Tag: blog
Gisteren zag ik een stukje uit een gesprek tussen Kim Gordon (bassist/zangeres van Sonic Youth) en Carrie Brownstein (gitarist/zangeres van Sleater-Kinney).
KG: ‘Ik vind het moeilijk om mezelf muzikant te noemen.’
CB: ‘Ik ook! Dat maakt het zo officieel. Oefen je wel eens op je instrument?’
KG: ‘Neuh. Ja, ik repeteer met de band. Maar ik heb nog nooit thuis geoefend.’
Alhoewel het verder best een suffig gesprek was, bleef dit hangen. Ik vind het ook moeilijk om mezelf muzikant te noemen. Dat is best raar: ik maak muziek sinds het moment dat ik kon zitten en met mijn vuisten op pianotoetsen kon rammen, en ik verdien er inmiddels alweer een tijdje mijn brood mee. Toch voel ik nog altijd een reserve wanneer iemand vraagt wat ik voor de kost doe. ‘Van alles’, zeg ik dan.
Ik ging dus naar Tokio en het was awesomeballs. Ik leerde ook nog het één en ander van deze eerste verre reis, en dat wilde ik jullie natuurlijk niet onthouden!
1. Vliegtuigairco maakt je instant verkouden
Maar echt. Binnen een seconde. Vliegtuig stijgt op, airco gaat aan, BAM: neus dicht, stem kwijt. Aargh! Hoe doen zangers/zangeressen dat die om de haverklap vliegen??
2. Stadsplanning kan nog beter!
Als je in je dagelijks leven vooral heen en weer reist tussen België en Nederland zou je nog wel eens het idee kunnen krijgen dat Nederland qua opgeruimdheid en stoeptegel-organisatiegraad nr. 1 van de wereld is. Wrong! In Japan heeft werkelijk iedere 5 meter stoep een klein perkje met een houten bankje, perfect aangeharkte bloemetjes en een lampje. En als je ‘s ochtends vroeg opstaat dan sta je oog in oog met een leger aan mannetjes met bezems die ervoor zorgen dat iedere openbare cm2 glimt en blinkt.
We waren aan het nadenken over een clip voor mijn nieuwe single, die gaat over de lente, de zon die terugkomt, het licht dat alles verwarmt. ‘Zou Bianca niet iets kunnen maken in Tokio?’, was het idee. Japan in de lente: dat zou perfect zijn. ‘Tuurlijk wil ik een clip voor je maken’, zei Bianca, die in Tokio woont en werkt. ‘Op één voorwaarde: dat jij er ook in verschijnt.’
Opeens was ik aan het kijken naar vliegtickets naar de andere kant van de wereld. Kon dat zomaar? Man en kind een week niet zien, halsoverkop een enorme reis maken? ‘Doe het’, zei Bram. ‘Wij redden ons wel. Japan is fantastisch. Ga erheen.’ Anderhalve week geleden deed ik dus iets heel geks: ik boekte een vlucht. Zes dagen Tokio.
Vandaag kopt de Telegraaf op de voorpagina: “Asielhopper-invasie”. Het is het zoveelste neologisme dat de krant introduceert door een woord of voorzetsel met negatieve connotatie voor of achter “asiel” te plakken. Telt u maar even mee met de koppen van de afgelopen week. 7 januari: “asielhopper-invasie”, “kansloze asielplaag”. 4 januari: “aso-asielzoekers”, “asielmachine”. 3 januari: “asieltuig”. En net voor de jaarwisseling was er nog een creatieve variant: de “asielaso”.
De koppen staan steevast boven artikelen over asielzoekers uit Algerije en Marokko. Asielzoekers die in Nederland weinig kans maken op een verblijfsvergunning, en daarom – zo redeneert De Telegraaf – maar beter meteen weer uitgezet kunnen worden, voordat ze hier rottigheid gaan uithalen. Over de inhoud van de artikelen wil ik het vandaag niet hebben, het gaat me puur om de woorden die de Telegraaf kiest om erboven te zetten. Framing zit namelijk niet alleen in het verstrekken van gekleurde of onjuiste informatie, maar ook in woordkeuze.
Nadat de Tweede Kamerleden zich een paar dagen hebben mogen volvreten en met oud & nieuw door de mist het vuurwerk niet zagen, is de campagne weer losgebarsten. Alle goede voornemens ten spijt: het nieuwe jaar begon meteen weer lekker ouderwets inhoudsloos. Er valt weer een hoop te lachen én te huilen! Ik vat de campagne van deze week even voor u samen.
Thierry Baudettert lekker door
Maandag viel Thierry Baudet meteen met de deur in huis: het verkiezingsprogramma van het Forum voor Democratie is rond. Voor wie geen zin heeft in paaagina’s vol holle frasen is er goed nieuws: het programmaatje laat zich makkelijk samenvatten. Burgemeesters moeten verkozen worden, minder belasting voor alles en iedereen, en hogere salarissen voor zorg, onderwijs en leger.
Ik hoor u vragen: WIE GAAT DAT BETALEN, THIERRY?! Daar heeft hij gelukkig goed en grondig over nagedacht. Tromgeroffel…….. DE KINDERBIJSLAG GAAT OMLAAG. Heel benieuwd hoeveel dat oplevert. Een paar tientjes?
