Categorie: Persoonlijk
Toen mijn boek uitkwam werd ik geïnterviewd voor het Parool door Marjolijn de Cocq. Dat was ontzettend gezellig (en ze schreef een mooi stuk, waarvoor dank), en een paar dagen later kreeg ik een mailtje. Of ik een paar dagen wilde verblijven in haar tuinhuis op Nieuw Vredelust. Ik had nog nooit van die plek gehoord, en was meteen nieuwsgierig.
Wat bleek? Midden in Amsterdam, op een stuk grond tussen de Arena, de A2 en het spoor, ligt een tuin. Niet zomaar een tuin, maar een plek waar tientallen Amsterdammers een huisje hebben gebouwd om ‘s zomers te verblijven. Zonder elektriciteit of riolering. Helemaal zelfvoorzienend dus: de meeste huisjes hebben zonnepanelen en een septic tank (zo’n ding dat ze bij Ik Vertrek ook allemaal onder hun sjambredoot hebben liggen).
De tuintjes zijn allemaal verschillend, even divers als de bewoners. Sommige zijn helemaal piekfijn aangeharkt en gesnoeid met een nagelschaartje, andere zijn ruig en wild. Het huisje van Marjolijn ligt in een echte natuurtuin vol wilde rozen en bosaardbeien. In het huisje is dus geen elektriciteit, warm water stook je met een geiser met gasfles, en licht maak je met olielampen en waxinelichtjes. Een soort kamperen 2.0 dus.
Binnen is alles wat je nodig hebt: een bank met kussens en dekentjes, eettafeltje, aanrecht, tweepersoonsbedstee en hoogslaper. De tuin die het huisje omringt is door alle regen en hitte compleet ontploft, waardoor je het gevoel hebt in een soort groen nestje te zitten. ‘s Ochtends vroeg trippelen vogels over het dak, de rest van de dag ruisen ze zingend van de ene naar de andere tuin. En dat midden in de stad!
Ik zit hier niet zomaar: de gemeente Amsterdam wil de volkstuinen graag platmaaien om er een woonwijk met hotels en parkeerplaatsen voor touringcars te bouwen. Heel functioneel allemaal, maar doodzonde als je het mij vraagt. Juist een totaal door toeristen verstopte stad als Amsterdam heeft plekken zoals Vredelust nodig, waar geen plan is en bewoners eigen verantwoordelijkheid dragen om iets moois te maken. Daarnaast dienen volkstuinen als groene longen van de stad, waar vogels, vlinders, en – belangrijk – bijen hun plek vinden. Het houdt de stad kortom in meerder opzichten levendig.
In het verleden waren er al veel schrijvers die op Vredelust een retraite zochten om te schrijven, waaronder Adriaan van Dis en Rudy Kousbroek. In navolging van die traditie nodigen de tuiniers van Vredelust deze zomer een aantal schrijvers uit om op hun land te verblijven en iets te schrijven. De komende week werk ik aan een stuk over het belang van “rommel” in de stad, dat binnenkort verschijnt.
Mijn debuutroman Concept M komt ook uit als luisterboek! Omdat er nogal wat radio- en tv-fragmenten in mijn boek zitten, organiseerde ik een studiodag met verschillende mensen om al die fragmenten in te spreken. Net echt! Alles ging goed, tot de stroom uitviel.
Deze week werd ik gebeld door een anoniem nummer. Omdat dat soms belangrijke telefoontjes zijn (media, artsen) nam ik op.
“Hallo! Spreek ik met de CEO van Aafke Romeijn?”
“Eh, ja. Ik ben trouwens ook Aafke Romeijn, maar dat terzijde.”
“Goedemorgen! Wij zijn bedrijfsbesparing punt nl. Als u ons geld geeft geven wij u besparingstips.”
Oké, eerste tip lijkt me sowieso om te besparen op besparingstips, maar dat terzijde. Ik vroeg waar ze mijn nummer vandaan hadden, en oh surprise: dat hadden ze van de Kamer van Koophandel. Nou ben ik toch al niet echt vrienden van die club, maar dat constante gespam en gebel van vage bedrijfjes vind ik echt rete-irritant. Toen ik dit verhaal op twitter deelde kreeg ik vervolgens de leukste tips van volgers om de beller de volgende keer een hak te zetten. Omdat ik de beroerdste niet ben, hier een kort overzicht!
