Tag: media

Asokrant Telegraaf

Vandaag kopt de Telegraaf op de voorpagina: “Asielhopper-invasie”. Het is het zoveelste neologisme dat de krant introduceert door een woord of voorzetsel met negatieve connotatie voor of achter “asiel” te plakken. Telt u maar even mee met de koppen van de afgelopen week. 7 januari: “asielhopper-invasie”, “kansloze asielplaag”. 4 januari: “aso-asielzoekers”, “asielmachine”. 3 januari: “asieltuig”. En net voor de jaarwisseling was er nog een creatieve variant: de “asielaso”.





De koppen staan steevast boven artikelen over asielzoekers uit Algerije en Marokko. Asielzoekers die in Nederland weinig kans maken op een verblijfsvergunning, en daarom – zo redeneert De Telegraaf – maar beter meteen weer uitgezet kunnen worden, voordat ze hier rottigheid gaan uithalen. Over de inhoud van de artikelen wil ik het vandaag niet hebben, het gaat me puur om de woorden die de Telegraaf kiest om erboven te zetten. Framing zit namelijk niet alleen in het verstrekken van gekleurde of onjuiste informatie, maar ook in woordkeuze.

Lees hier verder! →

Verkiezingsrecap #2

Nadat de Tweede Kamerleden zich een paar dagen hebben mogen volvreten en met oud & nieuw door de mist het vuurwerk niet zagen, is de campagne weer losgebarsten. Alle goede voornemens ten spijt: het nieuwe jaar begon meteen weer lekker ouderwets inhoudsloos. Er valt weer een hoop te lachen én te huilen! Ik vat de campagne van deze week even voor u samen.

 

Thierry Baudettert lekker door

 

Maandag viel Thierry Baudet meteen met de deur in huis: het verkiezingsprogramma van het Forum voor Democratie is rond. Voor wie geen zin heeft in paaagina’s vol holle frasen is er goed nieuws: het programmaatje laat zich makkelijk samenvatten. Burgemeesters moeten verkozen worden, minder belasting voor alles en iedereen, en hogere salarissen voor zorg, onderwijs en leger. 

Ik hoor u vragen: WIE GAAT DAT BETALEN, THIERRY?! Daar heeft hij gelukkig goed en grondig over nagedacht. Tromgeroffel…….. DE KINDERBIJSLAG GAAT OMLAAG. Heel benieuwd hoeveel dat oplevert. Een paar tientjes? 

Lees hier verder! →

Terugkijk van de week #7

Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?

 

1. Het Eiland

 

eiland

 

The Office, maar dan in België, met echte Belgische Kafka. Met betere typetjes, grappigere verhaallijnen, en acteurs waarvan je ziet dat ze al sinds jaar en dag comedy maken met elkaar. Het Eiland is inmiddels al een decennium oud, maar wordt herhaald op Één. Nou kun je wegens geoblock in Nederland geen Belgische tv terugkijken (hoera EU doe daar eens wat aan), maar gelukkig staan alletwee de seizoenen op youtube. Het grappigste dat ik in tijden gezien heb. Ik ben heel benieuwd wat jullie ervan vinden!

Kijk hier terug op youtube

Lees hier verder! →

Viva400

De Viva400. Elk jaar weer een dingetje. Vorig jaar was ik zelf genomineerd, en ging ik na afloop nogal ham op de uitreiking die zo truttig was dat ik er spontaan wasverzachter van kreeg. Maar goed: de nominaties zijn weer bekend, en zolang het een ding blijft, wil ik toch graag even een paar van die topvrouwen endorsen. Gewoon, een beetje bindend stemadvies naar de mensen toe. Gaan we!

 

Hadjar Benmiloud

Omdat ze geheel kosten-batenloos feministisch platform Vileine opzette, waar wij zure zeikfeministen naar hartelust onze broek kunnen luchten. En dat is fijn. Hadjar is een lief poezenvrouwtje met haar op de juiste tanden. Plus: een fijne en goede hoofdredacteur.

 

Stella Bergsma

Omdat er niemand zo schaamteloos tweet over piemels en kutjes als Stella. Ik heb haar pussy-roman nog niet gelezen, maar dat doet er niet toe, want ik weet toch al dat ‘ie goed is. Althans, dat heb ik van horen zeggen. En oh ja: ze zingt ook heel fijn. En: ik ken niemand die zó vaak van facebook geflikkerd is. Dat alleen al is een stem waard!

Lees hier verder! →

Verkiezingsrecap #1

Yeehaw, de verkiezingen zijn weer begonnen! Fantastisch! Want dat betekent in Nederland inmiddels net als in de VS maaaaandenlange slechte imitaties van soaps en dat is smullen. De verkiezingscampagnes zijn een soort Olympische Spelen, maar dan zonder Maurits Hendriks die dronken Yuri’s op een vliegtuig terug naar huis zet. Nee! Dronken Yuri’s krijgen onbeperkt spreektijd in talkshows, in de hoop dat erover getwitterd wordt. Want: there’s no such thing as bad twitteraandacht.

 

Sander Swekker

Geheel in die gedachtelijn besloot de VVD om Sander Dekker deze week bij Pauw neer te zetten om daar iets te zeggen over de onrust onder Turkse schoolkinderen en hun ouders. Je zou zeggen dat dat een logische stap is: hij is immers staatssecretaris van Lerarentekort, maar als je hem hoort sputteren dan vraag je je af of ze niet beter gewoon Ard “Anti-aanbaklaag” van der Steur hadden kunnen sturen. Zelfs hij had zich er zonder enige kennis van zaken beter doorheen gebluft.

