Ga gewoon wat leuks doen

Ontzettend verheugend nieuws! Volgend jaar zal een boek van mijn hand verschijnen bij Blossom Books in de serie Hoofdzaken. Het krijgt de prettige titel “Ga gewoon wat leuks doen” en gaat over depressie. Het wordt een non-fictieboek waarin ik aan de hand van mijn eigen verhaal en de klinische diagnostiek van de DSM-V met een flinke dosis humor onderzoek wat depressies zijn, hoe je er (min of meer) mee omgaat, welke vooroordelen je als depri tegenkomt, en hoe je iemand met een depressie wel of niet kunt helpen. NB: gewoon wat leuks gaan doen kan prettig zijn, maar is geen wondermiddel.

De omslag werd ontworpen, gefotografeerd en gemaakt door Bianca Toeps (who else???). MUA: Charlotte van Beusekom. Met dank aan Myrthe Spiteri voor het vertrouwen! Heel veel zin in!

Groundhog Day

En we zijn weer dicht. Het waren twee mooie weken. En laten we wel wezen: dit zagen we van mijlenver aankomen. Toen Hugo de Jonge aankondigde dat de mondkapjes weer af konden en de dansvloer weer open, was er niemand die niet even een wenkbrauw optrok uit pure verbazing. Was dat niet wat snel? Ja, dat was dus wat snel.

We kunnen jongeren de schuld geven, omdat ze fraudeerden met de toegangstests, QR-codes van elkaar kopieerden, beveiligers lief aankeken om toch naar binnen te mogen bij een feestje. Maar had ik iets anders gedaan op mijn zeventiende, nadat ik anderhalf jaar niet meer had kunnen losgaan op een beat? Nee, natuurlijk niet. Ik had het ook geprobeerd. En ik had ervan genoten. En waarschijnlijk had ik corona opgelopen. Nu jongeren boos aankijken kan alleen met een pondje smeltende boter op je hoofd. Het is een begrijpelijke emotie, maar te eenvoudig.

We kunnen ook boos worden op horecagelegenheden die te losjes omgaan met toegangsbewijzen en tests. Dat houdt al meer steek, want volwassen ondernemers zouden beter moeten weten. Toch: het is op dit punt in de crisis al zodanig ieder voor zich, dat ik goed kan begrijpen dat een ondernemer die op het randje van een faillissement balanceert alles doet om in dat minieme tijdvenster dat er is nog even volle omzet mee te pakken. We kunnen daar kwaad over zijn, maar ook dat is te simpel.

Waar werkelijk de schoen wringt is – zoals wel vaker, de cynicus in mij zucht diep – het zwalkende overheidsbeleid. Want natuurlijk wisten Rutte en De Jonge een paar weken geleden dat dit zou gebeuren. Ze zijn van alles, maar niet achterlijk. We hebben de deltavariant zien huishouden in India, we weten exact hoe besmettelijk ze is. Waarom dan toch de boel ineens opengooien? Ik vermoed dat ze de oplopende spanning in de samenleving haarfijn hebben aangevoeld, en dat ze – mede in het licht van de opkomende zomer – even aan het ventiel hebben willen draaien om wat spanning te lozen. De consequenties, daar maalden ze niet om.

En die consequenties zijn niet mals, zeker niet voor wie werkzaam is in de culturele sector. Evenementen werden de afgelopen weken in allerijl opgetuigd door organisaties die in de crisis de een na de andere klap te verduren kregen. Er werd weer personeel aangetrokken, artiesten geboekt, leveranciers betaald, you name it: men was vol goede moed en toonde zich flexibel en weerbaar.

Dat was echter buiten het vicieuze beleid van De Jonge gerekend. Want nu alle lichten weer op rood staan, is het maar de vraag of deze organisaties en bedrijven, die wederom gedwongen worden te verplaatsen of te cancelen, de klap ooit nog te boven komen. Het vertrouwen in een goede afloop voor de culturele sector begon al af te brokkelen, en daalt nu langzaam tot vriestemperaturen.

Als Rutte en De Jonge een klein beetje hart voor de sector zouden hebben, dan zouden ze hem niet blootstellen aan jojo-beleid. Geef ons het eerlijke verhaal. Vertel ons dat er niet meer gestuurd wordt op ziekenhuiscapaciteit, maar op besmettingsgraad. Vertel ook dat deze crisis nog lang niet voorbij is, dat er nieuwe varianten gaan komen en dat we – eerlijk is eerlijk – niet weten hoeveel impact die gaan hebben. Neem de sector mee in deze nieuwe werkelijkheid, in dit veranderende toekomstperspectief, en ga samen met ons de uitdaging aan om ons werkveld om te vormen zodat we vooruit kunnen, niet alleen twee lousy weeks, maar ook de komende jaren.

Godzilla – de recensies

Godzilla is meer dan een week uit, tijd voor de recensies!

“Nooit maakte opgewekte electropop zo stil” – Trouw
“Een van de beste tekststrijvers in onze taal” – Musicmaker
“Meeslepend, intens, episch, buitengewoon mooi” – OOR
**** – Het Nieuwsblad
**** – Gazet Van Antwerpen

pre-order Godzilla

Het is bijna zo ver: op 4 juni komt mijn nieuwe album GODZILLA uit, en je kunt vanaf vandaag de cd pre-orderen! Als je nu alvast reserveert dan signeer ik hem en krijg je een klein cadeautje extra als dank voor je support. Dit album over depressie en opkrabbelen betekent veel voor mij, en jullie support doet me enorm veel deugd, dus dank alvast!