Deze kreeg ik al vaker te horen. Laat al die spammerds lekker de KvK zelf bellen met hun lame besparingstips en zakelijke energiedeals. Dingetje wel: als je je telefoonnummer bij de KvK verandert, duurt het vaak lang voordat je daar iets van merkt. Mocht je dus intussen toch nog gebeld worden, dan hier nog een paar tips.
Eens in de zoveel tijd voel ik me net een keukenweegschaal die zonder dat je er iets op hebt gezet al 50 kilo aangeeft. Wat doe je dan? Recalibreren. Je opnieuw verhouden tot jezelf en de wereld om je heen. Klinkt dat zweverig? Mwah: ik denk dat iedere artiest (of zzp’er) het wel kent: een aantal grote projecten loopt ten einde, er dienen zich een heleboel nieuwe mogelijkheden aan, je hebt massa’s plannen, en in het vacuüm tussen oud en nieuw voel je je een beetje verloren. Het is deel van het zelfstandigenbestaan, hoe succesvol (of onsuccesvol) je ook bent.
Mijn boek is af. Dat is fantastisch! Het is gelukt! Voor het eerst in mijn leven heb ik lang genoeg gewerkt aan één tekst om het een roman te kunnen noemen. Op 14 april komt ‘ie uit bij de Arbeiderspers, en er staat al een hele rits interviews en voordraagsessies in de planning. Ik ben ontzettend blij, opgelucht en ook wel een beetje trots. Tegelijkertijd is het een raar moment: ik heb de afgelopen twee jaar iedere dag geschreven, opeens valt dat weg. Voor mij is een groot project volbracht, maar voor het publiek bestaat de roman nog niet. Hoe gaat men reageren? Wie gaan het lezen? It’s out of my hands. Ik kan alleen maar rustig blijven ademhalen en toekijken wat er gebeurt straks.
Het is lastig om daar niet zenuwachtig van te worden. Het is zo anders dan wanneer je een plaat uitbrengt. Bij een album ben je tot vrij kort voor de release nog bezig met afmixen, luistersessies, artwork… ondertussen ben je al aan het repeteren voor liveshows, en wanneer je album uitkomt kun je aan het werk: spelen. Het materiaal tot leven brengen. Bij een boek ontbreekt dat laatste voor mijn gevoel: ik kan voorleessessies gaan oefenen, maar da’s toch anders.
Ik ging met Arriën Molema (collega van BAM!) naar Wenen om daar te vergaderen over Europese auteursrechtdingen. Ik maakte er natuurlijk een vlogje over. Vind je ‘t leuk? Subscribe dan hierrrrrrzo.
Twee jaar geleden maakte ik naar aanleiding van #zeghet al eens een overzicht van de voorspelbare reacties die je krijgt wanneer je als vrouw op tv je verhaal doet over seksuele intimidatie of misbruik. Dat stuk werd lekker gedeeld en ik mocht zelfs bij Pauw komen uitleggen hoe het beter kon. Leuk, maar twee jaar later is er nog geen r**t veranderd.
Gisteravond deden drie dappere actrices hun verhaal bij diezelfde Pauw over hoe ze op de toneelschool werden geïntimideerd door acteur en docent Jappe Claes (inmiddels overal met pek en veren ontslagen). En wie zo dom was om op twitter naar de reacties te kijken zag – surprise, surprise – weer een leuke canon aan clichés voorbijkomen. Mocht je je afvragen waarom vrouwen niet graag praten over hun negatieve ervaring? Dat is omdat er ZO gereageerd wordt…:
1. Had je maar niet…
Met stip op numero uno, de ultieme dooddoener: “Had je maar niet!” of “Je had best kunnen weten dat!” Goed om te weten, vrouwkes: wanneer een man je ergens uitnodigt, of dat nou z’n huiskamer is, een hotelkamer of midden op een druk plein, als je erop ingaat betekent dat automatisch dat ‘ie met z’n tengels in je broekje mag. In mijn wereld heet dat koppelverkoop, maar hey, wie ben ik.