 

Schermafbeelding 2016-08-26 om 12.06.39

Lees hier verder! →

Jezelf subsidie geven? Veel succes!

De verkiezingscampagnes zijn weer begonnen hoor. En hoe. De ene onzinnige ophefkamervraag na de andere. Om er maar eentje uit te lichten: Arjo Klingens, de manager van De Staat, zou “zichzelf” een miljoen subsidie hebben uitgekeerd.

Schermafbeelding 2016-08-07 om 18.05.50

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Of De Staat wel of geen “rockband” is in de ogen van Martin Bosma, dat boeit me niet echt. Maar dat hij zomaar aanneemt dat Arjo Klingens een subsidie aan zichzelf zou hebben uitgekeerd, daarvan gaan mijn haren overeind staan.

Lees hier verder! →

Subsidies voor popmuzikanten

Dit artikel verscheen op 3 augustus op de website van Vrij Nederland.

Gisteren ontstond er enige ophef toen bekend werd dat het Fonds voor de Podiumkunsten een vierjarige subsidie van ruim een miljoen toegekend heeft aan De Staat, één van Nederlands succesvolste bands. Belachelijk, zo klonk het direct op twitter en facebook. Waarom heeft een succesvolle band in godsnaam zoveel staatssteun nodig? Willen ze op vakantie naar de Malediven ofzo? En dan nog: daar verdienen ze toch meer dan genoeg geld voor?

Meteen laaide ook de aloude discussie op over de samenhang tussen subsidies en kwaliteit van kunst. Een flink aantal mensen is en blijft van mening dat kunst zelfbedruipend moet zijn: als het geen geld oplevert, dan zal het wel niet goed genoeg zijn. Die discussie wil ik hier niet voeren, daar is een andere plaats en tijd voor. Waar ik het hier over wil hebben is dat veel mensen vallen over het feit dat een popartiest subsidie krijgt. Gek genoeg lijkt men er inmiddels een beetje aan gewend dat orkesten en theatergezelschappen niet kunnen bestaan zonder subsidiekraan, maar popmuzikanten worden gezien als commerciële ondernemers, die prima hun eigen broek op kunnen houden. Sterker nog: woonde Prince niet op een enorm landgoed?

Lees hier verder! →

Subsidiehaat voor dummies

Gisteren ontstond enorrrrme ophef over de subsidie die De Staat van het FPK krijgt. Over waarom ik vind dat popmuzikanten ook subsidies nodig hebben schreef ik al een stukje voor Vrij Nederland, maar wat me opviel was dat alle stokoude non-argumenten over waarom kunstenaars geen subsidie moeten krijgen weer uit de kast werden gehaald. Dat is iedere keer weer lachen, en dus zet ik ze hier even voor je op een rijtje. Gaan we!

 

1: Rembrandt kreeg ook geen subsidie!

 

Schermafbeelding 2016-08-03 om 19.57.46

 

Dit is een ware klassieker. Beroemde kunstenaars uit Het Verleden kregen ook geen subsidie, dus hebben kunstenaars nu het ook niet nodig. Waar te beginnen? Mozart kreeg geen subsidie, en stierf in relatieve armoede. Hoe geniaal hij ook was. Componisten als Haydn en renaissancekunstenaars als Michelangelo waren gewoon in dienst van een hof. Ambtenaren, dus. Ga je al. Een ander dingetje? Economische structuren toen en nu zijn, zeg maar, nogal verschillend.

Lees hier verder! →

Een imperfecte wereld begint bij jezelf

Dit artikel verscheen op 25 juni 2016 in Viva.

Een paar weken geleden zag ik op Instagram een foto voorbijkomen van een zwangere sportjunkie. ‘Seven months pregnant,’ stond erbij, maar dat was nauwelijks te zien. Haar foetus was zorgvuldig ingesnoerd door buikspieren die strakker stonden dan scheerlijnen in de wind. Zeven maanden zwanger? Hóé dan? Ik vond de foto doodeng. Zo veel sporten kan toch niet goed zijn voor een ongeboren kind? ’s Avonds stond ik voor de spiegel. Zelf was ik ook zeven maanden zwanger, en ook al was ik na drie maanden resoluut gestopt met sporten, ik was pas zes kilo aangekomen. Op een flinke toeter na zag ik er nog precies zo uit als voor mijn zwangerschap. Toch begon ik opeens te twijfelen. Mijn heupen staken toch wel een beetje uit, en waren mijn bovenarmen niet wat dikker geworden? Pas na een paar seconden riep ik mezelf tot de orde. ‘Je bent zeven maanden zwanger, en je past nog steeds in maatje 34. Doe normaal,’ zei ik tegen mezelf, om vervolgens tot mijn schrik te concluderen dat die belachelijke bodybuilderfoto me dus toch aan het denken had gezet.

Lees hier verder! →

No pictures please

Dit artikel verscheen op 20 juni 2016 op de site van Vrij Nederland.

Hoera! Ze is er! Rudi Francis Romeijn is geboren. Ze is de allerliefste en allerschattigste baby ooit, natuurlijk. Maar voordat jullie vragen waar alle schattige babyfoto’s blijven moet ik jullie teleurstellen: die komen er niet.

Of ja: natuurlijk zijn er babyfoto’s, maar die blijven op mijn telefoon, of op de afgesloten Tumblr die we gebruiken als fotoboek. En dus niet op facebook, twitter, instagram en snapchat. Hoe graag ik jullie ook zou verblijden met Rudi’s hoofd met konijnenoren-filter: ik ga mezelf inhouden.

Lees hier verder! →