Tag: blog
Vandaag geen grappige gifjessamenvatting van mijn dag (zoveel poepluiergifjes wil ik jullie niet aandoen), maar wel een selectie van de tofste gifjeskunst die ik de afgelopen tijd ben tegengekomen.
Adventure Time on lsd
Het zijn de geluidjes die MSN maakt die me alert houden. Ik leef van bliepje naar bliepje, dag en nacht. Elk bliepje betekent een golf adrenaline die door mijn buik trekt en mijn ledematen doet tintelen. Grofweg zijn er drie soorten drugs: iemand komt online, ik heb mail, of – beter nog – iemand zegt iets tegen me. Het probleem met die laatste drug is dat het meestal een random klasgenoot is die begint te chatten, dus het grootste deel van de tijd reageert mijn lichaam op een loze belofte, en druip ik met een zucht weer af. Ik begin te wennen aan de teleurstelling.
Dit artikel verscheen op 20 juni 2016 op de site van Vrij Nederland.
Hoera! Ze is er! Rudi Francis Romeijn is geboren. Ze is de allerliefste en allerschattigste baby ooit, natuurlijk. Maar voordat jullie vragen waar alle schattige babyfoto’s blijven moet ik jullie teleurstellen: die komen er niet.
Of ja: natuurlijk zijn er babyfoto’s, maar die blijven op mijn telefoon, of op de afgesloten Tumblr die we gebruiken als fotoboek. En dus niet op facebook, twitter, instagram en snapchat. Hoe graag ik jullie ook zou verblijden met Rudi’s hoofd met konijnenoren-filter: ik ga mezelf inhouden.
Ik krijg veel steunbetuigingen dezer dagen, want het is WARM en de baby past eigenlijk niet meer in mijn buik. Voor wie zich afvraagt hoe mijn bestaan er momenteel uitziet, hier een korte samenvatting.
Ik heb het WARM. Zoals iedereen momenteel.
Vanochtend stuitte ik tijdens mijn krantenrondje op twee opvallende artikelen met VVD’ers in de hoofdrol. Als linkse wegkijk-gutmensch las ik natuurlijk eerst het dubbelinterview met Mark Rutte en Lodewijk Asscher in de Volkskrant. Het was zes uur vanochtend (dat krijg je als je zwanger bent), en ik was meteen klaarwakker. Wat was hier aan de hand? De premier en de vice-premier die elkaar drie pagina’s lang naar een hoogtepunt pijpen. Niet echt smakelijk, maar wegkijken is geen optie. Ze prijzen elkaar de hemel in. Mark biecht op dat Lodewijk hem heeft geleerd om over zijn gevoelens te praten. Lodewijk is op zijn beurt jaloers op de tomeloze energie van Mark, die er altijd maar fris en fruitig uit blijft zien. Het is dat Bram nog sliep, anders had ik heel hard “GET A ROOM” geroepen.
Pas twee dutjes later valt mijn oog op het interview met Halbe Zijlstra in de Telegraaf. Halbe prijst niemand de hemel in. Halbe wil vooral even duidelijk maken dat de VVD een beetje klaar is met al het ongevraagde vluchtelingenbezoek. Wat hem (en de VVD) betreft wordt er paal en perk gesteld aan de immigratie: niet-Europeanen komen er niet meer in. Huh? Ja, je hoort het goed. Vluchtelingen gaan ‘per kerende post’ terug. Ik weet niet hoor, Halbe, maar volgens mij doet PostNL al niet meer aan kerende post sinds de PTT-Telecompetitie gewoon de Eredivisie heet.
Anyway.
Ze waarschuwen je ervoor. Als je bij DWDD zit, check dan na afloop vooral niet de hashtag #dwdd op twitter. Want hoewel het programma dagelijks een miljoen kijkers trekt, trekt het blijkbaar ook een paar honderdduizend haters. Een heel leger van tweeps zit elke dag stipt om 19:00 klaar om werkelijk ALLES wat op DWDD voorbij komt te voorzien van een flinke laag diarree. Het is een hobby, zoals kantklossen en fierljeppen.
Gisteren werd ik halsoverkop ingevlogen om iets te vertellen over Anna Blaman, één van mijn favoriete schrijvers. Tegelijk moest ik een “belangrijke vrouw” uit de lijst van belangrijke vrouwen stemmen. Ik koos voor koningin Wilhelmina, omdat ik carrière maken door overerving nou niet heel geëmancipeerd vind. Dat ter info, je kunt het fragment hier terugkijken. Oh ja, Bénédicte Ficq zat ook aan tafel, en zei gedurfde dingen over Ayaan en plastische chirurgie. Tot zover.
Inmiddels weet je misschien dat ik haters over het algemeen vooral hilarisch vind. Ik beschouw (en lees) ze als een fenomeen ter lering, maar vooral ter vermaak. Dus in de taxi terug naar huis (ja serieus, een taxi. heel decadent en heel erg) check ik lekker tóch de hashtag. En wat blijkt? De #dwdd-haters zijn makkelijk op te delen in een aantal overzichtelijke categorieën. Superhandig! Komt ‘ie.