De Taalstaat is een radioprogramma over taal en muziek, gepresenteerd door Frits Spits. Vandaag was ik er voor de derde keer te gast, dit keer om het te hebben over Piet Paaltjens, een 19e-eeuwse dichter. Samen met o.a. Spinvis en De Kik zette ik zijn werk op muziek, een superleuk project. Gisteravond wees iemand me op twitter erop dat Ruut Weissman ook was uitgenodigd. Meteen had ik een knoop in mijn keel.
Ruut Weissman, de acteur die als docent van de toneelschool in Amsterdam decennialang meisjes seksueel intimideerde. In 2015 schreef ik al eens een artikel voor Vrij Nederland over (onder andere) hem en zijn illustere collega Jappe Claes, die inmiddels overal ontslagen is. Gisteravond las ik een misselijkmakend relaas op facebook van celliste Michelle Courtens, die in 2015 door hem werd lastiggevallen. Wat moest ik doen? De kans was groot dat ik Weissman zelf niet zou spreken of tegenkomen in de studio, maar toch, maar toch… ik wees de redactie op het verhaal, en ging slapen.
Het is zover: in oktober moet mijn boek af zijn. Ik ben al anderhalf jaar af en aan bezig met het schrijven van mijn sciencefictiondebuut, maar nu moet het Echt. Af. Dat is ontzettend spannend, want ik ben als de dood dat het niet goed genoeg wordt, en dat ik geen tijd meer heb om het nog achtmiljoenmiljard keer te herschrijven. Maar goed, zoals met alles: er moet een keer een streep onder, en die streep heb ik samen met mijn lieftallige redacteur Esther Hendriks (=goud waard) van De Arbeiderspers in oktober gezet.
Tot die tijd bestaat mijn leven dus uit schrijven. Omdat ik nogal van het overzicht-creëren en lijstjes-maken ben, heb ik een nauwkeurig schrijfschema gemaakt, per week en per dag. Eerst heb ik de resterende hoofdstukken (schrijven + herschrijven) verdeeld over de resterende weken, daarna heb ik een inschatting gemaakt over hoeveel woorden ik per dag moet schrijven, daarna heb ik een excelletje gemaakt in googledocs (ok dan heet het geen excel maar toch) dat precies uitrekent waar ik sta. Dat ziet er ongeveer zo uit:
Deze week heb ik dus al 400 woorden “te veel” geschreven, maar dat moest ook, want vorige week was ik op vakantie op Ameland en heb ik minder geschreven dan zou moeten. Het ziet er allemaal heel rigide uit enzo, maar voor mij werkt dit. Ik doe dit met m’n to-do-lijstjes, met sporten, met alles eigenlijk.
Drie dagen Rome! Hoezee! Ik was er al vaker geweest, maar de laatste keer was in 2008, toen ik op de heenweg mijn paspoort vergeten was en dus de helft van de trip mis liep omdat ik mijn vliegtuig miste – maar da’s een heel ander verhaal.
We kwamen zondagnacht aan, en verbaasden ons op weg naar het hotel over de taxichauffeur, die al append met 120 midden over twee rijbanen de stad door scheurde. Eerst dacht ik nog dat we met een soort maniak te maken hadden, maar toen ik om me heen keek bleek dat de taxichauffeur zich keurig hield aan de plaatselijke verkeersregels. In die zin dat die blijkbaar niet bestaan. Anarchy!
Goeiesmorgens
De eerste dag stonden we om zes uur op. “Wow vet vroeg!!” Valt mee, het ging vanzelf. Het was namelijk best wel warm, en om zes uur fikten we ons hotelbedje uit. Nou ben ik zelf echt dol op vroeg opstaan, dus ik vond het geen enkel probleem. Ook fijn: om zes uur is het nog lekker rustig op straat. We wandelden vanuit Trastevere het centrum door, maakten een uitzichtkiekje op de Suikertaart (omg Romereis-flashbacks!) en liepen van schaduw naar schaduw rennend om het Forum Romanum heen.
Forum Romanum. Waar hield jij destijds je referaat?
YES hier issie dan: mijn vernieuwde site. Gebouwd door Bianca Toeps, die ook mijn awesome nieuwe persfoto’s maakte. Er komt nog veel meer moois aan van ons tweetjes, stay vooral tuned!
(ps. We zijn nog aan het sleutelen aan de site, mochten er nog bugs zijn: laat het ons vooral weten, dat kan in de reacties hieronder! <3)
