Tag: politiek
Dit artikel verscheen op 23 maart 2016 in Vrij Nederland.
Lesgeven vond ik het mooiste vak dat er is. Zes jaar lang gaf ik met veel plezier Nederlands op een gymnasium. Elke dag contact met pubers, mijn liefde voor literatuur delen: ik was er dol op en het gaf me voldoening. Toch ben ik ermee gestopt. Waarom? Het korte, eenvoudige antwoord luidt: omdat een carrière als docent niet te combineren is met een carrière als muzikant. Het lange, complexere (maar completere) antwoord: vanwege een serie onderhuidse frustraties die er langzaam maar zeker voor zorgden dat mijn werk me ging tegenstaan. Niet het lesgeven zelf: zodra ik voor de klas stond had ik het prima naar mijn zin. Het waren juist alle zaken om het lesgeven heen die me het gevoel gaven langzaam maar zeker opgeslokt te raken door mijn werk.
Dit artikel verscheen op 21 maart 2016 op de website van Vrij Nederland.
Vanochtend stond er een brief in de Volkskrant, getekend door een aantal BN’ers en een aantal ouders van kinderen met het syndroom van Down. De opstellers zijn bang dat het standaard aanbieden van de NIP-test – die test op een aantal ernstige genetische afwijkingen, waaronder Down – zorgt voor een samenleving waarin mensen met Down niet langer welkom zijn. Het worden ‘mensen die er niet hadden hoeven zijn’, zo wordt er gesteld, terwijl deze groep ‘het leven juist zoveel kleur geeft.’
Dit artikel verscheen op 1 februari 2016 op de website van Vrij Nederland.
De kogel is door de kerk: de Eerste Kamer heeft ingestemd met het afschaffen van de VAR en het invoeren van modelovereenkomsten.
In het kort: de VAR was tot dusver een papiertje dat je als zzp’er aanvroeg bij de Belastingdienst, waarmee je vervolgens een jaar lang kon bewijzen dat je zelfstandige was. Maar de politiek wil iets doen aan al die vermaledijde schijnzelfstandigen, die worden uitgebuit door PostNL en andere voormalige overheidsbedrijven. En wat doen we in Nederland als er onrecht heerst? Juist: we tuigen een enorme papieren tijger op. Zo ook nu.
Vanochtend stuitte ik tijdens mijn krantenrondje op twee opvallende artikelen met VVD’ers in de hoofdrol. Als linkse wegkijk-gutmensch las ik natuurlijk eerst het dubbelinterview met Mark Rutte en Lodewijk Asscher in de Volkskrant. Het was zes uur vanochtend (dat krijg je als je zwanger bent), en ik was meteen klaarwakker. Wat was hier aan de hand? De premier en de vice-premier die elkaar drie pagina’s lang naar een hoogtepunt pijpen. Niet echt smakelijk, maar wegkijken is geen optie. Ze prijzen elkaar de hemel in. Mark biecht op dat Lodewijk hem heeft geleerd om over zijn gevoelens te praten. Lodewijk is op zijn beurt jaloers op de tomeloze energie van Mark, die er altijd maar fris en fruitig uit blijft zien. Het is dat Bram nog sliep, anders had ik heel hard “GET A ROOM” geroepen.
Pas twee dutjes later valt mijn oog op het interview met Halbe Zijlstra in de Telegraaf. Halbe prijst niemand de hemel in. Halbe wil vooral even duidelijk maken dat de VVD een beetje klaar is met al het ongevraagde vluchtelingenbezoek. Wat hem (en de VVD) betreft wordt er paal en perk gesteld aan de immigratie: niet-Europeanen komen er niet meer in. Huh? Ja, je hoort het goed. Vluchtelingen gaan ‘per kerende post’ terug. Ik weet niet hoor, Halbe, maar volgens mij doet PostNL al niet meer aan kerende post sinds de PTT-Telecompetitie gewoon de Eredivisie heet.
Anyway.
Dit artikel verscheen op 3 juni 2015 in Vrij Nederland
Elisabeths zoon Daan was altijd al een beetje anders dan zijn broers. ‘Koppig, gevoelig, en snel van slag bij veranderingen,’ zegt zijn moeder, terugkijkend op zijn kindertijd. ‘Op de basisschool had men het vermoeden dat hij ADHD had, maar tot een diagnose is het nooit gekomen. Bovendien was hij erg geliefd bij zijn leerkrachten; ze vonden hem open, eerlijk en intelligent.’ Als Daan tien jaar is, scheiden zijn ouders. ‘Hij heeft een paar tranen gelaten, meer niet. Pas op de middelbare school ging het mis: in de brugklas werd hij gepakt terwijl hij een T-shirt stal in de Bijenkorf. Hij kreeg een taakstraf van Bureau HALT, wij als ouders schrokken ons dood. Een poosje later kwam hij opeens pas om twee uur ’s nachts thuis. Zijn gezicht was blauw aangelopen en hij bleef maar overgeven. Hij zei dat hij zich niet kon herinneren wat er gebeurd was, maar ik had zo mijn vermoedens en gaf hem huisarrest.’
