelfde gebaren op de dansvloer. “All I wanna do is *pow pow pow pow* and a *ka-ching* and take your money.”
De Viva400. Elk jaar weer een dingetje. Vorig jaar was ik zelf genomineerd, en ging ik na afloop nogal ham op de uitreiking die zo truttig was dat ik er spontaan wasverzachter van kreeg. Maar goed: de nominaties zijn weer bekend, en zolang het een ding blijft, wil ik toch graag even een paar van die topvrouwen endorsen. Gewoon, een beetje bindend stemadvies naar de mensen toe. Gaan we!
Hadjar Benmiloud
Omdat ze geheel kosten-batenloos feministisch platform Vileine opzette, waar wij zure zeikfeministen naar hartelust onze broek kunnen luchten. En dat is fijn. Hadjar is een lief poezenvrouwtje met haar op de juiste tanden. Plus: een fijne en goede hoofdredacteur.
Stella Bergsma
Omdat er niemand zo schaamteloos tweet over piemels en kutjes als Stella. Ik heb haar pussy-roman nog niet gelezen, maar dat doet er niet toe, want ik weet toch al dat ‘ie goed is. Althans, dat heb ik van horen zeggen. En oh ja: ze zingt ook heel fijn. En: ik ken niemand die zó vaak van facebook geflikkerd is. Dat alleen al is een stem waard!
Dit artikel verscheen op 25 juni 2016 in Viva.
Een paar weken geleden zag ik op Instagram een foto voorbijkomen van een zwangere sportjunkie. ‘Seven months pregnant,’ stond erbij, maar dat was nauwelijks te zien. Haar foetus was zorgvuldig ingesnoerd door buikspieren die strakker stonden dan scheerlijnen in de wind. Zeven maanden zwanger? Hóé dan? Ik vond de foto doodeng. Zo veel sporten kan toch niet goed zijn voor een ongeboren kind? ’s Avonds stond ik voor de spiegel. Zelf was ik ook zeven maanden zwanger, en ook al was ik na drie maanden resoluut gestopt met sporten, ik was pas zes kilo aangekomen. Op een flinke toeter na zag ik er nog precies zo uit als voor mijn zwangerschap. Toch begon ik opeens te twijfelen. Mijn heupen staken toch wel een beetje uit, en waren mijn bovenarmen niet wat dikker geworden? Pas na een paar seconden riep ik mezelf tot de orde. ‘Je bent zeven maanden zwanger, en je past nog steeds in maatje 34. Doe normaal,’ zei ik tegen mezelf, om vervolgens tot mijn schrik te concluderen dat die belachelijke bodybuilderfoto me dus toch aan het denken had gezet.
Ik krijg veel steunbetuigingen dezer dagen, want het is WARM en de baby past eigenlijk niet meer in mijn buik. Voor wie zich afvraagt hoe mijn bestaan er momenteel uitziet, hier een korte samenvatting.
Ik heb het WARM. Zoals iedereen momenteel.
Dit stuk verscheen op 29 mei 2016 op de website van ELLE.
Toen ik net zwanger was, nam ik me voor vooral niet teveel zwangerschapskleding te kopen. Immers: deze toestand duurt maar negen maanden, daarna kun je alles weer weggooien. En écht veel zin om iets leuks aan te trekken zou ik als waggelende walrus toch niet hebben, zo dacht ik.Wrong. Een week nadat mijn buik uit mijn spijkerbroeken was gegroeid, was ik al klaar met de sweatpants en oversized T-shirts van mijn man. Een fascinerende zoektocht naar leuke maternity-outfits begon. Wat me al snel opviel: zwangerschapskleding is saai. Overheersende tinten zijn grijs, wit en beige. Bijna alles is gemaakt van effen tricot, in de simpelste pasvorm denkbaar (lees: we maken een doodnormaal T-shirt en voegen een meter extra stof toe aan de voorkant). Is er echt niks leukers te bedenken?
Het is zover. Mijn agenda is leeg, de koffers staan klaar, en nu… wachten maar. En wachten, daar ben ik dus niet heel goed in. Al helemaal niet nu ik als een soort immobiele walrus op de bank zit. Mijn dagen zien er ongeveer als volgt uit…
‘s Ochtends word ik om een uur of negen zwetend wakker… en draai ik me nog even om.
Om een uur of elf sta ik op, en ga ik maar eens douchen ofzo. Lekker lang, want wat moet je anders.
Dit artikel verscheen op 21 maart 2016 op de website van Vrij Nederland.
Vanochtend stond er een brief in de Volkskrant, getekend door een aantal BN’ers en een aantal ouders van kinderen met het syndroom van Down. De opstellers zijn bang dat het standaard aanbieden van de NIP-test – die test op een aantal ernstige genetische afwijkingen, waaronder Down – zorgt voor een samenleving waarin mensen met Down niet langer welkom zijn. Het worden ‘mensen die er niet hadden hoeven zijn’, zo wordt er gesteld, terwijl deze groep ‘het leven juist zoveel kleur geeft.’
Zo. Nu ik echt biiiijjjjna klaar ben met zwanger zijn is het tijd om de balans op te maken. Zwanger zijn is echt heel bijzonder en gezellig en knus, maar sommige dingen ga ik missen als kiespijn.
1: ‘s Nachts wakker liggen omdat maagzuur je ingewanden wegvreet.
2: Henk (de kat) die weer eens “per ongeluk” op mijn buik springt.
Er zijn mensen die zeggen dat feminisme “af” is. Of dat je jezelf alleen feminist mag noemen als je elke dag iets roept over moslims. Of dat seksisme iets is dat zo subtiel is dat alleen overgevoelige vrouwen er last van hebben. Voor al die mensen is dit stukje, over hoe het er dagelijks op twitter aan toe gaat.
Daar moet een piemel in
Het begon gisteren allemaal met een tweet van Jan Roos, over een column van Simone van Saarloos.
Of iemand zo goed wilde zijn even zijn piemel in Simone te steken; de arme zuurpruim had het hard nodig. Ik vind dat fascinerend. Wanneer een vrouw niet SUPERMANISCHVROLIJK is, of gewoon even langer dan vijf seconde nadenkt voor ze iets zegt, dan is ze volgens sommige mantypes DIEPONGELUKKIG en ZUUR. De enige remedie? Een piemel in haar vagijntje. Niet dat het leuk is om zo’n zuurpruim te neuken: integendeel. De mannen die zich opofferen worden als weldoeners onthaald. Zo ook in dit geval.
