Tag: mode
Mijn liefde voor M.I.A. gaat terug tot 2004, toen ik als vers zeventienjarig studentje keurig elke donderdagavond naar Pop-O-Matic in de oude Tivoli ging om urenlang te dansen en pas naar huis te gaan als het licht aanging, om een uur of vier. Ik kan een playlistje samenstellen van de klassiekers die Paul Nederveen (aka DJ St. Paul) destijds elke week draaide, en ergens in dat lijstje staat Paper Planes van M.I.A. Elke week dezelfde gebaren op de dansvloer. “All I wanna do is *pow pow pow pow* and a *ka-ching* and take your money.”
Wie mij een beetje kent, weet dat ik nogal een verzamelaar ben. Tassen, schoenen, knutselspullen, opschrijfboekjes… kasten vol. Toen mijn zusje een bril kreeg (ze was anderhalf), was ik razend jaloers, want brillen zijn cool. Maar helaas: mijn gezicht bleef naakt, tot ik 23 werd en opeens geen verkeersborden meer kon lezen in het donker. Ik liet mijn ogen testen, en YEEHAA: mijn rechteroog had een flinke cilindrische afwijking, dus: come to momma, bril!
Sindsdien heb ik ongeveer twintig brillen laten aanmeten. Sommige nieuw, sommige zijn vintage monturen die ik via o.a. Etsy op de kop heb getikt, en eentje is een oude van mijn oma (waarover ik nog een keer een aparte blog ga schrijven). Voor iedere outfit heb ik een bril – en ik heb er nog lang niet genoeg, als het aan mij ligt.
Het enige dat ik nog niet had, was een zonnebril op sterkte. Ik heb namelijk een mega-verzameling zonnebrillen, maar omdat mijn ogen niet zó slecht zijn was ik te lui/blut/laks om er nieuwe glazen in te laten zetten. Vooral als ik auto rij heb ik mezelf daar regelmatig om vervloekt, dus toen Polette me er eentje aanbood was ik like: JA, GRAAG.
Dit stuk verscheen op 29 mei 2016 op de website van ELLE.
Toen ik net zwanger was, nam ik me voor vooral niet teveel zwangerschapskleding te kopen. Immers: deze toestand duurt maar negen maanden, daarna kun je alles weer weggooien. En écht veel zin om iets leuks aan te trekken zou ik als waggelende walrus toch niet hebben, zo dacht ik.Wrong. Een week nadat mijn buik uit mijn spijkerbroeken was gegroeid, was ik al klaar met de sweatpants en oversized T-shirts van mijn man. Een fascinerende zoektocht naar leuke maternity-outfits begon. Wat me al snel opviel: zwangerschapskleding is saai. Overheersende tinten zijn grijs, wit en beige. Bijna alles is gemaakt van effen tricot, in de simpelste pasvorm denkbaar (lees: we maken een doodnormaal T-shirt en voegen een meter extra stof toe aan de voorkant). Is er echt niks leukers te bedenken?
Een album uitbrengen is eigenlijk best veel werk. Dat wil zeggen, als je het goed wil doen, met een label en een boeker en een tourproductie enzo. Daar kwam ik de afgelopen weken achter. Waarom dan, vraag je je af: het album is toch al lang klaar? Ja klopt, maar stiekem moeten er nog een hoop andere dingen gebeuren. Kleine samenvatting.
Dingen Die Je Doet Voor Een Albumrelease
1. Interviews – best veel interviews ook. Supertof dat ik zoveel media-aandacht krijg (dankjewel, platenlabel)! Ik heb in de afgelopen twee weken… even tellen… 14 journalisten gesproken. Daarnaast heb ik vier fotoshoots gedaan, 4 inbel-vraaggesprekjes op de radio, 2 radio-interviews in de studio, en 1 tv-optreden bij DWDD.
2. Repeteren – anders klinken de shows zo ontiegelijk chaotisch straks. En we willen natuurlijk klinken als de beste band ter wereld, dus repeteren we een paar keer per week de billen uit onze broek.
3. Vragen beantwoorden – je verwacht deze niet, maar ik denk dat ik een paar uur per dag kwijt ben met het beantwoorden van vragen van mensen die keihard aan het werk zijn om alles te organiseren. ‘Kun je het artwork even controleren?’ ‘Met hoeveel mensen kom je eten bij die en die show?’ ‘Wanneer kom je je outfits doorpassen?’ Etc., etc.
Regelmatig krijg ik de vraag of ik zwanger zijn nog steeds totaal ruk vind. Logisch, want de eerste drie maanden van mijn zwangerschap vond ik een regelrechte hel. Eindeloos kotsen, depressie, gebrek aan energie: het viel me zo zwaar dat ik niet denk dat ik dat nog eens ga doen. Misschien maakt me dat een zwakkeling of een aansteller, maar echt: ik vond die eerste drie maanden het heftigste dat ik in héél lange tijd heb meegemaakt. Slopend voor mezelf, maar ook voor mijn omgeving.
Gelukkig is er inmiddels een hoop veranderd.
Dit artikel verscheen in oktober 2015 in ELLE
Daar sta ik dan. In de rij bij de kassa, een zware rugzak op mijn rug, mijn ene hand vol tassen, in de andere drie truitjes uit de uitverkoop. Mijn voorhoofd bezweet, een kriebel in mijn buik. Ik ben bijna aan de beurt, in mijn hoofd maak ik alvast een lijstje van de winkels waar ik nog heen moet. Als ik heb afgerekend (godzijdank geen melding met ‘saldo ontoereikend’) haast ik me de winkel uit, de volgende in. Waar ik naar op zoek ben? Ik heb geen idee.
Al een paar winters heb ik een winterjas nodig. Steeds ga ik in oktober shoppen, en kom ik tot de conclusie dat mijn lievelingsjas onbetaalbaar is, en ik in januari in de uitverkoop maar eens terug moet komen. Om dat vervolgens niet te doen. Dus! Dit jaar heb ik echt een nieuwe winterjas nodig, en het nieuwe winter-shopseizoen is begonnen. SHOPPING SPREE! Ik ben als vanouds weer al mijn favoriete webshops en magazines aan het doorspitten. Fijne bijvangst: de bizarste/onhandigste/lelijkste trends van dit winterseizoen. Ik zet ze hier even voor je op een rijtje.