“Hee Aafke, je bent toch op vakantie? Waarom zit je dan een blog te typen over douchegel?” Nou, omdat ik het niet kan laten. SORRY! Ik heb de afgelopen maanden of course weer gewoon geshopt in mijn gebruikelijke tempo, en ik vind niks zo leuk als blogjes typen om mijn nieuwe favoriete beauty/make-updingen met jullie te delen. Gaat ‘ie!
M.A.C. Burgundy Times Nine
Vorige week speelde ik in Gent. En omdat ik niet voor niks zes uur in de file op de ring van Antwerpen ga staan, besloot ik lekker vroeg te vertrekken en een rondje Gent te doen. Een shoprondje, welteverstaan. Ik had van tevoren vast een beetje gegoogled, en dus wist ik dat er YAY een MAC-winkel vlakbij mijn hotel zat. In het kader van “nu ik hier toch ben” kocht ik daar dit oogschaduwpalet. Ik sleep al jaren met minstens tien losse oogschaduwdoosjes van MAC in mijn tas als ik ga spelen. Dit palet is echt perfect, zeker voor blauw/grijze ogen, vanwege de bruine en paarsige kleurtjes. Ik ben er superblij mee!
Deze maand is het Endometriose Awareness Maand. Endometriwattes? No worries, dat dacht ik ook. Tot ik erachter kwam dat ik het had. En dat was nog niet zo eenvoudig.
Ongesteld zijn is nooit een feestje geweest. De ene maand had ik er meer last van dan de andere. Tijdens goede maanden merkte ik er nauwelijks iets van, tijdens slechte maanden liep ik twee dagen krom van de pijn. Maar goed: dat hoort erbij, ongesteld zijn is voor niemand leuk.
Jaren geleden begon ik echter ook buikpijn te krijgen wanneer ik niet ongesteld was. Vreemd. Ik ging naar de huisarts, liet mijn spiraaltje verwijderen, en even leek het beter te gaan. Maar drie jaar geleden begon het opnieuw: pijnaanvallen. Meestal ‘s ochtends vroeg. Heftige krampen die ongeveer een half uur aanhielden, en dan langzaam weer wegtrokken, waarna ik de rest van de dag uitgeput was. De huisarts stuurde me door naar de gynaecoloog. Een oudere man met een ringbaardje. Daar lag ik dan, met m’n benen wijd, drie co-assistenten om me heen en een gynaecoloog die nog geen minuut inwendig “onderzoek” verrichtte. Terwijl ik daar nog met mijn poes out in the open lag begon hij tegen me te praten. ‘Kijk’, legde hij uit, ‘vrouwen kunnen over het algemeen minder goed tegen pijn dan mannen. Bovendien hebben ze meer stress. Heb je veel stress?’
‘Eh… nou…’, sputterde ik. ‘Ja, ik denk het wel?’
‘Dan moet je daar iets aan doen. Vrouwen reageren heftiger op stress dan mannen. Ze krijgen er vage klachten van, zoals buikpijn.’ Daar moest ik het mee doen. Ik wist niet hoe snel ik mijn onderbroek weer aan moest trekken en weg moest vluchten.
‘Kan ik pinnen?’
‘Wablief?’
‘Pinnen.’
‘Wablief?’
‘Met kaart betalen?’
‘Ah, bancontact. Nee, da zal nie gaan.’
Hoe lang ben ik nu samen met een Belg? Drie jaar, en ik zal het nooit leren. Hoe meer ik in België kom (mijn record staat op 3x heen en weer in één week), hoe meer ik me bewust word dat ik geen belg ben. En nooit zal worden ook.
Een album uitbrengen is eigenlijk best veel werk. Dat wil zeggen, als je het goed wil doen, met een label en een boeker en een tourproductie enzo. Daar kwam ik de afgelopen weken achter. Waarom dan, vraag je je af: het album is toch al lang klaar? Ja klopt, maar stiekem moeten er nog een hoop andere dingen gebeuren. Kleine samenvatting.
Dingen Die Je Doet Voor Een Albumrelease
1. Interviews – best veel interviews ook. Supertof dat ik zoveel media-aandacht krijg (dankjewel, platenlabel)! Ik heb in de afgelopen twee weken… even tellen… 14 journalisten gesproken. Daarnaast heb ik vier fotoshoots gedaan, 4 inbel-vraaggesprekjes op de radio, 2 radio-interviews in de studio, en 1 tv-optreden bij DWDD.
2. Repeteren – anders klinken de shows zo ontiegelijk chaotisch straks. En we willen natuurlijk klinken als de beste band ter wereld, dus repeteren we een paar keer per week de billen uit onze broek.
3. Vragen beantwoorden – je verwacht deze niet, maar ik denk dat ik een paar uur per dag kwijt ben met het beantwoorden van vragen van mensen die keihard aan het werk zijn om alles te organiseren. ‘Kun je het artwork even controleren?’ ‘Met hoeveel mensen kom je eten bij die en die show?’ ‘Wanneer kom je je outfits doorpassen?’ Etc., etc.