Pre-orderen kan hier in mijn webshop!

Tour België –> later

Het zat eraan te komen, en toch blijft het rot: de tour in België kan niet doorgaan, de coronamaatregelen laten het nog niet toe. We kijken naar andere data en komen snel bij jullie terug!

Najaarstour

We gaan ervoor. Dit najaar wordt er gespeeld. Het is lang genoeg stil geweest. Ja toch? Precies. Godzilla gaat op tour, en stampt onderweg wat steden kapot. Ik neem beats, dansjes en goede outfits mee. En teksten om bij te huilen, zoals altijd.

Laat glazen puien rinkelen
Brul de etalages leeg
We hebben niets meer nodig

7/10 Utrecht (Ekko @ Tivoli/Vredenburg)
9/10 Tilburg (013 & Hall of Fame @ De Nieuwe Vorst)
15/10 Vlaardingen (Kroepoekfabriek)
29/10 Gouda (So What)
5/11 Groningen (Simplon)

Tickets zijn vanaf vandaag te koop!

MUST see

Voor MUST (NTR) mocht ik een kunstwerk uitlichten dat mij inspireert. En dat was de ultieme kans om tijdens de lockdown toch even het Kunstmuseum Den Haag in te sneaken om te gaan snuffelen aan de bizarre Nieuw Babylon-maquettes van kunstenaar Constant. Waarom die mij inspireren? Omdat de openingsscène van mijn nieuwe roman 7B zich precies in zo’n gek gebouw afspeelt. MUST is op 7 april op tv te zien, maar nu al op youtube.

Liveshow VRT

Eindelijk mag ik het aankondigen!

We speelden Godzilla in een lege Roma in Antwerpen… wat ontzettend indrukwekkend was. Die zaal! Ik stond er eerder al eens tijdens Nekka Nacht toen het bruiste van de mensen, nu was het er groot, leeg, en magisch. Met een enorme lichtshow, alle ruimte voor verstilling en beweging, en – niet geheel onbelangrijk – met een enorme cameraploeg van de VRT op onze neus.

WANT!

De show wordt op 8 april uitgezonden op Podium 19 van de VRT. Gratis te bekijken, inclusief interview over het nieuwe album. Het blijft raar om in stilte en leegte te spelen, maar de wetenschap dat het op tv komt en op die manier bij veel mensen thuis, is de allermooiste troost.

Tour België

Zelf

Een depressie heb je niet alleen. Natuurlijk, het zit allemaal in mijn hoofd, maar ik woon in een huis met mijn man en dochter, en een depressie verbergen is niet mijn sterkste kant. Sterker nog: als ik een paniekaanval heb, dan druipt de paniek van de muren, ik lijk wel een zwart gat dat alle energie opslokt en tegelijkertijd oneindig veel negativiteit weer uitstraalt. Er is niet om mij heen te leven, hoe graag ik mijn gezin dat soms ook zou gunnen.

Tijdens mijn depressie zadel ik Bram op met veel extra verantwoordelijkheden. Hij zorgt ervoor dat het huishouden blijft draaien, dat ik op tijd naar doktersafspraken ga, mijn medicatie neem, niet de hele dag slaap, zo nu en dan eet, en naar buiten ga. Daarnaast beschermt hij mijn dochter voor de scherpe randjes van mijn ziekte. Hij hoeft dat allemaal niet te doen, maar hij kiest ervoor om het toch te doen. Om me bij te staan, om soms de boeman te spelen, soms de verpleger, soms de entertainer, altijd de vader en echtgenoot.

Ik heb het gevoel dat we wel eens vergeten hoe zwaar het is voor hen die ons bijstaan. De ouders, partners, kinderen, broers, zussen, vrienden, mantelzorgers. Waar kunnen zij heen met hun onzekerheden, met hun vermoeidheid?

Ik loop tijdens en na mijn depressies vaak rond met een enorm schuldgevoel, omdat mijn ziekte mijn relatie met Bram voor een deel volstrekt ongelijkwaardig maakt, en dat de kans dat ik dat ooit zal kunnen rechttrekken nihil is. Deels omdat de ongelijkheid zo groot is, deels omdat ik zelf de oorzaak ben van de kloof, en deels omdat ik oprecht niet weet of ik in een omgekeerd geval hetzelfde geduld en doorzettingsvermogen aan de dag zou kunnen leggen. Ik hoop natuurlijk van wel, maar zeker weten doe ik het niet.

Toen ik begon te schrijven aan mijn nieuwe album Godzilla, kwam ik steeds maar weer terug bij dat knagende gevoel de mensen om me heen tekort te doen, en ik kon niet anders dan daar een nummer aan wijden. Het werd misschien wel het persoonlijkste nummer dat ik tot nu toe maakte, en het heet Zelf. Want er is er maar een die ik kan aanspreken op het leed dat ik anderen berokken, en dat ben ik zelf.

Dit ben ik
Ik ren vaak, maar nooit heel lang
En ik wil er voor je zijn
Maar er is iets waar ik achter blijf haken
Dat ben ik zelf

Deze is voor alle partners, kinderen, broers en zussen, mantelzorgers en vrienden die altijd maar meer geven dan dat ze terugkrijgen.

Jullie worden gezien.

(Wil je me helpen? Pre-save de single dan alvast op bijvoorbeeld spotify, via deze link. Hoe meer mensen dat doen, hoe hoger hij in de playlists komt. Dankjewel!)