Tag: trends
Wie mij een beetje kent, weet dat ik nogal een verzamelaar ben. Tassen, schoenen, knutselspullen, opschrijfboekjes… kasten vol. Toen mijn zusje een bril kreeg (ze was anderhalf), was ik razend jaloers, want brillen zijn cool. Maar helaas: mijn gezicht bleef naakt, tot ik 23 werd en opeens geen verkeersborden meer kon lezen in het donker. Ik liet mijn ogen testen, en YEEHAA: mijn rechteroog had een flinke cilindrische afwijking, dus: come to momma, bril!
Sindsdien heb ik ongeveer twintig brillen laten aanmeten. Sommige nieuw, sommige zijn vintage monturen die ik via o.a. Etsy op de kop heb getikt, en eentje is een oude van mijn oma (waarover ik nog een keer een aparte blog ga schrijven). Voor iedere outfit heb ik een bril – en ik heb er nog lang niet genoeg, als het aan mij ligt.
Het enige dat ik nog niet had, was een zonnebril op sterkte. Ik heb namelijk een mega-verzameling zonnebrillen, maar omdat mijn ogen niet zó slecht zijn was ik te lui/blut/laks om er nieuwe glazen in te laten zetten. Vooral als ik auto rij heb ik mezelf daar regelmatig om vervloekt, dus toen Polette me er eentje aanbood was ik like: JA, GRAAG.
Dit artikel verscheen op 25 juni 2016 in Viva.
Een paar weken geleden zag ik op Instagram een foto voorbijkomen van een zwangere sportjunkie. ‘Seven months pregnant,’ stond erbij, maar dat was nauwelijks te zien. Haar foetus was zorgvuldig ingesnoerd door buikspieren die strakker stonden dan scheerlijnen in de wind. Zeven maanden zwanger? Hóé dan? Ik vond de foto doodeng. Zo veel sporten kan toch niet goed zijn voor een ongeboren kind? ’s Avonds stond ik voor de spiegel. Zelf was ik ook zeven maanden zwanger, en ook al was ik na drie maanden resoluut gestopt met sporten, ik was pas zes kilo aangekomen. Op een flinke toeter na zag ik er nog precies zo uit als voor mijn zwangerschap. Toch begon ik opeens te twijfelen. Mijn heupen staken toch wel een beetje uit, en waren mijn bovenarmen niet wat dikker geworden? Pas na een paar seconden riep ik mezelf tot de orde. ‘Je bent zeven maanden zwanger, en je past nog steeds in maatje 34. Doe normaal,’ zei ik tegen mezelf, om vervolgens tot mijn schrik te concluderen dat die belachelijke bodybuilderfoto me dus toch aan het denken had gezet.
Dit stuk verscheen op 29 mei 2016 op de website van ELLE.
Toen ik net zwanger was, nam ik me voor vooral niet teveel zwangerschapskleding te kopen. Immers: deze toestand duurt maar negen maanden, daarna kun je alles weer weggooien. En écht veel zin om iets leuks aan te trekken zou ik als waggelende walrus toch niet hebben, zo dacht ik.Wrong. Een week nadat mijn buik uit mijn spijkerbroeken was gegroeid, was ik al klaar met de sweatpants en oversized T-shirts van mijn man. Een fascinerende zoektocht naar leuke maternity-outfits begon. Wat me al snel opviel: zwangerschapskleding is saai. Overheersende tinten zijn grijs, wit en beige. Bijna alles is gemaakt van effen tricot, in de simpelste pasvorm denkbaar (lees: we maken een doodnormaal T-shirt en voegen een meter extra stof toe aan de voorkant). Is er echt niks leukers te bedenken?
Al een paar winters heb ik een winterjas nodig. Steeds ga ik in oktober shoppen, en kom ik tot de conclusie dat mijn lievelingsjas onbetaalbaar is, en ik in januari in de uitverkoop maar eens terug moet komen. Om dat vervolgens niet te doen. Dus! Dit jaar heb ik echt een nieuwe winterjas nodig, en het nieuwe winter-shopseizoen is begonnen. SHOPPING SPREE! Ik ben als vanouds weer al mijn favoriete webshops en magazines aan het doorspitten. Fijne bijvangst: de bizarste/onhandigste/lelijkste trends van dit winterseizoen. Ik zet ze hier even voor je op een rijtje.