Er zijn weinig artiesten die mij al zo lang en zo vergaand inspireren als Kanye West. Van de soulsamples op zijn debuutplaat tot de politiek geladen teksten op Yeezus: ik heb ze allemaal vol bewondering tot me genomen en bestudeerd. Geen artiest die zo on point is, zo relevant, gedurfd en vernieuwend. 808s & Heartbreak is wat mij betreft een sleutelalbum: hij herintroduceert autotune en een oude drumcomputer, en bepaalt in z’n eentje de sound van een heel decennium aan hiphop. Het is een album waar ik steeds naar terugkeer.
De Viva400. Elk jaar weer een dingetje. Vorig jaar was ik zelf genomineerd, en ging ik na afloop nogal ham op de uitreiking die zo truttig was dat ik er spontaan wasverzachter van kreeg. Maar goed: de nominaties zijn weer bekend, en zolang het een ding blijft, wil ik toch graag even een paar van die topvrouwen endorsen. Gewoon, een beetje bindend stemadvies naar de mensen toe. Gaan we!
Hadjar Benmiloud
Omdat ze geheel kosten-batenloos feministisch platform Vileine opzette, waar wij zure zeikfeministen naar hartelust onze broek kunnen luchten. En dat is fijn. Hadjar is een lief poezenvrouwtje met haar op de juiste tanden. Plus: een fijne en goede hoofdredacteur.
Stella Bergsma
Omdat er niemand zo schaamteloos tweet over piemels en kutjes als Stella. Ik heb haar pussy-roman nog niet gelezen, maar dat doet er niet toe, want ik weet toch al dat ‘ie goed is. Althans, dat heb ik van horen zeggen. En oh ja: ze zingt ook heel fijn. En: ik ken niemand die zó vaak van facebook geflikkerd is. Dat alleen al is een stem waard!
Ik wilde al heel lang een blogje schrijven over de rare mentale drempel waar ik vaak tegenaan loop, maar het kwam er steeds niet van. Tot ik vorige week weer keihard mijn hoofd stootte (kan dat: je hoofd stoten tegen een drempel? Nou ja, nevermind de metafoor…), en dacht: now’s the time. Dus bij dezen.
Luie reet galore
Wanneer ik iets maak – wat het ook is – wil ik graag dat het perfect is. Voor minder doe ik het niet. Ik geloof dat ze dat perfectionisme noemen. Gek genoeg leidt dat perfectionisme in mijn geval tot een soort irritante luiheid. Perfectie is namelijk onmogelijk, daar ben ik me van bewust, en als het toch niet perfect gaat zijn, dan maakt het allemaal ook niet zoveel uit. Een vreemde paradox.
Vaak leun ik daarom op vroegere successen. Werd liedje X het meest gestreamd op Spotify? Prima, ik schud zo een paar soortgelijke tranentrekkers uit mijn mouw. Deed mijn artikel over onderwijs het goed op Blendle? Dikke kans dat de redactie vraagt om meer onderwijsartikelen, en ik zeg geen nee: het werkt immers.
En langzaam maar zeker sluipt er dan ergernis in mijn werk. Het is allemaal prima en degelijk, maar een stemmetje fluistert dat het beter kan. Dat stemmetje fluistert alleen nooit hard genoeg.
Wie mij een beetje kent, weet dat ik nogal een verzamelaar ben. Tassen, schoenen, knutselspullen, opschrijfboekjes… kasten vol. Toen mijn zusje een bril kreeg (ze was anderhalf), was ik razend jaloers, want brillen zijn cool. Maar helaas: mijn gezicht bleef naakt, tot ik 23 werd en opeens geen verkeersborden meer kon lezen in het donker. Ik liet mijn ogen testen, en YEEHAA: mijn rechteroog had een flinke cilindrische afwijking, dus: come to momma, bril!
Sindsdien heb ik ongeveer twintig brillen laten aanmeten. Sommige nieuw, sommige zijn vintage monturen die ik via o.a. Etsy op de kop heb getikt, en eentje is een oude van mijn oma (waarover ik nog een keer een aparte blog ga schrijven). Voor iedere outfit heb ik een bril – en ik heb er nog lang niet genoeg, als het aan mij ligt.
Het enige dat ik nog niet had, was een zonnebril op sterkte. Ik heb namelijk een mega-verzameling zonnebrillen, maar omdat mijn ogen niet zó slecht zijn was ik te lui/blut/laks om er nieuwe glazen in te laten zetten. Vooral als ik auto rij heb ik mezelf daar regelmatig om vervloekt, dus toen Polette me er eentje aanbood was ik like: JA, GRAAG.
Als professioneel tv-junkie spendeer ik meer tijd met mijn Ziggo Totaalpakket dan me lief is. Mijn specialiteiten: pulp, docu’s en verder alles wat beweegt en geluid maakt. Speciaal voor jullie presenteer ik om de zoveel tijd een paar terugkijkbriljantjes. Wat moet je gezien hebben?
De Tour. Ultieme vakantie voor als je niet op vakantie gaat. Of als je toch de hele dag met een baby op schoot zit. Pas sinds ik een paar jaar achter elkaar fanatiek tourkijker ben, begin ik te begrijpen wat er zo fijn is aan wielersport. Niet alleen de fantastische helishots met bergen, sneeuw en kringelweggetjes, maar vooral de menselijke dramatiek. Al ben je nog zo fantastisch, als je in de laatste etappe op je muil gaat, dan verlies je opeens alsnog. Kom daar bij de 100 meter sprint maar eens om.
Vandaag: de drie beste wielerdocu’s die ik gezien heb. Toevallig of niet: ze gaan alledrie over doping. Een onderwerp dat me mateloos interesseert, ja.
