Calibrero

Eens in de zoveel tijd voel ik me net een keukenweegschaal die zonder dat je er iets op hebt gezet al 50 kilo aangeeft. Wat doe je dan? Recalibreren. Je opnieuw verhouden tot jezelf en de wereld om je heen. Klinkt dat zweverig? Mwah: ik denk dat iedere artiest (of zzp’er) het wel kent: een aantal grote projecten loopt ten einde, er dienen zich een heleboel nieuwe mogelijkheden aan, je hebt massa’s plannen, en in het vacuüm tussen oud en nieuw voel je je een beetje verloren. Het is deel van het zelfstandigenbestaan, hoe succesvol (of onsuccesvol) je ook bent.

Mijn boek is af. Dat is fantastisch! Het is gelukt! Voor het eerst in mijn leven heb ik lang genoeg gewerkt aan één tekst om het een roman te kunnen noemen. Op 14 april komt ‘ie uit bij de Arbeiderspers, en er staat al een hele rits interviews en voordraagsessies in de planning. Ik ben ontzettend blij, opgelucht en ook wel een beetje trots. Tegelijkertijd is het een raar moment: ik heb de afgelopen twee jaar iedere dag geschreven, opeens valt dat weg. Voor mij is een groot project volbracht, maar voor het publiek bestaat de roman nog niet. Hoe gaat men reageren? Wie gaan het lezen? It’s out of my hands. Ik kan alleen maar rustig blijven ademhalen en toekijken wat er gebeurt straks.

Het is lastig om daar niet zenuwachtig van te worden. Het is zo anders dan wanneer je een plaat uitbrengt. Bij een album ben je tot vrij kort voor de release nog bezig met afmixen, luistersessies, artwork… ondertussen ben je al aan het repeteren voor liveshows, en wanneer je album uitkomt kun je aan het werk: spelen. Het materiaal tot leven brengen. Bij een boek ontbreekt dat laatste voor mijn gevoel: ik kan voorleessessies gaan oefenen, maar da’s toch anders.

Gelukkig kan ik mijn ongerichte energie in muziek steken: in nummers die de roman zullen begeleiden. Een soundtrack. Zo ben ik tóch nog met het verhaal bezig, en kan ik het op een andere manier leven inblazen.

Maar terwijl ik aan het uitpuffen was van het schrijven van een roman ontdekte ik ook andere dingen. Ik heb zes jaar lesgegeven aan pubers, en ben daar drie jaar geleden mee gestopt. Ik mis het. Niet het nakijken, vergaderen, de werkdruk – dat allemaal niet. Maar gewoon het in een lokaal met tieners zitten en een beetje ouwehoeren, dát mis ik. De manier waarop ze je met twee benen op de grond houden. Ik zou nooit meer op een middelbare school willen en kunnen werken: dat is simpelweg niet te combineren met andere ambities. Daarom heb ik besloten om af en toe studenten te gaan lesgeven. Grappig genoeg werd ik precies toen ik dat besluit had genomen gevraagd om een paar uur in te vallen op de Herman Brood Academie. Dat heb ik vanmiddag gedaan, en het was net of ik nooit was weggeweest. Vermoeiend, maar supergezellig, met 32 jongens van zestien in een benauwd lokaal praten over ondernemerschap. (ze vroegen trouwens zelf of ik de foto online wilde zetten)

Er blijft nog veel over om te kalibreren. Nu mijn hoofd niet meer dag en nacht in mijn boek zit heb ik plotseling honderd ideeën voor muzikale projecten, die ik onmogelijk allemaal tegelijk kan uitvoeren. De inspiratie is heerlijk, maar meteen denderen er vragen over me heen: welk project eerst? Welke richting wil ik op? Wat is goed voor mijn carrière? Hoe verdeel ik tijd en energie? Mijn hoofd heeft nogal de neiging om in dat soort situaties eindeloos te gaan malen, en alles maar alvast hypothetisch te laten mislukken. Om niet in negatief gepieker te vervallen heb ik een simpel maar (tot nu toe) doeltreffend trucje bedacht: ik hou iedere dag een lijstje bij van dingen die fijn waren. Gisteren bijvoorbeeld, toen scheen de zon, was ik mijn huissleutel toch níet vergeten, kreeg ik twee kusjes van mijn dochter van anderhalf en er kwam een superleuke boeking binnen. Normaal gesproken was het een doodnormale, onopvallende dag geweest, overschaduwd door gepieker, maar omdat ik de hele dag bezig was met te bedenken wat ik allemaal op mijn leuke-dingen-lijstje kon zetten was het opeens een fijne dag.

Goed, ik ga jullie later nog eindeloos lastigvallen met al mijn plannen, over veel dingen mag ik nog niks zeggen en sommige dingen zijn nog te pril om al zwart op wit vast te leggen, maar tof is het in ieder geval. De komende tijd ben ik vooral in de studio te vinden, als je daar meer over wil weten, volg dan vooral mijn instastories (@aafkeromeijn).

3 reacties op “Calibrero”

  1. Henk van Hierden schreef:

    Hoi Aafke,

    Goed om te horen wat je allemaal bezig houdt. Het is altijd moeilijk om, als je zoveel creatieve gedachten hebt, keuzes te maken.
    Sterkte daarmee!

  2. Marianne Timmermans schreef:

    O Aafke wat ben je geweldig bezig. Voor mij zo herkenbaar al die ideeen die opborrelen.En wat goed van je met die lijstjes.Ga ik ook eens doen

  3. Bianca schreef:

    Leuk! Ben benieuwd naar je boek! En Damn dat is een goeie tip van dat lijstje, daar ga ik morgen mee beginnen!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *